Eπί πολλές εβδομάδες η κόρη της Λίντσεϊ Σμιθ κοιμόταν καλά. Σπάνια ξυπνούσε στα μέσα της νύχτας πεινώντας, όπως κάνουν πολλά μωρά. Θήλαζε και ξανακοιμόταν. Τη βραδιά όμως πριν από την επιστροφή της στη δουλειά, το μωρό, που ήταν τεσσάρων μηνών, ξύπνησε κλαίγοντας στη μία το πρωί και τίποτα δεν μπορούσε να το παρηγορήσει. Οταν αυτές οι αφυπνίσεις εξακολούθησαν, η Σμιθ στράφηκε προς άλλους γονείς, οι οποίοι και μοιράστηκαν μαζί της ανάλογες εμπειρίες. Μετά τις συμβουλές τους και πολλή έρευνα στο Διαδίκτυο, η Σμιθ κατέληξε ότι η κόρη της βίωνε αυτό που αποκαλείται «αναδρομή ύπνου»: τα βρέφη αρνούνται να κοιμηθούν, όπως συνήθιζαν πριν. Η έννοια της βρεφικής αναδρομής ύπνου έκανε την εμφάνισή της στην αναπτυξιακή ψυχολογία ήδη από τη δεκαετία του 1940, αν και κανείς ουσιαστικά δεν γνωρίζει πότε και γιατί συμβαίνει. Κάποιοι ειδικοί πιστεύουν ότι αυτές οι περίοδοι στην πραγματικότητα σηματοδοτούν την κατάκτηση ενός νέου σταδίου ανάπτυξης. Πολλές ιστοσελίδες, βιβλία και ομάδες γονέων υποστηρίζουν ότι, όσο και αν είναι ενοχλητική, η βρεφική αναδρομή ύπνου πρέπει να είναι καλοδεχούμενη, καθώς σηματοδοτεί την ανάπτυξη του βρέφους.
Ωστόσο, παρότι γονείς και ειδικοί παραδέχονται ότι ο ύπνος μπορεί να αλλάζει ριζικά κατά την πρώτη διετία ζωής, δεν υπάρχουν επιστημονικά στοιχεία που να υποδεικνύουν ότι αυτές οι μεταβολές συμβαίνουν σε συγκεκριμένους χρόνους, ούτε ότι συνδέονται με σαφή αναπτυξιακά ορόσημα. Είναι άλλωστε πολύ δύσκολο να πει κανείς κατά πόσον αυτές οι φάσεις έντονης μωρουδιακής γρίνιας συνδέονται με βρεφική αναδρομή ύπνου ή απλώς το μωρό… είναι μωρό. Είναι όμως άραγε η βρεφική αναδρομή ύπνου πραγματική ή όχι;
Η δρ Τζόντι Μιντέλ του Παιδιατρικού Νοσοκομείου της Φιλαδέλφειας, ψυχολόγος ειδικευμένη στον ύπνο, συγκλονίστηκε από την πληθώρα των γονέων που εμφανίζονται προσκολλημένοι στην ιδέα της βρεφικής αναδρομής ύπνου. Το 2018 αποφάσισε να κάνει τη δική της έρευνα με στοιχεία που είχαν συγκεντρωθεί για προηγούμενη μελέτη, που είχε δημοσιευθεί το 2012 στην επιθεώρηση «Sleep». Εξέτασε λοιπόν τα πρότυπα ύπνου παιδιών ηλικίας έως έξι ετών, αναζητώντας αύξηση στα νυχτερινά ξυπνήματα σε συγκεκριμένες ηλικίες.
Η ανάλυσή της, ωστόσο, η οποία δεν έχει ακόμη δημοσιευθεί σε καμία επιστημονική επιθεώρηση, δεν κατάφερε να καταλήξει σε σαφές συμπέρασμα. Το 28% των 300 γονέων με μωρά τριών μηνών που ερωτήθηκαν, διαμαρτυρήθηκαν για προβλήματα ύπνου. Το 30% των 300 γονέων που είχαν βρέφη πέντε μηνών ανέφεραν συχνότερες αφυπνίσεις μέσα στη νύχτα. Τα αποτελέσματα αυτά δεν υποδεικνύουν ότι τα μωρά ακολουθούν το ίδιο χρονοδιάγραμμα αναδρομής και ανάπτυξης. Οπως εξηγεί η δρ Μιντέλ, «τα στοιχεία που αναλύθηκαν δείχνουν σαφώς ότι οι αλλαγές στον ύπνο δεν εμφανίζονται σε κάποια συγκεκριμένη ηλικία».