Οταν συζητάς αυτές τις ημέρες με τους ηθοποιούς και τους σκηνοθέτες των ομάδων που ανεβάζουν παραστάσεις τώρα, στο τέλος της σεζόν και λίγο πριν από την έναρξη του Φεστιβάλ Αθηνών στην οδό Πειραιώς, αντιλαμβάνεσαι την αγωνία τους για όσα βιώνουν στον θεατρικό χώρο. Παραστάσεις που ανεβαίνουν στο τέλος της άνοιξης και φτάνουν έως τα μέσα Ιουνίου, για μικρό αριθμό, και όποιος τις προλάβει. Οι συντελεστές τους έχουν να παλέψουν με τις πρώτες ζέστες, τα έξοδα, την κούραση, στην αναζήτηση ελπίδας.
Ο καημός όλων αυτών των ομάδων στις οποίες συμμετέχουν γεροί επαγγελματίες, είναι να τις προσέξει κάποιος, να φανούν, να δείξουν τη δουλειά τους για την οποία έλαβαν μια μικρή επιχορήγηση. Αν είναι τυχερές και η παράστασή τους πάει καλά, θα την επαναλάβουν, επίσης για λίγα βράδια στην αρχή της άλλης χειμερινής σεζόν. Κι αυτό ήταν.
Ετσι στριμώχνονται σε αυτή την άχαρη θεατρική περίοδο του Μαΐου, σε χώρους που έχουν χαμηλότερο ενοίκιο –χωρίς να σημαίνει ότι είναι οικονομικό–, για να κάνουν 10 ή 15 παραστάσεις. Αυτοί και πολλοί ακόμη, περιμένοντας μια καλή κουβέντα για μια παραγωγή που δεν προλαβαίνει να προβληθεί ούτε να αφομοιωθεί από τους καλλιτέχνες και το κοινό.
Τα είπε καλά ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Θανάσης Σαράντος στη συνέντευξή του στην «Κ», αναφερόμενος στα θέατρα με τη λογική σούπερ μάρκετ. Για την πίεση να στήσεις το σκηνικό της παράστασής σου στην ίδια αίθουσα που δίνεται και σε άλλους, να μην μπορεί να προετοιμαστεί ο θίασος στον χώρο του, να μην μπορεί να κάνει ρεπερτόριο.
Οι επιχορηγήσεις που επανέφερε η Λυδία Κονιόρδου στο διάστημα της θητείας της (διακόπηκαν από το 2011 έως το 2017), ήταν για πολλά θεατρικά σχήματα μια ανάσα στο δύσκολο, πληθωριστικό θεατρικό τοπίο. Ομως πολλοί μιλούν για έλλειψη πολιτικής.
Ο τρόπος που αναγκάζονται να λειτουργούν οι μικροί στο θέατρο θυμίζει συχνά ρουλέτα. Αν πάει καλά η παράστασή τους έχει καλώς. Υπάρχουν όμως και εκείνες οι παραγωγές που θέλουν περισσότερο χρόνο να ξεχωρίσουν, οι οποίες αδικούνται και χάνονται στην ταχύτητα της επιβίωσης στο θέατρο.