Για πολλές δεκαετίες ο τίτλος του ολυμπιονίκη είχε τη σημασία που του δίναμε εμείς. Ολυμπιονίκες βαφτίζαμε όσους αθλητές κατάφερναν να συμμετάσχουν στον τελικό του αγωνίσματός τους. Διόλου εύκολο, δεν έχω αντίρρηση. Αν όμως αποκαλείς ολυμπιονίκη τον έβδομο, τότε πώς θα κάνεις τη διαφορά από τον πρώτο, τον δεύτερο ή τον τρίτο; Η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε τέτοιο πρόβλημα. Τα ολυμπιακά μετάλλια για δεκαετίες ήταν άπιαστα για τους αθλητές μας και κανείς δεν είχε τέτοιες απαιτήσεις από τα παιδιά μας. Αν μας έπεφτε κανένα εδώ κι εκεί, τότε δεν μιλούσαμε για ολυμπιονίκη. Ηταν ήρωας, ημίθεος, αθάνατος, θεός. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες έρχονταν και παρέρχονταν και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου η κατάσταση δεν άλλαζε. Ωσπου, τύχη αγαθή –με υπογεγραμμένη και περισπωμένη στο αγαθή– οι θεοί μας αποφάσισαν να αλλάξουν στάση απέναντι στον αγαπημένο τους λαό. Μετάλλια, χρυσά, ασημένια και χάλκινα άρχισαν να αποταμιεύονται στο χρηματοκιβώτιο της εθνικής μας έπαρσης, με αποτέλεσμα να ξυπνήσει η χειμάζουσα αλλοφροσύνη του θυμικού μας. Ολοι θυμόμαστε εκείνη την αθλήτρια που δήλωσε ότι είναι στο DNA του Ελληνα να είναι πρώτος. Ακόμη κι όταν φθάνεις τελευταίος, αρκεί να θυμάσαι το DNA σου για να κοιμάσαι ήσυχος. Δεν φταίμε εμείς που χάναμε τόσα χρόνια. Φταίνε οι άλλοι που κέρδιζαν. Απόδειξη ότι μπορούμε κι εμείς να τους κερδίζουμε.
Κάτι αντίστοιχο συνέβη και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ηταν μια μικρή ομάδα που διεκδικούσε την οριζόντιο ιδιοκτησία της Αριστεράς με το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ και θεωρούσε νίκη αν τα κατάφερνε να μη μείνει εκτός Βουλής. Τα περισσότερα από τα στελέχη του έμαθαν την πολιτική στη ζώνη του κοινοβουλευτικού λυκόφωτος, κάπου ανάμεσα στην κοινοβουλευτική και στην εξωκοινοβουλευτική δράση. Ωσπου ήρθε εκείνη η ώρα που τα μετάλλια άρχισαν να πέφτουν. Οι ίδιοι δεν άλλαξαν, οπότε πίστεψαν πως ήταν στο DNA τους να κερδίζουν. Στο κάτω κάτω, ακόμη κι όταν έρχονταν έβδομοι είχαν το δικαίωμα να αυτοαποκαλούνται ολυμπιονίκες. Και το 4% ήταν νίκη, αφού τους έδινε κάποια θέση στη Βουλή, και το χρυσό κοντά 30% νίκη ήταν. Οπερ έδει δείξαι. Η κ. Τασία Χριστοδουλοπούλου, η ανεκδιήγητη, δεν μπορούσε να το εκφράσει καλύτερα: «Δεν το λες ακριβώς και ήττα».
Η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να διαβάσει το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών αποδεικνύεται από την εμμονή του στη ρητορική που τον οδήγησε στην ήττα. «Εμείς έτσι ξέρουμε να κερδίζουμε, ακόμη κι αν χάνουμε». Πολιτικός αναλφαβητισμός; Σίγουρα. Είναι όμως και εκείνο το καταραμένο το DNA, ο διπλός έλικας. Από τότε που το ανακάλυψαν οι Γουότσον και Κρικ «πολλάς δ’ ιφθίμους ψυχάς Αϊδι προΐαψεν ηρώων». Οχι, όχι, δεν είναι Καβάφης, κ. Τσίπρα.