Μπήκαμε στον Ιούλιο. Τον μήνα, κατά τον οποίον, οι οπαδοί των ομάδων που θα διεκδικήσουν τον τίτλο, ειδικά στο ποδόσφαιρο, ζουν με τις ελπίδες που τους «πουλάνε», αφειδώς. Ονόματα υπό μεταγραφή παικτών και προσλήψεις προπονητών στην ημερήσια ειδησεογραφία. Και όλοι οι… καλύτεροι. Υμνοι για τους πάντες.
Τώρα αν ανατρέξουμε, στα περυσινά πρωτοσέλιδα, της ίδιας περιόδου, θα διαπιστώσουμε πως αλλάζουν μόνο τα ονόματα. Η φρασεολογία είναι ακριβώς η ίδια. Πόσοι από αυτούς προσέφεραν κάτι ή θα εξακολουθήσουν να προσφέρουν και κατά τη νέα περίοδο μικρή σημασία έχει γι’ αυτούς που πουλάνε… φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Δυστυχώς, κάθε χρόνο, οι επιλογές των ΠΑΕ, που υποτίθεται πως θέλουν να ενισχυθούν και μάλιστα ενόψει ευρωπαϊκών υποχρεώσεων, είναι φτωχότερες σε κόστος και φυσικά και σε ποιότητα. Και έχει αποδειχθεί πως κάποια «μεγάλα ονόματα» απλώς ήρθαν στη χώρα μας για τα τελευταία… ένσημά τους.
Τον ίδιο δρόμο ακολουθούν και φέτος τα αφεντικά των ΠΑΕ στην πλειονότητά τους. Και το πρόβλημα της δημιουργίας ενός ισχυρού συνόλου, σε βάθος χρόνου, γίνεται μεγαλύτερο, επειδή οι περισσότεροι από τους νεοαποκτηθέντες είναι δανεικοί και όχι με διετή ή τριετή συμβόλαια. Γιατί να τα «δώσει όλα» ένας παίκτης που ξέρει πως σε ένα χρόνο δεν θα ανήκει στον ίδιο σύλλογο;
Ας το αποφασίσουν επιτέλους οι «σωτήρες» πως οι οπαδοί, πλην των «στρατευμένων», δεν τρώνε κουτόχορτο και ας τους πουν την αλήθεια: πως μόνο με μακροχρόνιο σχεδιασμό και επενδύσεις νεαρών ταλαντούχων παικτών, με κίνητρο τη διάκριση, μπορεί να έρθει η ανάκαμψη στο ελληνικό ποδόσφαιρο.