Πάντα πίστευα στην κ. Φώφη. Πάντα πίστευα ότι είναι ικανή για το χειρότερο. Εγώ το πίστευα μεν, εκείνη όμως τόσο καιρό δεν το έκανε. Παρότι στρατηγικά παρέπαιε, κατάφερνε να στέκεται σχετικά καλά στην καθημερινή διεκπεραίωση των ηγετικών καθηκόντων της, κάτι που φάνηκε στο ευπρεπές 7,7% που πήρε στις ευρωεκλογές το ΠΑΣΟΚ, (έτσι αποφάσισα να τους λέω – τέλος τα ΚΙΝΑΛ και λοιπές αηδίες). Μα τόσο πολύ την είχα υποτιμήσει; Τόσο καλύτερη είναι τελικά από ό,τι περίμενα; Αυτά έλεγα μέσα μου, εντυπωσιασμένος από τον άθλο της να έχει απλώς επιβιώσει χωρίς κάποιο τερατώδες λάθος.
Στην πραγματικότητα, όμως, την είχα υπερτιμήσει, διότι εκείνη, όπως απέδειξε με τη διαγραφή του Βενιζέλου, ήταν ικανή να διαπράξει την τέλεια γκάφα και μάλιστα τη χειρότερη δυνατή στιγμή. Ουάου, που θα έλεγε ο αγορίνος! Πώς τα κατάφερε; Πού κρυβόταν τέτοιο ταλέντο στην αυτοκαταστροφή; Περιφρονώ βαθύτατα τη συνωμοσιολογική σκέψη, όμως οφείλω να ομολογήσω ότι μόλις άκουσα την είδηση της διαγραφής του Βενιζέλου, η εξής ηλιθιότητα πέρασε θρασύτατα από τον νου μου: «Μήπως αυτή η διαγραφή είναι ο σατανικός τρόπος με τον οποίον η Φώφη έρχεται να βοηθήσει για την αυτοδυναμία του Κυριάκου;». Τόσο παράλογη μου φαινόταν η πράξη της, ώστε μόνο στη σκοπιμότητα ενίσχυσης της Ν.Δ. μπορούσα να την αποδώσω. Δεν γινόταν να είναι λάθος, διότι τέτοια λάθη δεν γίνονται! Εκτός αν είσαι η κ. Φώφη…
Επρόκειτο, κατ’ αρχάς, για διαγραφή εκ προθέσεως. (Το διευκρινίζω, διότι με την κ. Φώφη θα μπορούσαμε να είχαμε διαγραφή εξ αμελείας, εκ λάθους κ.ο.κ.) Ηταν κανονική εκπαραθύρωση. Η επιλογή του χρόνου προδίδει τη μεθόδευση: συνέβη αργά το Σάββατο, σε σχετικώς «νεκρό» χρόνο για τα ΜΜΕ, ώστε να αποφύγει την αντίδραση του Τύπου. Ο αχός του δεύτερου γύρου των δημοτικών εκλογών θα έριχνε σε δεύτερη μοίρα την υπόθεση Βενιζέλου· έτσι πίστευε. Μέγα λάθος και το αποδεικνύει ότι αναγκάστηκε να δώσει η ίδια δύο συνεντεύξεις για να εξηγήσει τι ήταν αυτό που έκανε. Τόσο ξεκούδουνο ήταν, και μάλιστα με φόντο τον εκλογικό θρίαμβο της Ν.Δ., αλλά και την προσωπική ήττα της κ. Φώφης στις περιφερειακές. (Ο ηττηθείς στη Δυτική Ελλάδα Κατσιφάρας ήταν δικός της, όπως επίσης και παπανδρεϊκός, αλλά και υποστηρικτής της σύμπλευσης με τον ΣΥΡΙΖΑ. Σχολή Σπίρτζη, αν γίνομαι σαφής, αλλά διακριτικά…)
Για να γίνει κατανοητή, όμως, η πολιτική σημασία της διαγραφής, πρέπει πρώτα να εξετάσουμε το πολιτικό βάρος του Βενιζέλου. Τι αντιπροσωπεύει ο Βενιζέλος; Με τέσσερις λέξεις: το ΠΑΣΟΚ που ανένηψε. (Εστω και αν ευθέως ποτέ δεν αναγνώρισε τα λάθη του…) Η συνεργασία του Βενιζέλου με τον Σαμαρά, με τον κοινό σκοπό να σώσουν τη χώρα από την κατάσταση στην οποία οι παρατάξεις τους και οι ίδιοι την είχαν οδηγήσει, άφησε πίσω την πιο σημαντική παρακαταθήκη για την πορεία της χώρας στο μέλλον. Οι περισσότεροι δεν το κατάλαβαν αυτό αμέσως. Αντιθέτως, ο όρος «Σαμαροβενιζέλοι» που επικράτησε είναι ενδεικτικός του κλίματος περιφρόνησης. Υστερα από πέντε χρόνια, όμως, στο τρενάκι του τρόμου με τον ΣΥΡΙΖΑ μηχανοδηγό, είμαστε πια έτοιμοι να εκτιμήσουμε την προσφορά εκείνης της κυβέρνησης, που αν δεν είχε ανατραπεί τότε θα είχαμε γλιτώσει πέντε χρόνια αξέχαστες συγκινήσεις με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή την παράδοση αντιπροσωπεύει ο Βενιζέλος στο ΠΑΣΟΚ και, γι’ αυτό, η κ. Φώφη τον διέγραψε. Ηθελε μαζί του να διαγράψει τη μνήμη της δεύτερης προσπάθειας του ΠΑΣΟΚ προς τον εκσυγχρονισμό. (Ορος που εξηγεί και τον θυμό του Κώστα Σημίτη.) Επομένως, η διαγραφή Βενιζέλου ισοδυναμεί με σύνθημα προς τους ψηφοφόρους του ΚΙΝΑΛ να κινηθούν προς τον ΣΥΡΙΖΑ – και μάλιστα, παρακαλώ, το σύνθημα το δίνει η πρόεδρος! Σημαίνει, επίσης, ότι η κ. Φώφη βλέπει το μέλλον του ΠΑΣΟΚ αριστερότερα από όσο πολλοί από τους ψηφοφόρους του, οι οποίοι κατόπιν αυτού θα στραφούν προφανώς προς περισσότερο κεντρώες κατευθύνσεις. Αλλά και οι αριστεροί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ γιατί να μείνουν εκεί, όταν η πρόεδρος τους δείχνει τον δρόμο προς τον ΣΥΡΙΖΑ; (Γι’ αυτό, έφθασα μέχρι του εξευτελεστικού σημείου να σκέπτομαι μήπως το είχαν προσυμφωνήσει αυτό, παρασκηνιακώς, η Φώφη με τον Κυριάκο…) Σημαίνει, τέλος, ότι το ΠΑΣΟΚ αποφασίζει να βαδίσει τον δρόμο που χάραξε ο Μπίστης.
Τι ρόλο έπαιξε σε όλη αυτή την υπόθεση ο Γ. Καμίνης, στον οποίον προσφέρθηκε η πρώτη θέση του Επικρατείας; Ο ίδιος λέει: «Δεν είμαι εγώ ο λόγος της αποχώρησης Βενιζέλου». Οχι, Γιωργάκη παιδί μου! Ποιος τα λέει αυτά να τον μαλώσω; Μην ανησυχείς. Το ξέρουμε ότι δεν είσαι. Σιγά μην είσαι εσύ! Σιγά μην είσαι στο ίδιο επίπεδο με τον Βενιζέλο! Εσύ, Γιωργάκη, είσαι μια τεράστια απογοήτευση. Υπήρξες μια συμπαθής μετριότητα, που εξελίχθηκε σε αντιπαθή μετριότητα, όταν πήγες να μας πλασάρεις την απερίγραπτη βρώμα της Αθήνας σαν δήθεν μου τέχνη και στυλ. Εκτοτε, προσκολλήθηκες στην κ. Φώφη, της οποίας έγινες το πιο πιστό σκυλάκι: ο δικός της Thanassis… Οχι, ο φουκαράς ο Γιώργος ήταν απλώς το όργανο για τη διαγραφή του Βενιζέλου. Οπωσδήποτε ήταν εν γνώσει του σχεδίου, ειδάλλως η κ. Φώφη δεν θα διακινδύνευε ποτέ τη μέθοδο που ακολούθησε. Οχι όμως ότι ήταν αυτός ο λόγος. Δεν είναι η ώρα για τέτοια αστεία…
ΥΓ.: Στο σημείωμα παραπάνω, προσφωνώ την πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, όπως θα προσέξατε ως κ. Φώφη και όχι ως κ. Γεννηματά. Το κάνω επειδή η χρήση του δευτέρου τύπου, μολονότι επικρατούσα, είναι εσφαλμένη, καθόσον αναφέρεται σε επάγγελμα.