Στις 2 Ιουνίου του 1989, τέτοιες μέρες δηλαδή αλλά πριν από τριάντα ολόκληρα χρόνια, δόθηκε η πρεμιέρα του «Κύκλου των χαμένων ποιητών». Ο κύριος Γκρι σπούδαζε τότε, σε ένα λιμάνι γεμάτο ανέργους που έβριζαν τη Θάτσερ, κάπου στα βορειοανατολικά της Αγγλίας, σε ένα obscure, ασήμαντο δηλαδή, πανεπιστήμιο.
Στον βιομηχανικό αγγλικό Βορρά διάβαζε τα ποιήματα του Ρόμπερτ Γκρέιβς, τους Αμερικανούς συγγραφείς του 19ου αιώνα, ανακάλυπτε όσα μπορούσε να ανακαλύψει στα δεκαεννιά του, παρακολουθώντας από την τηλεόραση την πτώση του Τείχους του Βερολίνου.
Την ταινία την πρωτοείδε όταν γύρισε στην Ελλάδα για τα Χριστούγεννα, Δεκέμβριο του ’89, στο (κλειστό σήμερα) «Αττικόν» και ήταν λες και κάποιος του την είχε στημένη. Να τον βυθίσει ακόμα περισσότερο στις συμφορές των γραμμάτων – και αυτό, παρότι μπορούσε να διακρίνει το μελό και την υπεραπλούστευση πίσω από τους χαρακτήρες και την ιστορία της ταινίας.
Ηξερε ότι είχε μια «αμερικανιά» το φιλμ, την ίδια στιγμή όμως την είδε σε μια εποχή της ζωής του που ανακάλυπτε τον Ουίτμαν, τον Θορό και τον Τένισον, στίχοι και φράσεις των οποίων επαναλαμβάνονται στην ταινία από τον δαιμόνιο –και πρόωρα χαμένο– Ρόμπιν Ουίλιαμς.
Υπήρχε επίσης και εκείνη η σύντομη σκηνή όπου οι συμμαθητές χορεύουν σε μια ταράτσα το «Let’s Have a Party» της Ουάντα Τζάκσον και υπήρχαν ακόμα πειράγματα μεταξύ των συμμαθητών όπως: «Θα δοκιμάσω τα πάντα τουλάχιστον μία φορά στη ζωή μου». «Τα πάντα εκτός απ’ το σεξ». Και, βέβαια, η προτροπή του Κίτιν οι μαθητές του «να αδράξουν την ημέρα», διότι «είμαστε όλοι τροφή για τα σκουλήκια, παιδιά».
«Νομίζω», μου λέει σήμερα ο κύριος Γκρι, «ότι βρήκα σε εκείνη τη γλυκιά και αφελή ταινία μια ισόβια ανάγκη μέσα μου: όσο περνάει ο καιρός να αναζητώ μικρές ή μεγάλες δόσεις ενθουσιασμού μέσα στην καθημερινότητα. Οχι με την έννοια της φυγής και της κρυψώνας όμως, όσο με την έννοια της διεύρυνσης της συνείδησης, με την έννοια του ορίζοντα που πλαταίνει σε όλο του το μάκρος και το βάθος, με την έννοια της εποπτείας του ίδιου σου του εαυτού πάνω και πέρα από τη ζωή σου και τον εαυτό σου, έτσι που να βρίσκεσαι στον αντίποδα του στενάχωρου, που τελικά είναι η καθημερινότητα όταν πέφτει πάνω σου σαν κύμα από υγρό ληγμένης μπαταρίας. Ο στενός χώρος, που γίνεται και στενός χρόνος, η μικρο-λογιστική αντίληψη των πραγμάτων, η μπακαλική που μεταλλάσσεται σε μαυραγορίτικη δοσοληψία με τον εαυτό σου. Πόσο χρειαζόμαστε αυτούς τους μικρούς θανάτους που μας ξεπλένουν από τον ίδιο μας τον εαυτό. Να διατηρείς την επαφή σου με τα πράγματα και τους ανθρώπους σου και την ίδια στιγμή να ίπτασαι. Να είσαι ένας σαμάνος χωρίς μαγικά μανιτάρια για δεκανίκια. Γιατί άραγε αυτό είναι τόσο δύσκολο, κύριε Κίτιν;».