«Καμπή στον χρόνο» ονομάζει τη νέα ατομική έκθεσή της η Ξανθίππη Τσαλίμη, η οποία τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη. Η ανάγκη σύνδεσης με τον γενέθλιο τόπο είναι διαρκής και η νέα έκθεσή της στην Αθήνα, στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών, είναι μια ενότητα τοπίων σε εκείνο το μεταίχμιο προς την αφαίρεση. Ωστόσο, η Ξανθίππη Τσαλίμη υπερβαίνει με το έργο της τις τομές ανάμεσα στην αναπαράσταση και στην κατάργησή της και προτείνει έναν νέο «τόπο», στον οποίον πρωτεύουν στοιχεία που περισσότερο έχουν να κάνουν με το άυλο παρά με την ύλη. Στην ιστορική Αίθουσα Τέχνης Αθηνών, στη Δεξαμενή, τα έργα της Ξανθίππης Τσαλίμη (όλα λάδια σε καμβά) αποκτούν βάθος και αναδύονται αυθύπαρκτα ανάμεσα σε νέφη και ορίζοντες. Θα έλεγε κανείς ότι όλα τα έργα είναι παραλλαγές ενός θέματος: ουρανοί και θάλασσες, αντανακλάσεις και σκιές. Θα μπορούσε, όμως, κανείς να δει το σύνολο των έργων σαν μια πολύπτυχη ή θρυμματισμένη ζωγραφική εγκατάσταση, όπου το μέρος ενισχύει το όλον και όπου το όλον είναι ευρύτερο του αθροίσματος των επιμέρους στοιχείων. Η Ξανθίππη Τσαλίμη, ορίζοντας έναν τρόπο θέασης του κόσμου, οργανώνει εκ νέου οπτικές πάνω σε βασικές έννοιες, όπως αυτές της βαρύτητας και της αναίρεσής της.
Με άλλα λόγια, δείχνει να προχωράει υπαινικτικά έστω σε μια σπουδή πάνω στο «άυλο» και, θα τολμούσα να πω, πάνω σε ερμηνείες του «ιερού» στη ζωή, καθώς απουσιάζουν τα υλικά επιτεύγματα του ανθρώπου. Και αυτό που ενισχύει την έννοια μιας ορισμένης «ιερότητας» είναι η σταθερή πεποίθηση ότι αυτό που βλέπουμε είναι τοπία ή έστω σχήματα που συνειρμικά μας οδηγούν σε οικεία και κατανοητά συμπλέγματα του φυσικού κόσμου. Αν και στο όριο της αφαίρεσης, η Ξανθίππη Τσαλίμη δεν ελκύεται, τουλάχιστον στην παρούσα έκθεση, από την έλλογη αφαίρεση με μοτίβα, σπείρες ή μονοχρωματικές επιφάνειες, αλλά με την ιδέα της ρομαντικής νεωτερικότητας όπως την είχε προτείνει ο Τέρνερ πριν από 200 και πλέον χρόνια. Τα νέφη της Ξανθίππης Τσαλίμη υφαρπάζουν το βλέμμα του θεατή τους και το καθιστούν δέσμιο. Ορίζεται έτσι ένα σύστημα δύναμης και ιδρύεται μια έννοια ανωτερότητας της φύσης έναντι του ανθρώπινου πολιτισμού. Από πλευράς ζωγραφικής, η Ξανθίππη Τσαλίμη καθησυχάζει τον θεατή με την αύρα ενός προστατευτικού πέπλου, που όμως ανταριάζει εσωτερικά με βουβές δίνες. Η αισθητική είναι υψηλή. Η παλέτα των χρωμάτων γαιώδης, σκοτεινή, με βαθιά μπλε και καμένα χρυσοκάστανα ανάμεσα σε γκριζόλευκες τολύπες νεφών. Υπάρχει ένα νήμα μυστικισμού.
Αίθουσα Τέχνης Αθηνών, Γλύκωνος 4, Δεξαμενή, τηλ. 210-72.13.938. Εως 15 Ιουνίου.