Αυτοδιοικητικές εκλογές είχαμε, προς τις εθνικές εκλογές οδεύουμε. Ετσι, εκτός από τα σοβαρά κομματικά διακυβεύματα και πάθη, οι ψηφοφόροι έχουν τη δυνατότητα να εστιάζουν (όπως παραδοσιακά κάνουν) στις γραφικές περιπτώσεις υποψηφίων. Και υπάρχουν πολλές τέτοιες.
Στον μέσο ψηφοφόρο που δεν είναι φιλότεχνος, δεν παρακολουθεί τα θεατρικά ή εικαστικά δρώμενα, οι υποψήφιοι που μιλούν για τέχνη και πολιτισμό είναι ευάλωτοι σε καζούρα. Ωστόσο, εκτός από την αδυναμία των ψηφοφόρων να ακούν τον πολιτικό συνομιλητή τους και να αξιολογούν τα επιχειρήματά του όταν δεν τους είναι οικείας πολιτικής φιλοσοφίας (οι λόγοι μπορεί να οφείλονται σε αδιαφορία, έλλειψη κριτικής σκέψης, ωχαδελφισμό, αποδόμηση της πολιτικής), ευθύνες για την καζούρα έχουν και οι υποψήφιοι.
Κατά τις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές άκουσα υποψηφίους να μιλούν για «πολιτισμό», «αλληλεγγύη», «ισότητα», «άνοιγμα στους δημότες μέσω της τέχνης. Φράσεις κενές αντικειμένου πολιτικής διαπραγμάτευσης, που λέγονται από ανθρώπους αμήχανους, ανίκανους να προτείνουν πρακτικά βήματα. Τελικά, καταποντίστηκαν εκλογικά.
Η τέχνη δεν αποτελεί αυτόνομο κομμάτι, αποσπασμένο από την πολιτική φιλοσοφία που απαιτείται για να παραχθεί έργο. Τα ζητήματα των καλλιτεχνών (επιμέρους και εν συνόλω) δεν λύνονται με γλύκες κουλτουριάρικες σαχλαμάρες, οι οποίες μπορεί να ακούγονται στα δημοσιογραφικά και καλλιτεχνικά γραφεία, αλλά παράγουν μηδέν αποτέλεσμα. Το αντίθετο. Οσοι θέτουν υποψηφιότητα και προβάλλουν ως δυνατόν όπλο τη σχέση τους με την τέχνη (όχι μόνο δημιουργοί, αλλά και δημοσιογράφοι, στελέχη οργανισμών ή εκπαιδευτικοί) οφείλουν να είναι πρακτικοί.
Η αυτορρύθμιση είναι βασικό στοιχείο της καλλιτεχνίας και ως εκ τούτου τα ζητήματα που μπορούν να τεθούν στον πολιτικό διάλογο είναι π.χ. η αναζήτηση λύσεων για τις εργασιακές συνθήκες, τα επαγγελματικά δικαιώματα, η προώθηση στο εξωτερικό της ελληνικής παραγωγής.
«Πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού», έλεγε ο Οτο φον Μπίσμαρκ. Στην Ελλάδα, πολλοί πολιτικοί μπερδεύουν την τέχνη με την μπουρδολογία.