Σκοτεινοί θρύλοι

1' 52" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Δεν είναι λίγοι οι αρνητικοί ήρωες αληθινών ιστοριών, που ως ενεργούμενοι της εξουσίας «λύνουν και δένουν» σε ευαίσθητους τομείς. Ή γίνονται με δόλιους τρόπους οι ίδιοι πανίσχυροι και εμπνέουν μυθοπλασίες, όπως την «Πόλη των Θαυμάτων» του Εδουάρδο Μεντόθα, όπου ένας απλός αγρότης, ο Ονόφρε Μποουβίλα, καταφέρνει να γίνει κραταιός άρχων, με μέσα πανούργα, γκανγκστερικά. Ομως ένας έμεινε στα παγκόσμια χρονικά ως ο μύστης της διαπλοκής –κι αυτός έγινε από χωριατόπαιδο, ο κινών τα νήματα στην τσαρική Ρωσία–, ο σατανικός κοσμοκαλόγερος με τις υπερφυσικές δυνάμεις και την ακόλαστη ζωή, Γκριγκόρι Γιεφίμοβιτς Ρασπούτιν.

Ως Ρασπούτιν αναφέρουν στον χώρο της Δικαιοσύνης εδώ και καιρό το κυβερνητικό στέλεχος, που όπως ξαναήρθε στην επιφάνεια με τις καταγγελίες Αγγελή, ωθούσε σε «δικονομικώς στραβό δρόμο» την ανακριτική πορεία της υπόθεσης Novartis και είχε τη δυνατότητα να διορίζει «παιδιά και νύφες» ατόμων που βρίσκονται στις ανώτερες βαθμίδες της Δικαιοσύνης, «ενδεχομένως δε και ατόμων της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου».

Ο Ρασπούτιν ήταν αγράμματος χωρικός από τα βάθη της Σιβηρίας, αυτομαστιγούμενος δόκιμος μοναχός με το δικό του δόγμα –ότι μέσω της σεξουαλικής εξάντλησης φτάνει κανείς στη θεία αταραξία–, μετανοηθείς καλόγερος, σύζυγος και πατέρας, στη συνέχεια περιπλανώμενος προσκυνητής με τεράστια φήμη για τις (υποτιθέμενες) θεραπευτικές του ικανότητες και την έκλυτη ζωή του. Τρύπωσε στα ανάκτορα και έγινε ο εξ απορρήτων των τελευταίων αυτοκρατόρων, του Νικολάου Β΄ και της Αλεξάνδρας, μια αδίστακτη μηχανή παραγωγής ραδιουργιών, ένας καθοριστικός παίχτης στη ρωσική πολιτική σκακιέρα. Ρύθμιζε τα συμβαίνοντα στην παρακμάζουσα αυτοκρατορία – και τότε όπως και σήμερα η διαφθορά διογκώνεται όταν διαπλέκεται με άλλα μεγάλα προβλήματα. Διόριζε και έπαυε υπουργούς, καταργούσε νόμους, ανέστειλε αποφάσεις. Στο διαμέρισμά του, πολυσύχναστο γραφείο ρουσφετιών, μπαινόβγαιναν κάθε είδους παρακαλεστές. Πλήθος οι εχθροί, πολλές οι απόπειρες να τον δολοφονήσουν, τα κατάφεραν το 1916, στα 47 του, συγγενείς του τσάρου, όμως ύστερα από πολλές προσπάθειες, οι οποίες έπλασαν τον θρύλο του. Τον δηλητηρίασαν, τον πυροβόλησαν, τον έριξαν στο παγωμένο ποτάμι, ακόμη ζωντανό. Λέγεται ότι λίγους μήνες αργότερα, καθώς έκαιγαν ό,τι είχε απομείνει από τη σορό του (ώστε να πάψει η λατρεία των λειψάνων του· ο τάφος του είχε μετατραπεί σε ιερό σημείο από τους υποστηρικτές του παλιού καθεστώτος), πολλοί τον «είδαν» να ανακάθεται μέσα στις φλόγες…

Το σημερινό δεν είναι ένα συναρπαστικό, είναι απλά ένα μελανό ανάγνωσμα, η πραγματικότητα είναι λιγότερο μυθιστορηματική, περισσότερο πεζή, και απαιτεί εξηγήσεις.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή