Η κληρονομιά του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές της 7ης Ιουλίου

Η κληρονομιά του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές της 7ης Ιουλίου

4' 19" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Την περασμένη Τρίτη στο Θησείο, εμπνευσθείς ενδεχομένως από την παρουσία του Τέρενς Κουίκ, αλλά και της Κατερίνας Παπακώστα στο ακροατήριό του (βλέπε φωτογραφία), ο Αλέξης Τσίπρας έκλεισε την ομιλία με μια επίδειξη ποιητικού οίστρου: «Απόψε», είπε, «είναι σαν να ξαναβαφτιστήκαμε στην κολυμβήθρα του αγώνα» – και είμαι βέβαιος ότι ο Τέρενς (πολύ ευαίσθητος – σχεδόν σαν κορίτσι) εκείνη τη στιγμή θα δάκρυσε. Αναρωτιέμαι, επίσης, ποια επίδραση θα είχε η εμπειρία της αναβάπτισης στην «κολυμβήθρα του αγώνα» στον κυρ Φώτη Κουβέλη, που ήταν κι εκείνος στο κοινό – περισσότερο ξέπνοος και εύθραυστος από ποτέ, οφείλω να πω, παρότι ακόμη δεν έπιασαν οι ζέστες. Ελπίζω να τον ενέπνευσε και τώρα που μιλάμε, ο κυρ Φώτης… Τι λέω; Ο καπετάν Φώτης και τα παλικάρια του, με φουστανέλες και ζωσμένοι τα λιανοντούφεκα, σκαρφαλώνουν τα βουνά της Ρούμελης, για να συνεχίσουν από εκεί τον αγώνα. Σκαρφαλώνουν γρήγορα σαν τα κατσίκια, πρέπει να φτάσουν στο λημέρι τους προτού νυχτώσει, για να τους μαγειρέψει ο καπετάνιος τα αγαπημένα τους «γιου-βα-ρε-λά-κια», όπως ο ίδιος συνηθίζει να τα λέει.

Παρασύρομαι, όμως, ενώ ο σκοπός μου είναι να θίξω σοβαρότερα θέματα, διότι η ομιλία του Τσίπρα στο Θησείο αποκαλύπτει τη στρατηγική σύγχυση της προεκλογικής εκστρατείας του: ο Τσίπρας έχει αυτοπαγιδευθεί στη στρατηγική της πόλωσης, την οποία έχτισε με μεθοδικότητα και επιτυχία επί χρόνια και τώρα, που είναι υποχρεωμένος να αλλάξει γραμμή –τον υποχρεώνουν οι περιστάσεις– δεν πείθει κανέναν. Αντιγράφει τον Μητσοτάκη, ο οποίος έχει πλέον την πρωτοβουλία στο παιχνίδι και το αποτέλεσμα της αντιγραφής, όπως πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι θλιβερό.

Ο σημαντικότερος παράγων των περιστάσεων, οι οποίες αναγκάζουν τον Τσίπρα να εγκαταλείψει την πόλωση, για να παριστάνει τον ειρηνοποιό και τον εκπρόσωπο της κανονικότητας, είναι βέβαια ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Η δική του ατζέντα είναι εκείνη που κυριαρχεί στην προεκλογική εκστρατεία και μαζί της η ελπίδα που φέρνει για νέες πολιτικές, που επιτέλους θα μας απελευθερώσουν από τα δεσμά του κρατισμού και της αριστερής ιδεοληψίας.

Αυτή την ατζέντα προσπαθεί να αντιμετωπίσει ο Τσίπρας και τον βλέπουμε, ενώ μέχρι πρότινος μας έλεγε ότι όποιος δεν είναι μαζί τους είναι με τους εχθρούς του λαού, τώρα προσπαθεί να εξηγήσει από το Θησείο ότι εκείνος και το κόμμα του μιλούν εκ μέρους όλων – εκείνων που έως πρόσφατα τους δίχαζαν με το διαζευκτικό «ή εμείς ή οι άλλοι».

Η μεταβολή υπέρ του Μητσοτάκη δεν συνέβη προχθές. Εχει αρχίσει να συμβαίνει λίγες εβδομάδες πριν από τις ευρωεκλογές, με ορόσημο την τελευταία κοινοβουλευτική αναμέτρηση μεταξύ τους, στην οποία ο Κυριάκος για πρώτη φορά έβαλε τον Τσίπρα στη θέση του και μάλιστα με τα μέσα του ίδιου – «του την είπε», όπως λένε οι νεότεροι. Από το σημείο εκείνο είναι που ο Μητσοτάκης βγαίνει μπροστά στον προεκλογικό αγώνα, όχι ως πρόεδρος της Ν.Δ. αλλά ως Κυριάκος, δηλαδή με το πρόσωπο και τις ιδέες για τις οποίες τον ψήφισαν για πρόεδρο της Ν.Δ. χιλιάδες άνθρωποι, οι οποίοι μέχρι τότε δεν είχαν ψηφίσει ποτέ τους Ν.Δ. 

Η επιτυχία αυτή είναι του Μητσοτάκη προσωπικά, ο οποίος κράτησε τη Ν.Δ. ενωμένη υπό δύσκολες συνθήκες (και επικρίθηκε γι’ αυτό, ιδίως από τους κεντρώους και περισσότερο φιλελεύθερους ψηφοφόρους του…), αλλά την κρίσιμη στιγμή, όταν πια δεν μπορεί κανείς να λακίσει από τη μάχη, γύρισε τη συζήτηση στο καινούργιο, αυτό δηλαδή που ο ίδιος αντιπροσωπεύει με πολιτικές λογικές και φιλελεύθερες. Την επιβράβευση δεν έφερε μόνο το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, αλλά και η οβιδιακή μεταμόρφωση ορισμένων μέσα στο συμβούλιο των τομεαρχών, όπως μαθαίνω. Για πότε εκείνοι που τον έλεγαν Κούλη ανακάλυψαν ξαφνικά τον Κυριάκο, δεν λέγεται!..

Ακόμη και στο Μακεδονικό, για τη στάση του στο οποίο επικρίθηκε από τους φιλελεύθερους ψηφοφόρους, στο τέλος δικαιώθηκε ο Κυριάκος. Σκεφθείτο το: ένα χρόνο αργότερα, ποιος ασχολείται με το Μακεδονικό και κατά πόσον αυτό επηρεάζει τον προεκλογικό αγώνα; Η απάντηση στο πρώτο είναι η κ. Σβίγγου – μόνο αυτή θυμήθηκε τα γενέθλια της συμφωνίας των Πρεσπών. Η απάντηση στο δεύτερο είναι καθόλου. Ολοι το ξέχασαν και πολύ καλά έκαναν, γιατί η οικονομία και η αναδιοργάνωση του κράτους είναι τα κρίσιμα θέματα. Αυτά θα διαμορφώσουν το μέλλον μας περισσότερο από τα κληρονομικά δικαιώματά μας στο όνομα της Μακεδονίας. Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ έχουμε το τέλειο παράδειγμα αυτού που λέγεται στη γλώσσα της λογοτεχνικής κριτικής «poetic justice», της δικαιοσύνης δηλαδή που υποτίθεται ότι πρέπει να υπάρχει στο έργο τέχνης. Με τη λύση του θέματος, ο ΣΥΡΙΖΑ, που χρησιμοποίησε το Μακεδονικό σαν όπλο για να διχάσει όλα τα άλλα κόμματα, ουσιαστικά προσέφερε μια πολύτιμη εξυπηρέτηση στην επόμενη κυβέρνηση. Αυτό ας το αναγνωρίσουμε!

Στις εκλογές της 7ης Ιουλίου, ο Κυριάκος εκπροσωπεί την ελπίδα να αφήσουμε, επιτέλους, πίσω μας τον φαύλο κύκλο της ανακύκλωσης της κληρονομιάς του ΠΑΣΟΚ (μέρος της οποίας είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ, ας μην κοροϊδευόμαστε) και να θέσουμε τις βάσεις για κάτι καινούργιο και πιο σύγχρονο, στην οικονομία και στο κράτος. Αυτό ακριβώς επιβεβαιώνει η Φώφη, όταν ισχυρίζεται ότι «ψήφος στον Μητσοτάκη ή στον Τσίπρα στο τέλος βγάζει Καραμανλή». Καταλαβαίνει καλά ότι, αν τις εκλογές κερδίσει ο Κυριάκος με τη Ν.Δ. (και ουχί αντιστρόφως, δηλαδή η Ν.Δ. με τον Κυριάκο), αυτό θα είναι το τέλος της ιστορικής περιόδου που άνοιξε με τη νίκη του ΠΑΣΟΚ το 1981.

Παρεμπιπτόντως, δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει πάντα η Φώφη, ακόμη και όταν είναι φτιαγμένη για τηλεοπτική συνέντευξη, να έχει μονίμως δύο δάχτυλα μαύρο στις ρίζες των ξανθών μαλλιών της;

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή