Δεν είχα σκεφθεί ότι θα αφηνόμουν στη μαγεία ενός «λαϊκού θεάτρου σκιών» στην καρδιά της Πλάκας. Ηταν μια νύχτα, από τις βελούδινες, τις γνήσια αθηναϊκές, η προχθεσινή, και τα βήματά μου με οδηγούσαν στο αρχοντικό των Μπενιζέλων, Αδριανού 96, στο «πιο παλιό σπίτι της Αθήνας». Το μεγάλο αρχοντόσπιτο, με την οθωμανική αρχιτεκτονική, θα το βρείτε μέσα στην περίκλειστη αυλή. Αυτό που βλέπουμε είναι η εκδοχή του 18ου αιώνα. Αλλά το σπίτι πάει πολύ πιο πίσω, στον 16ο αιώνα, όταν εκεί έζησε η Αγία Φιλοθέη. Ο βίος αυτής της γυναίκας, πρότυπο σθένους αλλά και καινοτόμου πνεύματος, μας τραβούσε εμάς τους θεατές –σαν προσκυνητές– στην πίσω αυλή του αρχοντικού των Μπενιζέλων. Εκεί, με τα παράθυρα ολόγυρα και πλάι στο χέρσο οικόπεδο με τα σπαράγματα μιας αθηναϊκής στρωματογραφίας, βρήκαμε τη θέση μας μπροστά στην αυτοσχέδια σκηνή που έγραφε «Λαϊκό Θέατρο Σκιών».
Ο Ιωσήφ Βιβιλάκης είχε την έμπνευση για ένα θέατρο σκιών με θέμα την Αγία Φιλοθέη, που έγινε παραγωγή της ομάδας Οθόνιον.
Υπήρχε αδημονία για τη συνάντηση με τη «μέθεξη». Αυτή θα ανάβλυζε από το επί σκηνής δράμα «Φιλοθέη, η αρχοντοπούλα των Αθηνών», ένα πρωτότυπο έργο του Ιωσήφ Βιβιλάκη, που έγραψε το κείμενο και ανέλαβε τη σκηνοθεσία. Είναι ένας άνθρωπος ακάματος. Πηγή έμπνευσης. Στο κοινό ήταν και φοιτητές του από το τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής ανάμεσα σε πλήθος πυκνό. Ολοι νιώσαμε λίγο παιδιά, αν και δεν υπήρχε τίποτε το παιδικό, αλλά να, οι φιγούρες του Θεάτρου Σκιών, σκαλίζουν βαθιά τη μνήμη. Δεν ξέρω σε ποιον θα έπρεπε πρώτα από όλα να αποδώσω τα εύσημα για αυτό το ταξίδι στον χρόνο και στη μαγεία της προφορικής παράδοσης, της λαϊκής τέχνης ή της πηγαίας επίκλησης του θυμικού. Τόσο κομψές οι φιγούρες, σκαλισμένες ειδικά για τη «Φιλοθέη», τόσο σπαρταριστά και τραγικά όμορφες, να ζωντανεύουν από τον Αθω Δανέλλη και τον Νικόλα Τζιβελέκη. Οι δύο μουσικοί, ο Γεράσιμος Παπαδόπουλος με το ούτι και ο Θεολόγος Παπανικολάου με το βιολί, μας ράγισαν την καρδιά με τη φωνή και τον ήχο του αμανέ. Μύριζε νοτισμένη η γη της Αθήνας ολόγυρα, οι φιγούρες στη σκηνή αφηγούνταν μια ιστορία θαμμένη στον χρόνο. Σημαντική η συμβολή και της Κατερίνας Μιχαλάκη και του Μάνου Δαμασκηνού. Πόσα μάθαμε για εκείνη την «άγνωστη» Αθήνα του 16ου αιώνα… Πόσο συγκινητικά αποδόθηκε η ιστορία της Φιλοθέης, που έδωσε τα πάντα για το μοναστήρι που ίδρυσε, για τη φροντίδα των γυναικών, για το πρώτο επί της ουσίας παρθεναγωγείο στην Ευρώπη… Εμεινα για λίγο σκεπτικός έως ότου καθίσει η γεύση και ο απόηχος του βιώματος. Κάτι είχε σκιρτήσει. Οι προσεχείς παραστάσεις στον Σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων (Ερμού 134), 2 και 9 Ιουλίου.