Μπαίνουν χωρίς να περιμένουν να βγεις πρώτα. Σε σπρώχνουν στο ασανσέρ, για να χωρέσουν και αυτοί. Στέκονται πονηρά δίπλα στην ουρά και όχι πίσω, εποφθαλμιώντας τη θέση σου. Λένε φωναχτά και προκλητικά απόψεις, θεωρώντας είτε ότι συμφωνείς μαζί τους a priori είτε ότι αποκλείεται να είσαι τόσο χαζός που να διαφωνείς. Κλέβουν την ιδέα που λες χαμηλόφωνα, για να μην ενοχλείς, και τη φωνάζουν ως δική τους με ένα εκνευριστικό χαμόγελο της νίκης. Γελάνε επιδεικτικά όταν κερδίζει η ομάδα τους, το κόμμα τους, ο υποψήφιος που ήθελαν, με ένα ρατσιστικό, με ένα σεξιστικό ανέκδοτο, χωρίς να έχουν την ευαισθησία να σκεφτούν αν κατάγεσαι από το μέρος που υποτιμούν, αν έχεις θρηνήσει τόπους και αγαπημένους, αν είσαι με… τους άλλους.
Κι εκεί που δακρύζεις με τον Κεμάλ από τους «Αντικατοπτρισμούς» του Χατζιδάκι, να σου μια ψηλόλιγνη ηλικιωμένη κυρία από το χωριό Καρκάδος της Τήνου να σου προσφέρει καραμέλες και δροσερό νερό, για να συνεχίσεις τον δρόμο σου αναζωογονημένος, και να σε ευχαριστεί ευγενικά που επισκέφτηκες το χωριό της, να σου και ο μαθητής, εθελοντής του «Tinos Food Paths 2019» να σου προσφέρει ευγενικά το χέρι για να σε βοηθήσει στο μονοπάτι, στο χωριό Καλλονή της Τήνου.
Στο γεφυράκι δεν περνάς αν δεν σου δώσει ένα μικρό ξόρκι η κοπέλα με τα σπαστά μαλλιά, για να γλιτώσεις από τις «Αγελλούδες», τις Τηνιακές νεράιδες, και να σώσεις τη λαλιά σου. Στην Τήνο, στο γαστρονομικό φεστιβάλ «Tinos Food Paths 2019», βρήκα ξανά την ελπίδα για τους ανθρώπους, τη χαμένη ευγένεια, τη συνεργασία και την πολυτέλεια της απλότητας. Θα θυμάμαι για πολύ καιρό μια στρογγυλή μπουκιά από πλασμένο φρέσκο τηνιακό τυράκι με μια λακκουβίτσα τόση δα, όση για να χωρέσει ένα ολόγλυκο ντοματάκι, καθώς και ένα, μόνο του στο πιάτο, κολοκυθάκι μικρό, με τον ανθό του, βρασμένο όσο πρέπει, με λίγο ξύσμα λεμονιού.