Από τη Σύνοδο Κορυφής, την περασμένη Πέμπτη, συνάγουμε με σχετική ασφάλεια τρία συμπεράσματα: Πρώτον, ότι ο εκλεκτός της κυρίας Μέρκελ και υποψήφιος του Λαϊκού Κόμματος Μάνφρεντ Βέμπερ δεν πρόκειται να είναι ο νέος πρόεδρος της Κομισιόν, κατά πάσα βεβαιότητα. Δεύτερον, ότι ο νέος πρόεδρος δεν θα είναι γενικότερα επίσης Γερμανός, κατά πάσα πιθανότητα. Και τρίτον, ότι ο διάδοχος του Γιούνκερ, όποιος και εάν είναι, δύσκολο να επιλεγεί άμεσα, ούτε δηλαδή και κατά την προσεχή Σύνοδο Κορυφής, η οποία προσδιορίστηκε επί τούτω σε δέκα ημέρες. Εάν τώρα προχωρήσουμε από τα συμπεράσματα στις προβλέψεις, με βάση τη σύνοδο της Πέμπτης, η σημαντικότερη πολιτική εκτίμηση που έχουμε να κάνουμε είναι ότι ο Μακρόν εμφανίζεται σε αυτήν τη φάση ισχυρότερος από την καγκελάριο Μέρκελ, συνεπώς είναι η κατεύθυνση και η επιλογή του Γάλλου προέδρου που θα κρίνει το συγκεκριμένο παιχνίδι!
Τούτη την ώρα η Μέρκελ παρουσιάζεται αρκετά αποδυναμωμένη στο εσωτερικό μέτωπο και κανείς δεν μπορεί να μιλήσει με ακρίβεια για την ευστάθεια του κυβερνητικού συνασπισμού με τους Σοσιαλδημοκράτες, μεσοπρόθεσμα. Κατ’ ακολουθία, δεν είναι τόσο εύκολο να επιβάλει το Βερολίνο τη θέλησή του στους υπόλοιπους εταίρους. Πολύ δε περισσότερο στον Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος έχει άλλα τρία χρόνια διακυβέρνησης μπροστά του και η στρατηγική του, για την πολιτική του επιβίωση μακροπρόθεσμα, περνάει μέσα από τη σοβαρή ενίσχυση του ρόλου που θα διαδραματίζει το Παρίσι στα μείζονα ευρωπαϊκά θέματα. Από την άλλη πλευρά, η ίδια η πραγματικότητα επιβεβαιώνει ότι η Γερμανία δεν είναι σωστό να καταλαμβάνει τις περισσότερες θέσεις-κλειδιά στο ενιαίο ευρωπαϊκό οικοδόμημα και ας είναι η ισχυρότερη χώρα-μέλος, που βάζει από την τσέπη της πάνω από το 30% των κοινοτικών δαπανών. Μια Γερμανία πανταχού παρούσα αποσυσπειρώνει το σύστημα, δημιουργεί εντυπώσεις και αντιθέσεις, κυρίως στις πρωτεύουσες του Νότου· κοντολογίς, δεν είναι και ό,τι πιο έξυπνο πολιτικά, ακόμη και για το ίδιο το Βερολίνο.
Ο Μακρόν, όπως εξελίσσονται τα πράγματα, δεν είναι δυνατόν να μην κερδίσει κάτι σημαντικό στο παιχνίδι κορυφής των υπερεθνικών εξουσιών στην Ευρώπη. Είτε θα είναι η θέση του προέδρου στην Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα, ενόψει της διαδοχής του Ντράγκι, είτε εν προκειμένω η θέση του προέδρου της Κομισιόν. Μπορεί η επιλογή να επικεντρωθεί στο πρόσωπο του πολύπειρου Μπαρνιέ ή ακόμη και στην προσωπικότητα της στιβαρής Λαγκάρντ, η οποία έχει κερδίσει τη διεθνή αναγνώριση αλλά παράλληλα και την εμπιστοσύνη των Γερμανών. Τίποτε δεν αποκλείεται. Το Βερολίνο άλλωστε κατέχει ήδη δεσπόζουσα θέση σε επίπεδο ελέγχου και υπερεθνικών εξουσιών. Γερμανός είναι ο επικεφαλής του ισχυρού και νευραλγικού Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, Γερμανός είναι ο γενικός γραμματέας της Κομισιόν, όπως επίσης και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων ή του Μηχανισμού Εξυγίανσης των Τραπεζών. Ειδικότερα, όσον αφορά μάλιστα στον ESM, ο οποίος εμφανίζεται πλέον ενισχυμένος και με νέες εξουσίες μετά τις τελευταίες μεταρρυθμίσεις, ο Κλάους Ρέγκλινγκ είναι αμετακίνητος.
Το μεγάλο παζάρι, που βρίσκεται συνεπώς σε εξέλιξη για τις Βρυξέλλες, έχει ακόμη και δρόμο και πολιτικό βάθος. Ας μην ξεχνάμε, εξάλλου, ότι οι θέσεις κορυφής δεν περιορίζονται μόνο στην προεδρία της Κομισιόν ή στην επίσης πολύ σπουδαία προεδρία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Θα ανοίξει ενδιαμέσως ένας νέος κρίσιμος κύκλος διαβουλεύσεων για τα πρόσωπα και τα χαρτοφυλάκια των κομισαρίων, όπου και πάλι θα χρειαστούν πλειοψηφίες αποδοχής από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο! Επίσης, εκτός από το πρόσωπο που θα διαδεχθεί τη Μογκερίνι στον ρόλο του υπουργού Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, το άλλο μείζον πόστο είναι αυτό του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, στη θέση του Τουσκ, κι εκεί οι ενδείξεις είναι αρκετά περιορισμένες. Τη θέση αυτή δεν την κατέλαβε ποτέ έως σήμερα Γερμανός, αλλά ωστόσο πρόσωπο της γερμανικής πάντα επιρροής, κατά κάποιον τρόπο.