Πιστό στην παράδοση να αναδεικνύει σημαίνοντες Ελληνες καλλιτέχνες, το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Ιδρύματος Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή φωτίζει με τη φετινή του αναδρομική έκθεση τη ζωή του Ντίκου Βυζάντιου. Το αφιέρωμα, που εγκαινιάζεται το Σάββατο στην Ανδρο, έχει συμβολική χροιά. Λίγους μήνες προτού ανοίξουν οι πόρτες του καινούργιου και πολυαναμενόμενου μουσείου στην οδό Ερατοσθένους με την εκπληκτική διεθνή συλλογή του, το Ιδρυμα επιλέγει έναν συμπατριώτη μας από τη διασπορά, που αφομοίωσε τα ευρωπαϊκά ρεύματα της εποχής του και συναναστράφηκε μερικές από τις μεγαλύτερες μορφές της.
Ο Ντίκος Βυζάντιος αγάπησε την παραστατικότητα και την αφαίρεση.
Ο Βυζάντιος είχε την τύχη να μεγαλώσει σε μια πραγματικά ξεχωριστή οικογένεια με αστικές καταβολές και καλλιτεχνική κλίση. Γεννημένος το 1924 στην Αθήνα, ήταν απόγονος του Λάζαρου Κουντουριώτη, τρισέγγονος του πρωθυπουργού Δημητρίου Βούλγαρη και δισέγγονος του δημάρχου Πατρέων, Δημητρίου Πατρινού. Ηταν γιος του ζωγράφου Περικλή Βυζάντιου και αδελφός της αείμνηστης γκαλερίστας Μαριλένας Λιακοπούλου. Ζωγράφιζε από παιδί και σε ηλικία μόλις 16 ετών είχε γίνει δεκτός στην ΑΣΚΤ με δασκάλους τον Παρθένη και τον Αργυρό. Ομως, ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και ο Εμφύλιος άλλαξαν όλα τα δεδομένα.
Είχε μεγάλη δεινότητα στο σχέδιο, κάτι που φαίνεται στα έργα του.
Η τύχη, όμως, ήταν με το μέρος του. Ο Ντίκος υπήρξε ο νεότερος επιβάτης του περίφημου πλοίου «Ματαρόα», που μετέφερε τον ανθό της ελληνικής καλλιτεχνικής και πνευματικής ζωής στην ασφαλή αγκαλιά της Γαλλίας. Χάρις στον Ροζέ Μιλιέξ και τον Οκτάβιο Μερλιέ, βρήκε δεύτερη πατρίδα στο Παρίσι και, παρά τις αρχικές οικονομικές δυσκολίες, δεν το έβαλε κάτω. Παρακολούθησε μαθήματα στις Ακαδημίες Julian και Grande Chaumière και μπήκε κάτω από τις φτερούγες του σπουδαίου χαράκτη Δημήτρη Γαλάνη. Γνωρίστηκε με τον Ιονέσκο, τον Τζακομέτι, τον Κριστιάν Ζερβός. Το 1951 έκανε στην Πόλη του Φωτός την πρώτη του έκθεση.
Στην τελευταία ενότητα της δουλειάς του έκανε ανθρωποκεντρικά έργα.
Με δεινότητα στο σχέδιο, ο Βυζάντιος ξεκίνησε από την τοπιογραφία και πέρασε γρήγορα στην αφαίρεση, στην οποία αφιερώθηκε για πολλά χρόνια. Μετά τη δεκαετία του ’60, που κέρδισε τη διεθνή αποδοχή, στράφηκε στην παραστατικότητα. Αρχικά με σχέδια σε λευκό και μαύρο, και από τη δεκαετία του ’80 με συνθέσεις ανθρωποκεντρικές. Στην Ανδρο θα δούμε μια έκθεση που προσεγγίζει και τις τρεις αυτές ενότητες μέσα από δεκάδες έργα. Παρά το ότι έχουν οργανωθεί δύο εκθέσεις για τον Βυζάντιο τα τελευταία χρόνια, μία μεγαλύτερη στο Μουσείο Μπενάκη, λίγο μετά τον θάνατό του το 2007, και μία πιο πρόσφατη στο ΕΜΣΤ, το Ιδρυμα Γουλανδρή φιλοδοξεί να κάνει μια πληρέστερη παρουσίαση.