«Απερίσκεπτη τρέλα». Οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» είναι κατηγορηματικοί στο κύριο άρθρο τους. Παρά το κύμα πατριωτισμού που σαρώνει τις ΗΠΑ μετά τις 11 Σεπτεμβρίου, δεν κάνει καμιά προσπάθεια η σοβαρή εφημερίδα να συγκαλύψει πίσω από μετριοπαθέστερες εκφράσεις την πλήρη αντίθεσή της στο νέο πυρηνικό δόγμα του Πενταγώνου, που αποκάλυψαν οι «Λος Αντζελες Τάιμς» προ εβδομάδος, παγώνοντας κυριολεκτικά τον κόσμο ολόκληρο.
Με ανάλογη βιαιότητα απέρριπτε το δόγμα αυτό και η γαλλική «Μοντ» στο κύριο άρθρο της την ίδια ημέρα, την Τετάρτη.
«Αυτό που διαγράφεται με το δόγμα αυτό είναι το όριο μεταξύ των πυρηνικών και των συμβατικών όπλων. Το Πεντάγωνο, με τρόπο πλήρως ανεύθυνο, αρνείται την ιδιαιτερότητα των ατομικών όπλων. Ετσι, αυτό που ενθαρρύνεται, είναι η διάδοση των πυρηνικών όπλων προς όλες τις κατευθύνσεις. Το ντοκουμέντο του Πενταγώνου είναι άξιο ενός κράτους που έχει καταληφθεί από πανικό, όχι μιας δύναμης που έχει συναίσθηση των ευθυνών της. Προκαλεί φόβο», καταλήγει χωρίς περιστροφές το κύριο άρθρο της «Μοντ».
Εμφανώς τρομοκρατημένος από τις διαγραφόμενες προοπτικές είναι ακόμη και ο τέως υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ -και μάλιστα κατά την περίοδο της στρατιωτικής ανάμειξης στο Βιετνάμ- Ρόμπερτ Μακ Ναμάρα, σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε την Πέμπτη, στους «Λος Αντζελες Τάιμς» όπου έγραφε μεταξύ άλλων:
«Τώρα φαίνεται πως η αμερικανική κυβέρνηση ετοιμάζεται να προσθέσει τη Συνθήκη Μη Διάδοσης των Πυρηνικών Οπλων στη λίστα των συνθηκών που πετάει στον κάλαθο των αχρήστων. Αν συμβεί αυτό και αν συνεχιστεί η πρακτική αυτής της κυβέρνησης, πρέπει να περιμένουμε ότι τα πυρηνικά όπλα θα εξαπλωθούν σε ολόκληρο τον κόσμο. Θα ζήσουμε τότε σε έναν πολύ πολύ πιο επικίνδυνο κόσμο και οι Ηνωμένες Πολιτείες θα είναι πολύ, πολύ λιγότερο ασφαλείς».
Πυρηνικά σε κάθε πόλεμο
Αυτή η εντονότατη ανησυχία και οι γενικευμένες αντιδράσεις πραγματικά δεν είναι καθόλου υπερβολικές.
Στη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, η χρήση πυρηνικών όπλων μπορούσε να γίνει μόνο κατά την περίπτωση γενικευμένου παγκόσμιου πολέμου ΗΠΑ-ΕΣΣΔ και των συμμάχων τους, αφού καθεμιά από τις δύο υπερδυνάμεις είχε τη δυνατότητα να καταστρέψει δεκάδες φορές την άλλη και μαζί της όλη τη ζωή στον πλανήτη. Αν το δει κανείς κυνικά, αυτή η κατάσταση δεν άφηνε κανένα περιθώριο πολεμικής πυρηνικής πρωτοβουλίας ακόμη και στον πιο θερμοκέφαλο ή ανεγκέφαλο ηγέτη τους, αφού ήταν βέβαιη η αμοιβαία καταστροφή τους, οπότε κανένας τους δεν αποτόλμησε έναν παγκόσμιο πόλεμο.
Η κατάρρευση και η διάλυση της ΕΣΣΔ και του στρατοπέδου της δημιούργησε την ελπίδα ότι πλέον εξέλιπε διά παντός ακόμη και η θεωρητική περίπτωση πυρηνικού ολέθρου, αφού καμία δύναμη στον κόσμο δεν είναι πια σε θέση να αμφισβητήσει τη στρατιωτική μονοκρατορία των ΗΠΑ, οι οποίες έτσι μπορούν να ασκήσουν την πλανητική κυριαρχία τους και με συμβατικά όπλα.
Το παγκόσμιο σοκ από το νέο δόγμα του Πενταγώνου οφείλεται ακριβώς στη διάψευση αυτής της ελπίδας. Απαλλαγμένη από το άγχος της Βέβαιης Αμοιβαίας Καταστροφής (MAD, τρέλα, από τα αρχικά των λέξεων στα αγγλικά), η Ουάσιγκτον εμφάνισε το δόγμα της… Βέβαιης Μονομερούς Καταστροφής (MUD, λάσπη).
Σε απλά ελληνικά, δηλαδή, αποφάσισε να διακηρύξει την πρόθεσή της να χρησιμοποιεί, όταν αυτή το κρίνει, πυρηνικά όπλα εναντίον οποιασδήποτε χώρας αντιτίθεται στην πολιτική της!
Δεν πρόκειται απλά και μόνο για μια ακραία επίδειξη πολεμοχαρούς αλαζονείας που φθάνει στα όρια της αρχαιοελληνικής ύβρεως. Πρόκειται για μία πολιτική, που αν επικρατήσει, θα μεταβάλει τον πλανήτη σε κόλαση «τοπικών» πυρηνικών πολέμων.
Μόνη «σωτηρία» τα πυρηνικά!
Πριν από ένα τέταρτο του αιώνα, το 1978, για να αποτρέψουν την εξάπλωση των πυρηνικών όπλων, οι ΗΠΑ, η ΕΣΣΔ και η Βρετανία δεσμεύτηκαν επισήμως ότι δεν θα χρησιμοποιήσουν ποτέ το πυρηνικό τους οπλοστάσιο εναντίον χωρών που δεν κατέχουν πυρηνικά όπλα, με μοναδική εξαίρεση την περίπτωση που κάποια χώρα έκανε επίθεση εναντίον τους σε συμμαχία με κάποια πυρηνική δύναμη.
Το 1995 οι χώρες αυτές, με τη Ρωσία στη θέση της ΕΣΣΔ και την προσθήκη και της Γαλλίας και της Κίνας, ανανέωσαν τη δέσμευση. Τώρα όμως όλα αυτά τινάχτηκαν στον αέρα.
Το νέο πυρηνικό δόγμα του Πενταγώνου, διακηρύσσοντας ότι οι ΗΠΑ προτίθενται να χρησιμοποιήσουν πυρηνικά όπλα εναντίον του Ιράκ, του Ιράν, της Βόρειας Κορέας, της Συρίας και της Λιβύης (πέραν της Ρωσίας και της Κίνας), όποτε αυτές κρίνουν σκόπιμο κάτι τέτοιο, ανατρέπει πλήρως τα δεδομένα.
Τώρα πια γιατί να μην προσπαθήσει κάθε χώρα να αποκτήσει πυρηνικά όπλα, αφού είτε έχει είτε δεν έχει, μπορεί να πέσει θύμα πυρηνικής επίθεσης; H κάθε χώρα δεν θα είναι σχετικά «ασφαλέστερη», αν όχι απέναντι στις μεγάλες πυρηνικές δυνάμεις τουλάχιστον απέναντι στους γείτονές τους με τους οποίους έχει εχθρικές σχέσεις, αν κατέχει μερικές πυρηνικές βόμβες;
Αλλά και σε ό,τι αφορά την τρομοκρατία, αν το Ιράκ ή το Ιράν πρόκειται να καταστραφούν από αμερικανικές πυρηνικές βόμβες, δεν είναι λογικό ο κάθε Ιρακινός ή Ιρανός πράκτορας ή πατριώτης να προσπαθήσει να προβεί σε τρομοκρατικές πράξεις εναντίον των ΗΠΑ ή της Ευρώπης με πυρηνικά, βιολογικά ή χημικά όπλα, αφού έτσι κι αλλιώς καταδικασμένη σε εξαφάνιση είναι η χώρα του; H κλιμάκωση θα είναι ασύλληπτη, γιατί μπορεί μεν η απειλή πυρηνικής εξόντωσης να οδηγεί όντως τους πολλούς σε υποταγή, ταυτόχρονα όμως οδηγεί κάποιους στην αυτοθυσία της απόγνωσης με μοιραίες συνέπειες για τον κατακτητή.
Οπως είναι ευνόητο, η νέα πυρηνική πολιτική της Ουάσιγκτον θα βρει πάμπολλους πρόθυμους μιμητές. Αν οι Αμερικανοί ρίξουν πυρηνικά στο Ιράκ, γιατί να μη ρίξουν και οι Ρώσοι πυρηνικά στην Τσετσενία ή οι Ινδοί στο Πακιστάν; Σε ένα τέτοιο κλίμα, τι θα αποτρέψει το Ισραήλ από το να ρίξει πυρηνικά εναντίον των Παλαιστινίων, κατά των οποίων ήδη διαπράττει γενοκτονία;
Το κατώφλι του θανάτου
Η πολιτική των ΗΠΑ αποτυπώνεται με σαφήνεια στο έγγραφο που περιγράφει το νέο πυρηνικό δόγμα του Πενταγώνου.
«Ενας συνδυασμός πυρηνικών και μη πυρηνικών δυνατοτήτων είναι ουσιώδης για την ικανοποίηση των απαιτήσεων αποτροπής του 21ου αιώνα» αναφέρεται εκεί και απορρίπτονται ρητά οι διαδικασίες ελέγχου των εξοπλισμών του 20ού αιώνα: «Εκείνες οι παλιές διαδικασίες είναι ασυμβίβαστες με την ευελιξία που απαιτούν τώρα ο σχεδιασμός και οι δυνάμεις των ΗΠΑ» υπογραμμίζεται.
Προσδιορίζονται με σαφήνεια και οι συνολικές αντιλήψεις για το πότε θα πρέπει να χρησιμοποιούνται πυρηνικά όπλα.
«Θέτοντας τις προϋποθέσεις για τις δυνατότητες πυρηνικών πληγμάτων, μπορούν να γίνουν διακρίσεις ανάμεσα στα ενδεχόμενα για τα οποία οι ΗΠΑ πρέπει να είναι προετοιμασμένες. Τα ενδεχόμενα μπορούν να κατηγοριοποιηθούν ως άμεσα, δυνητικά ή απροσδόκητα» επισημαίνει το έγγραφο και συνεχίζει: «H Βόρεια Κορέα, το Ιράκ, το Ιράν, η Συρία και η Λιβύη είναι μεταξύ των χωρών που θα μπορούσαν να αναμειχθούν σε άμεσα, δυνητικά ή απροσδόκητα ενδεχόμενα».
Δεδομένου ότι όλες αυτές οι χώρες είναι μη πυρηνικές δυνάμεις, αλλά παρ’ όλα αυτά προσδιορίζονται ως πιθανοί στόχοι αμερικανικής πυρηνικής επίθεσης, απλά και μόνο λόγω της εχθρότητάς τους προς την πολιτική της Ουάσιγκτον, φθάνουμε στην ουσία του νέου δόγματος:
Μέχρι τώρα, έπρεπε να γίνει παγκόσμιος πόλεμος για να χρησιμοποιηθούν πυρηνικά όπλα και τότε υπό το κράτος της επίγνωσης ότι θα καταστραφεί ταυτόχρονα όλος ο κόσμος. Τώρα δεν χρειάζεται να γίνει τίποτα τόσο δραματικό – θα κατασκευαστούν πυρηνικά όπλα νέας γενιάς, τα οποία θα μπορούν να χρησιμοποιούνται σε οποιαδήποτε πολεμική σύγκρουση!
Είχε προκαλέσει αίσθηση η δημοσίευση στην «Καθημερινή» στις 23 Σεπτεμβρίου 2001, μιας συνέντευξης του Νιλ Λίβινγκστον, ο οποίος τουλάχιστον τότε προβαλλόταν ως υποψήφιος διεκδικητής της θέσης του διευθυντή της CΙΑ.
«Αν οι τρομοκράτες χρησιμοποιήσουν όπλα μαζικής καταστροφής, οι ΗΠΑ θα πρέπει να απαντήσουν με πυρηνικά όπλα εναντίον κάθε χώρας που φιλοξενεί τρομοκράτες. Στόχος μας είναι να καταστρέψουμε τις χώρες αυτές, αλλά και τους πληθυσμούς τους. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τακτικά πυρηνικά όπλα για να εξοντώσουμε τον Οσάμα Μπιν Λάντεν», είχε υποστηρίξει ο Λίβινγκστον.
Τότε οι θέσεις του είχαν θεωρηθεί εντελώς ακραίες. Νομίζαμε ότι εξέφραζαν μόνο κάποιους περιθωριακούς, εξτρεμιστικούς κύκλους. Δυστυχώς αποδεικνύεται τώρα ότι ο άνθρωπος αυτός είχε πολύ στενότερη επαφή με τους διαμορφωτές της επίσημης αμερικανικής πολιτικής από όσο εμείς φανταζόμαστε. Οι θέσεις που περιλαμβάνονται στο νέο πυρηνικό δόγμα των ΗΠΑ είναι πολύ πιο επιθετικές από εκείνες του Νιλ Λίβινγκστον.
Στην ταραγμένη και ζοφερή σημερινή εποχή ευδοκιμούν τα πιο ακραία στοιχεία, όπου και οι χειρότεροι εφιάλτες διαρκώς ξεπερνιούνται από την πραγματικότητα.