O θησαυρός που βρέθηκε χτισμένος στο τζάκι, μέσα σε ένα βαζάκι, ήταν μοναδικός για το ΥΠΠΟ και την αρχαιολογία, αλλά τα εύρετρα που θα πάρει ο κάτοχος… τσιγγούνικα. Το «Δαχτυλίδι του Μίνωα», ένα από τα μεγαλύτερα και σπανιότερα χρυσά σφραγιδικά στον κόσμο, θεωρείται από τα καλύτερα δείγματα της κρητομυκηναϊκής σφραγιδικής. Φέρει σύνθετη θρησκευτική παράσταση, που απεικονίζει μορφές οι οποίες εντάσσονται στην κρητομυκηναϊκή θεματολογία, δεντρολατρία με καθιστή θεά, ουρανό, γη και θάλασσα, με ιερό πλοίο που έχει μορφή ιππόκαμπου.
Το δαχτυλίδι εκτιμήθηκε 136 εκ. δρχ. (400.000 ευρώ) και η αμοιβή στον κ. Γ. Καζαντζή που το παρέδωσε ορίστηκε στις 150 χιλ δρχ., παρότι κάποιοι διαφώνησαν ότι είναι λίγα, όπως ο καθηγητής προϊστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών δρ Γ. Κορρές. Ως προς τη γνησιότητα πάντως του αντικειμένου ήρθησαν και οι τελευταίες επιφυλάξεις και το ΚΑΣ γνωμοδότησε ομόφωνα υπέρ αυτής. Ολα τα κατασκευαστικά στοιχεία του συνηγορούν υπέρ της γνησιότητάς του, τόνισαν μέλη της επιτροπής στη χθεσινοβραδινή συνεδρίαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου. Μάλιστα η κ. Αικατερίνη Δημακοπούλου (μέλος της επιτροπής που ορίστηκε από το ΥΠΠΟ) ήταν κατηγορηματική: «Το δαχτυλίδι βρέθηκε το 1928 σε αγρό κοντά στον βασιλικό τάφο-ιερό της Κνωσού, στον λόφο Γυψάδες. Το εύρημα, μάλιστα, πρωτοείδε ο ανασκαφέας της Κνωσού Αρθουρ Εβανς, αλλά και ο αρχαιολόγος Νικόλαος Πλάτων, που δεν αμφισβήτησε ποτέ τη γνησιότητά του, μαζί με τον Εβανς. O Σπυρίδων Μαρινάκης όμως είχε αντίθετη άποψη.
Οπως είπε η κ. Δημακοπούλου, έγιναν και σχετικές δημοσιεύσεις αλλά και δύο αντίγραφα που βρίσκονται στο Μουσείο της Οξφόρδης. Το χαμένο αντικείμενο, που ο Εβανς βάφτισε δαχτυλίδι του Μίνωα, απασχόλησε ευρύτερα την αρχαιολογική ερευνα: «Τα πρώτα ιδίως χρόνια πολλοί ερευνητές δεν ήταν σίγουροι για τη γνησιότητά του κυρίως εξαιτίας της εικονογραφίας του. Ομως όσο περνούσαν τα χρόνια ήρθαν στο φως άλλα ευρήματα που είχαν πολλές συγγένειες με τις παραστάσεις του συγκεκριμένου δαχτυλιδιού».
Αντίθετα με τον Σ. Μαρινάτο, ο N. Πλάτων πίστευε στη γνησιότητα του ευρήματος, την οποία πρόσφατα πιστοποίησε ως σύμβουλος της σχετικής επιτροπής και ο ειδικός στα σφραγιδικά Ινγκο Πίνι, που ήρθε από τη Γερμανία. H κ. Δημακοπούλου το χαρακτήρισε «αριστούργημα της μινωικής μικροτεχνίας», δηλώνονοτας ότι «μπορεί να θεωρηθεί σύμβολο, ίσως έμβλημα του μινωικού πολιτισμού».
Ο κληρόνομος του ιερέα Νικολάου Πολάκη, ο κ. Γ. Καζαντζής, συνταξιούχος αστυνομικός, είπε χθες ότι είχε μεν ακούσει οικογενειακές ιστορίες για το χαμένο δαχτυλίδι που βρήκε τυχαία ανακαινίζοντας το σπίτι που κληρονόμησε, αλλά δεν ήξερε την τύχη του τόσα χρόνια. Δεν το παρέδωσε όμως στο Μουσείο Ηρακλείου που βρίσκεται δίπλα στο σπίτι, αλλά ειδοποίησε τον φίλο του κ. Σουλαδάκη, εκείνος τον υπουργό Πολιτισμού κ. Βενιζέλο και ο υπουργός τούς παρέπεμψε στην αρχαιολογική υπηρεσία όπου και παρεδόθη. Πληροφορίες αναφέρουν ότι ο παπα-Πολάκης είχε πάρει το δαχτυλίδι από νεαρό βοσκό και το πήγε στον Εβανς και αργότερα στο Μουσείο Ηρακλείου. H ιστορία τότε δεν είχε αίσιο τέλος, αφού ο θησαυρός θεωρήθηκε κίβδηλος. H πορεία του ήταν άγνωστη για χρόνια και το 2001 έφθασε στο ΥΠΠΟ, που το ανέλυσε για να καταλήξει ότι πρόκειται για αριστούργημα.
Δήλωση για το «Δαχτυλίδι του Μίνωα» έκανε και ο υπουργός Πολιτισμού μετά τη συνεδρίαση του ΚΑΣ, ανακοινώνοντας ότι το αντικείμενο πάει στους φυσικούς κατόχους του στο Μουσείο Ηρακλείου. Επανέλαβε ότι κατά την επιστημονική αξιολόγηση διαπιστώθηκε η γνησιότητά του (15ος π.Χ.), η αξία του, που είναι σημαντική για τη μινωική Κρήτη. H εκτίμησή του στις 400.000 ευρώ αντανακλά τα αγοραία δεδομένα και όχι την επιστημονική αξία του αντικειμένου, αφήνοντας ανοικτό το ποσό της αμοιβής, την οποία δεν «μπορώ να προσδιορίσω αν δεν λάβω υπόψη μου τα δεδομένα του ΚΑΣ».
Αυτή η ανώνυμη γυναίκα, που παραληρεί για την κλεμμένη αγάπη, τις γέννες της, τις ενοχές της, την πρόσκαιρη ευτυχία και επαναστατεί μόνον μέσα από ένα κίτρινο φόρεμα, συμπυκνώνει ουσιαστικά τα μοτίβα των γυναικείων προβλημάτων, παρατηρεί ο σκηνοθέτης. «Περνάει ξυστά μέσα από την τραγωδία και παρ’ όλες τις πληγές στη μήτρα και στη ψυχή της επιβιώνει. Αναγνωρίζεται και απο την ίδια με ενα είδος αυτοσαρκασμού. Ενα είδος επιβίωσης που δεν γνωρίζει τι θα κάνει παραπέρα, αλλά θα ακολουθήσει έναν κανόνα εσωτερικό, που απαιτεί μια μοναχικότητα, συνέχιση μιας ερημίας. Γι’ αυτό και η κατάληξή της έχει μιαν αμφισημία: «Γερνάω επιτυχώς» θα αναφωνήσει. Και ας αποφασίσει ο θεατής πώς εκείνος θα γεράσει».