Ενα ντοκιμαντέρ για τους κωφούς είναι βέβαιο ότι προκαλεί την προσοχή, το ενδιαφέρον και τη συγκίνηση του θεατή. H Λουκία Ρικάκη, γυρίζοντας τα «Λόγια της σιωπής», που προβάλλονται από σήμερα στην «Αθηναΐδα», απέφυγε να «επενδύσει» μόνο στο συναίσθημα του θεατή. Μέσα από συνεντεύξεις, θραύσματα λόγων, κινήσεις που συνθέτουν έναν κώδικα επικοινωνίας, ερωτήματα που αφορούν τη ζωή, την καθημερινότητα και τις σκέψεις ατόμων κωφών εκ γενετής, κατόρθωσε να εκμαιεύσει την «αλήθεια» τους και να αποδώσει μια πραγματικότητα καθόλου εξωραϊσμένη αλλά μεστή και ειλικρινή.
Αποκαλυπτική
Η ταινία είναι γενναιόδωρη, προσεκτική, αποκαλυπτική. Τα γυρίσματά της διήρκεσαν δύο χρόνια, στο διάστημα των οποίων η σκηνοθέτις προσέγγισε τα πρόσωπα μπροστά και πίσω από την κάμερα. Με τη βοήθεια μιας διερμηνέως της νοηματικής μετέφερε τις απαντήσεις τους, χρησιμοποιώντας άλλοτε το λόγο άλλοτε τους υπότιτλους.
Στη ζωή των ακουόντων αντιπαρέβαλλε συχνά και αιφνιδιαστικά τον δικό τους κόσμο της σιωπής. «Αυτό που με πληγώνει περισσότερο είναι ότι δεν άκουσα ποτέ τον ήχο από τα χέρια των γονιών μου», ομολογεί μια κοπέλα. «O δικός μας κόσμος είναι γεμάτος εικόνες και κραδασμούς», αντιτείνει μία άλλη. Και λίγο πριν από το φινάλε της ταινίας, οι «πρωταγωνιστές» καλούνται να απαντήσουν στο ερώτημα «τι τους λείπει».
«Ο ήχος της φύσης, η μουσική, η φωνή της κόρης μου, το τιτίβισμα των πουλιών», οι ποικίλες απαντήσεις τους, εξομολογητικές και σπαρακτικές στην ήρεμη, απόλυτη αλήθεια τους. M. K.
– Τη συμμερίζομαι απόλυτα. Ολα τα περιοδικά βάζουν στα εξώφυλλά τους νέα κορίτσια. Είναι πολύ δύσκολο για τις γυναίκες να μεγαλώσουν, να αποδεχθούν το χρόνο. Τις πιέζει η κοινωνία, δεν «δέχεται» η οθόνη τα γερασμένα πρόσωπα, οι ρόλοι λιγοστεύουν… O Ζεράρ Ντεπαρντιέ μπορεί χωρίς κανένα πρόβλημα να υποδυθεί τον σύζυγο της Βιρζινί Λεντουαγιέν. Τι θα γίνει, όμως, αν η Κατρίν Ντενέβ εμφανιστεί δίπλα σε έναν κατά πολύ νεότερό της άντρα;