Αμέσως μετά τη μεταπολίτευση άρχισε να «δραστηριοποιείται» και ένας άλλου είδους μηχανισμός, που -όπως με είχε πληροφορήσει ο αλησμόνητος δάσκαλός μου ο πρύτανης του Εκκλησιαστικού ρεπορτάζ, Σπύρος Αλεξίου- υπήρχε και πριν την επταετία, αλλά μετά από αυτήν πήρε «επαγγελματική διάσταση». Κάποιοι έξυπνοι έστηναν ένα έντυπο άχρηστο για τον κόσμο, αλλά πολύ χρήσιμο στον δημοσιογραφούντα εκδότη, αφού αποτελούσε «μοχλό πιέσεως» προς τους στόχους που έβαζε. Υπό τον φόβο να εκτεθούν ορισμένοι ενέδιδαν και τα… ακουμπούσαν. Βεβαίως αυτά τα έντυπα δεν πωλούσαν παρά ελάχιστα φύλλα, όμως το κρέμασμα και μόνον στα περίπτερα ήταν και θα είναι πάντα ο φόβος και ο τρόμος «ευαισθήτων τάξεων», ανάμεσα στις οποίες και αυτή του κλήρου. Αλλιώς λοιπόν αντιμετωπιζόταν πάντα αυτός που αγόραζε… οικιοθελώς συνδρομές και τελείως διαφορετικά όποιος αρνιόταν. Οπως επίσης «εγεύετο» τους καρπούς των χρημάτων του όποιος έδινε εντολή στο λογιστήριό του να εξοφληθεί το τάδε τιμολόγιο εντύπου που εστέλλετο από τον εκδότη με το αιτιολογικό των… καταχωρίσεων που, φυσικά, ποτέ δεν είχαν γίνει. Ανάλογη περίπτωση έζησε ο υπογράφων την περίοδο 1976-1980. Ηλθε ένα τιμολόγιο στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών της τάξεως των 40 χιλιάδων δραχμών -με τον τότε Φόρο Κύκλου Εργασιών- κανονικότατο και νομιμότατο και ζητούσε την… πληρωμή του. Από το Γραφείο Τύπου, πήγε στον παπα-Σπύρο Βλαντίκα και αυτός ενημέρωσε τον Σεραφείμ.
– Τι είναι αυτό ρε Σπύρο;
– Τιμολόγιο 40 χιλιάδων Μακαριώτατε.
– Και τι αγοράσαμε και πρέπει να πληρώσουμε;
– Τίποτα Μακαριώτατε. Είναι ένας τρόπος για να πάρουν λεφτά και έτσι να μας υποστηρίζουν. Φαίνεται ότι έχουν μάθει για εκείνους που τους δίνουμε κάτι…
– Σ’ εκείνους δίνω επειδή το θέλω εγώ και θα το κόψω όποτε μου γουστάρει και ας λένε μετά ό,τι θέλουν. Ομως, ετούτος ο τρόπος μου θυμίζει ντα… (και είπε μια λέξη εξωεκκλησιαστική). Και εγώ δεν είμαι π… για να έχω ντα… Φράγκο σε κανέναν Σπύρο, το άκουσες;
Και πράγματι, έτσι έγινε. Γι’ αυτό και δέχθηκε δεκάδες επιθέσεις ο Σεραφείμ από το συγκεκριμένο περιφερειακό έντυπο, αλλά περιεχομένου σχετικού με τη δραστηριότητά του την εποχή Ιωαννίδη και άλλα παρόμοια. Γιατί ο μακαρίτης ο «γέρος», επί ηθικού δεν… έσταζε.