Ελάχιστη μόνο εικόνα από την κορυφή του παγόβουνου που λέγεται Χρηματιστήριο αποκαλύπτουν οι τελευταίες εξελίξεις που εξελίσσονται κινηματογραφικά και αποκαλύπτουν τον αντιφατικό κόσμο της διαπλοκής των επιχειρηματιών με τους πολιτικούς.
Οταν τον Μάρτιο του 1998 η Ελλάδα υποτίμησε τη δραχμή κατά 14% για να ενταχθεί στον προθάλαμο του ευρώ (τον Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών 2), το Χρηματιστήριο πήρε πάνω του, προδιαγράφοντας ένα θαυμάσιο μέλλον… H άνοδος του δείκτη και η πορεία προς τις 6.400 μονάδες ξεκίνησε στις αρχές του 1999 και ολοκληρώθηκε στα μέσα Σεπτεμβρίου, οπότε και άρχισε το σταδιακό ξεφούσκωμα της φούσκας. Τότε ήταν ακόμα ο καιρός που οι ειδήμονες (δημοσιογράφοι, χρηματιστηριακά στελέχη και πολιτικοί παράγοντες) προέβλεπαν άλλοι τον δείκτη να φθάνει στις 10.000 μονάδες άλλοι στις δεκαπέντε, ενώ μόνο ο κ. Γ. Παπαντωνίου περισσότερο «μετρημένος» έκανε λόγο για 7.000 μονάδες, αφού γνώριζε ότι ο δείκτης αντανακλούσε την «ισχυρή οικονομία»!
Πώς στηρίχτηκε ο δείκτης
Η πτώση των μετοχικών αξιών που ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 1999 (πριν από 43 μήνες) σταδιακά άρχισε να μετατρέπεται σε χιονοστιβάδα που απειλούσε το κυβερνών κόμμα, το οποίο κατεσπευσμένα και με το δίλημμα της ONE, οδηγήθηκε στις εκλογές της 9ης Απριλίου. Οι εκλογές εκείνες κερδήθηκαν από το ΠΑΣΟΚ και ουδείς αμφιβάλλει ότι σοβαρό ρόλο στο αποτέλεσμα έπαιξε η διαβεβαίωση: ότι οι Ελληνες δεν θα χάσουν από το Χρηματιστήριο! H κυβέρνηση ως χορωδία παλλόμενη διαβεβαίωνε τους πολίτες ότι η νευρικότητα στη Σοφοκλέους θα έληγε την επομένη των εκλογών, δηλαδή στις 10 Απριλίου 2000. Ολοι γνωρίζουν σήμερα ότι σ’ εκείνη την προεκλογική περίοδο ό δείκτης επιχειρούνταν να διατηρηθεί τεχνικά στα επίπεδα των 5.000 μονάδων. H στήριξη του δείκτη γινόταν με χρήματα των φορολογουμένων μέσω της γνωστής σε όλους ΔΕΚΑ, κρατικών τραπεζών, αλλά και ασφαλιστικών ταμείων, που ανερυθρίαστα και με στόχο την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ, τοποθετούσαν στη Σοφοκλέους χρήματα των ασφαλισμένων τους.
Το θερμοκήπιο για την κατάργηση κάθε ηθικού φραγμού ήταν η επανεκλογή της κυβέρνησης, για την οποία οι «σοσιαλιστικές συνειδήσεις» δεν δίστασαν να μεταβάλουν σε χαρτιά χωρίς αξία τις αποταμιεύσεις των Ελλήνων αλλά και να κάνουν συνολικά φτωχότερη τη χώρα.
Από την υπόθεση Χρηματιστήριο δεν έχασαν μόνο όσοι έπαιξαν, αλλά και όσοι δεν έπαιξαν, καθώς η ζημιά στην πραγματική οικονομία θα χρειαστεί αρκετά χρόνια να επουλωθεί. Τι άραγε εκτός από ζημιά για όλους είναι όταν ένας θεσμός της οικονομίας, όπως το Χρηματιστήριο, δεν μπορεί πλέον να λειτουργήσει; Ή μήπως, η απωλεσθείσα εμπιστοσύνη των επενδυτών που θα ανακτηθεί ύστερα από μια γενιά δεν πρέπει να μας προβληματίζει; H εξυπηρέτηση για παράδειγμα του δημόσιου χρέους που θα μπορούσε να γίνει ευκολότερα με ένα καλό Χρηματιστήριο, σήμερα έχει μετατραπεί σε Γολγοθά. Και βέβαια, εμείς οι ίδιοι οι φορολογούμενοι θα πληρώσουμε πολύ ακριβότερα την αναχρηματοδότηση των δανείων που έκανε πάνω στην απελπισία της η ΔΕΚΑ, μετά την έναρξη της πτώση του δείκτη.
«Αρπαξε να φας και κλέψε να ‘χεις»
Αυτό που πρέπει πραγματικά να μας θλίβει είναι ότι εξαρθρώθηκε τελείως η λογική του θεσμού, που στο όνομα κομματικών συμφερόντων έγινε έρμαιο κρατικών παρεμβάσεων, αλλά και επιχειρηματιών που βρίσκονται σημερα με τεράστιες προσωπικές περιουσίες. Εν κατακλείδι, το μήνυμα που έστειλε η κυβέρνηση σε όλη την κοινωνία με την υπόθεση Χρηματιστήριο, ήταν το: «άρπαξε να φας και κλέψε να ‘χεις».
Ετσι χάθηκε για πάντα και ο «λαϊκός καπιταλισμός» του συνθηματολόγου Νίκου Χριστοδουλάκη, που μόλις πρόσφατα μίλησε συγκεχυμένα και ένοχα για τις ευθύνες των επιχειρηματιών που πήραν τα λεφτά και κατόπιν εξαφανίστηκαν. Δεν βρήκε, πάντως, να πει ούτε μια λέξη για το πολιτικό θερμοκήπιο που αν και σχεδίασε το διαγούμισμα των περιουσιών των πολλών, περήφανο παραμένει στη θέση του αφού καλύφθηκε απόλυτα από το φοβερό «ας πρόσεχαν» που ξεστόμισε ο κ. K. Σημίτης αναφερόμενους στους ενάμιση εκατομμύριο αλλοτινούς επενδυτές του Χρηματιστηρίου.