«Μετά από πέντε μήνες ήρθε η ώρα της απολογίας μου. Δεν συμφωνώ βέβαια με αυτό τον όρο γιατί δεν θεωρώ ότι είμαι εγκληματίας»… «Εάν αναρωτιέστε κατά πόσο μετάνιωσα, σας λέω ότι δεν μετανιώνω για την επαναστατική πορεία που ακολούθησα εδώ και μισό σχεδόν αιώνα. O μόνος χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν έγινε. Και σε όσους ρωτούν εάν θεωρώ τον εαυτό μου ηττημένο, θέλω να απαντήσω με στίχους του Γερμανού Μπέρτολτ Μπρεχτ από το ποίημά του «H ανυπομονησία αυτών που ζουν στη σιγουριά».
Πρόκειται για τις πρώτες και τις τελευταίες φράσεις της τετράωρης απολογίας του Χρήστου Τσιγαρίδα, του μοναδικού από τους πέντε κατηγορούμενους ως μέλη του ΕΛΑ που έχει αναλάβει την πολιτική ευθύνη για τις πράξεις της οργάνωσης μέχρι το 1990 οπότε και αποχώρησε για προσωπικούς λόγους. Μια απολογία που είχε σχεδόν τα πάντα. Εξηγήσεις, πολιτικό ύφος, πίστη στις επαναστατικές αξίες, πολύ συναίσθημα (σ.σ. κάθε φορά που ο Τσιγαρίδας αναφερόταν στον Χρήστο Κασσίμη ξέσπαγε σε κλάματα). Το «κλείσιμο» μάλιστα της απολογίας και η… παρακαταθήκη του Χρήστου Τσιγαρίδα στους νέους για συνέχιση του αγώνα προκάλεσε επευφημίες μερίδας του ακροατηρίου, αναγκάζοντας την πρόεδρο του δικαστηρίου κ. Ελισάβετ Μουγάκου-Μπρίλλη να αποβάλει τους παρευρισκόμενους στην δικαστική αίθουσα.
Κατά τη διάρκεια της απολογίας του ο Τσιγαρίδας μίλησε για την δομή της οργάνωσης, τον ακριβή ρόλο του στον ΕΛΑ, υπεραμύνθηκε της αθωότητας των συγκατηγορουμένων του έδωσε διευκρινίσεις για το ποιες οργανώσεις ήταν συγγενικές του ΕΛΑ, ενώ παρέθεσε τους λόγους που τον οδήγησαν στην ανάληψη της πολιτικής ευθύνης.
Ο κατηγορούμενος αποκάλυψε ότι ο άνθρωπος που τον στρατολόγησε στον ΕΛΑ το 1976 ήταν ο Χρήστος Κασσίμης, ο οποίος αποτέλεσε τον σύνδεσμό του μέχρι το 1977, οπότε και σκοτώθηκε στη συμπλοκή της AEG. Στη συνέχεια ο Τσιγαρίδας απέκτησε νέο σύνδεσμο με την οργάνωση τον οποίο ωστόσο δεν κατονόμασε.
Ως προς τον ρόλο του στον ΕΛΑ ο ίδιος υποστήριξε ότι είχε υπό την εποπτεία του το περιοδικό «Αντιπληροφόρηση» διευκρινίζοντας ωστόσο ότι αυτό δεν ανήκε στον ΕΛΑ, όπως επίσης και οι συντάκτες του. Ομως εκείνος εργαζόταν στο περιοδικό για τον ΕΛΑ. «Συμμετείχα σε μαζικές κινητοποιήσεις, μαζεύαμε χρήματα, συμβουλεύαμε τους εργάτες πώς να κάνουν απεργίες. Δεν συμμετείχα σε ενέργειες για λόγους πρακτικούς. Είχα παιδιά, πολλούς γνωστούς, ευρεία επαγγελματική δραστηριότητα και η συμμετοχή μου σε ενέργειες θα ήταν επικίνδυνη αλλά και ενάντια στις αρχές της συνωμοτικότητας».
Ο Τσιγαρίδας αναφέρθηκε στη δομή και την οργάνωση του ΕΛΑ τον οποίο χαρακτήρισε ως «επαναστατική κομμουνιστική οργάνωση που ήθελε να συμβάλει στο λαϊκό κίνημα για την αλλαγή της κοινωνίας». Οπως είπε χαρακτηριστικά στην οργάνωση αυτή «δεν χωρούσαν αρχηγηλίκια», ενώ δεν υπήρχε ούτε εκτελεστική γραμματεία ή κεντρικό συμβούλιο. Σύμφωνα με τον κατηγορούμενο, ο ΕΛΑ αποτελείτο από πολλούς αυτόνομους και αυτοδύναμους πυρήνες, η σύνδεση των οποίων ήταν μόνο οριζόντια. Αναφερόμενος στη δράση του ΕΛΑ, ο ίδιος είπε ότι έκανε βομβιστικές επιθέσεις μικρής εμβέλειας, φροντίζοντας να μην υπάρξουν θύματα, προκειμένου να «περάσει μήνυμα αντίστασης».
Ο Χρήστος Τσιγαρίδας αρνήθηκε ότι ο ΕΛΑ είναι υπεύθυνος για την επίθεση κατά του Σαουδάραβα πρέσβη και την έκρηξη στο μπαρ Οσκαρ ενώ υποστήριξε ότι μέχρι το 1990 ΕΛΑ και 1η MAH δεν είχαν καμιά σχέση. O ίδιος ωστόσο παραδέχθηκε ότι η οργάνωση «Ιούνης 78» ήταν παρακλάδι του ΕΛΑ όπως επίσης και η «Αντικρατική Πάλη» ο ιδρυτής της οποίας, Χρήστος Τσουτσουβής, προήρχετο από τον ΕΛΑ. Τέλος αναφερόμενος στους συγκατηγορουμένους του ο Τσιγαρίδας υποστήριξε ότι ήρθαν στη δίκη από διαφορετικά κανάλια παρά το γεγονός ότι δεν έχουν σχέση με την οργάνωση. Οσο για τους λόγους που εκείνος ανέλαβε την πολιτική ευθύνη είπε πως η συνείδησή του τού επέβαλε να «μην πουλήσει την ιστορία της οργάνωσης», ούτε και την «υπεράσπιση της τιμής του συντρόφου Χρ. Κασσίμη».