Εχουμε ξαναγράψει ότι η μόνη βαριά βιομηχανία που απέμεινε στη χώρα
είναι της μεταφοράς ευθυνών. Πάντα κάποιοι άλλοι φταίνε για την
κατάσταση που ζούμε. Αυτοί είναι είτε του εξωτερικού (από την
Ιντέλιτζενς Σέρβις μέχρι τον κ. Σόιμπλε) είτε του εσωτερικού (από
το πολιτικό σύστημα μέχρι τον δικομματισμό).
Φυσικά κανείς δεν αθωώνει τον δικομματισμό για τον εκτροχιασμό της
ελληνικής οικονομίας. Ούτε καν την Ιντέλιτζενς Σέρβις. Ολοι έχουν
ευθύνες, οι οποίες διαφέρουν μόνο ως προς το μέγεθός τους. Τα δύο
κόμματα που κυβέρνησαν έχουν τις μεγαλύτερες, αλλά από την άλλη
μεριά η Αριστερά δεν βρισκόταν στον Σείριο όταν η Ελλάδα οδηγούνταν
σε αδιέξοδο. Ηταν παρούσα και αγωνιζόταν· με θεμιτούς κι αθέμιτους
τρόπους. Διά της επιρροής της στα γράμματα και τις τέχνες
διαμόρφωσε το ιδεολογικό πλαίσιο της χρεοκοπίας, διά της επιρροής
της στους μαζικούς χώρους συνέπραξε στη χρεοκοπία. Οχι καθοριστικά,
αλλά έβαλε το (υψωμένο σε γροθιά) χεράκι της: έκλεισε λιμάνια,
ακύρωσε έργα πνοής, απέτρεψε επενδύσεις, στήριξε συντεχνίες, έδωσε
πολιτική κάλυψη σε κάθε είδους ανομία, διαδήλωσε για εξωτικά
επιδόματα, ήταν μπροστά στον αγώνα να μην αλλάξει το ασφαλιστικό
κ.λπ. Για κάθε μεταρρύθμιση η Αριστερά προέβαλλε πολλά εμπόδια.
Ακόμη και όταν δεν κατόρθωσε να τις ακυρώσει στην πράξη τις
μεταρρυθμίσεις έκανε πολύ πιο ακριβές. Τίποτε δεν είναι χωρίς
κόστος στην οικονομία. Ακόμη και το κέντρο της Αθήνας που κλείνει
καθ’ εκάστη επιβαρύνει την οικονομική λειτουργία της χώρας. Φυσικά
είναι δημοκρατικό δικαίωμα κάθε ομαδούλας να διαδηλώνει στο κέντρο,
αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει κόστος από τον πληθωρισμό
των διαδηλώσεων.
Είναι πολλοί εκείνοι, οι οποίοι διά του ευφυολογήματος «δεν
κυβέρνησε η Αριστερά», ακυρώνουν τους αγώνες της. Οχι μόνο τους
προηγούμενους, αλλά και τους μελλοντικούς. Διότι αν η Αριστερά δεν
συνδιαμόρφωσε «με ενότητα και πάλη» τη μεταπολίτευση, ποιος ο λόγος
να συνεχίζει στην ίδια ρότα; Δεν έμαθε από την αποτυχία των
προηγούμενων κινητοποιήσεών της; Δεν κατάλαβε ότι όλα -μα όλα!- σ’
αυτή τη χώρα τα κάνει ο «δικομματισμός» και η ίδια, όσο και να
χτυπιέται στους δρόμους, δεν έχει μερτικό ευθύνης; Εκτός, πάλι, αν
υπάρχει παράνοια, η οποία ως γνωστόν είναι «να κάνεις το ίδιο
πράγμα ξανά και ξανά περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα».
Η αλήθεια όμως είναι πιο πεζή. Η Αριστερά ποντάρει στην
επικοινωνιακή υπεροχή της, ξέρει ότι μπορεί να πείσει
προπαγανδίζοντας τα πάντα και τα αντίθετά τους. Ακολουθεί την
τακτική του «εμ έτσι, εμ αλλιώς», που λέει με τη θεσσαλική του
προφορά ο κ. Φίλιππος Σαχινίδης. Από τη μια μεριά, θέλει τα εύσημα
του αγώνα για να μην αλλάξει το ασφαλιστικό: «Οι πρόσφατες μαζικές
κινητοποιήσεις με επίκεντρο τη ριζική αντίθεση στην κυβερνητική
πολιτική για το Ασφαλιστικό αποτέλεσαν μια σημαντική συμβολή στην
αποκατάσταση της κοινωνικής αλληλεγγύης, της ενωτικής συλλογικής
δράσης και της μαχητικής αντιπαράθεσης με τις νεοφιλελεύθερες
κοινωνικές πολιτικές της κυβέρνησης Σημίτη» («Κάλεσμα του
Συνασπισμού για μαζική συμμετοχή των εργαζομένων στην γενική
απεργία της 17ης Μαΐου» 16.5.2001) Από την άλλη, όταν χρεοκοπεί η
χώρα και λόγω του ασφαλιστικού φταίει (μόνο) ο δικομματισμός. Αντε
και ο καπιταλισμός…