Από τις εξέχουσες μορφές της νεότερης ελληνικής θεατρικής δραματουργίας, ο Δημήτρης Κεχαΐδης, πέθανε χθες το απόγευμα στο σπίτι του, στα χέρια της συντρόφου του Ελένης Χαβιαρά, σε ηλικία 72 ετών. Τα τελευταία χρόνια υπέφερε από τη νόσο του Πάρκινσον.
Γεννήθηκε στα Τρίκαλα το 1933 και σπούδασε Νομικά στην Αθήνα. Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο με τα μονόπρακτα Μακρινό λυπητερό τραγούδι και Παιχνίδια στις αλυκές, τα οποία παίχτηκαν στο Θέατρο Τέχνης το 1958. Από τότε συνέδεσε τη θεατρική του ζωή με το υπόγειο του Κουν, και όλα τα έργα του, μέχρι το 1985 παρουσιάστηκαν στο Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν. Τα έργα που ακολούθησαν είναι: Ο μεγάλος περίπατος (1959), Το Πανηγύρι (1964), τα μονόπρακτα Η Βέρα, Το τάβλι (1972) και Δάφνες και πικροδάφνες (1979) έργο που συνυπέγραψε με τη σύντροφο της ζωής του Ελένη Χαβιαρά. Το τελευταίο έργο του που παρουσιάστηκε στις ελληνικές θεατρικές σκηνές είναι το Με δύναμη από την Κηφισιά (1995), που έδωσε την πρεμιέρα του στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή.
«Τα θέματά του είναι καίρια και σαφή, η γραφή του αποτέλεσμα βασανισμού και απόσταξης, οι χαρακτήρες του πλήρεις και με πρισματική τεχνική δομημένοι. Η δραματουργία του Κεχαΐδη διερευνά τον κοινωνικό χώρο του νεοελληνικού μικροαστισμού και καταγράφει με ακρίβεια τις ατομικές και συλλογικές στρατηγικές που επιλέγει κάθε φορά η κοινωνική μικροομάδα, την οποία μελετά, για να επιβιώσει μέσα σε μια κοινωνία αντιφατική, παράλογη, άνιση, συντηρητική, αδιέξοδη και παγιδευμένη», σημειώνει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος.
Δεν έγραψε πολλά έργα ο Δημήτρης Κεχαΐδης. Ο ίδιος, σε παλαιότερη συνέντευξή του, το ερμήνευε ως εξής: «Ενας από τους λόγους που αργώ να γράψω είναι γιατί θέλω καιρό για ν’ αποχωριστώ απ’ τους ήρωες των έργων μου. Και μετά θέλω πάλι καιρό για να μπω στη μοναξιά και στην ανάγκη να γράψω, να βυθιστώ στον κόσμο τον δικό μου. Εγκυμονώ τη γραφή μέσα από τη μοναξιά. Η απομόνωση, το γύρισμα στους απλούς καιρούς σου φρεσκάρει την αφέλεια -και η αφέλεια πιστεύω είναι από τα πιο σημαντικά στοιχεία των έργων τέχνης- και μαζί την ωρίμαση. Σ’ εμποδίζει να πέσεις σε μια συνεχιζόμενη σκληρότητα. Σε βοηθά να ξαναβρείς τις ρίζες, τους ανθρώπους απ’ όπου και για όπου γράφεις. Ή πιο σωστά γράφουμε, αφού όλη η δουλειά γίνεται με την Ελένη Χαβιαρά. Γιατί αν δεν απομονωθείς με αυταπάρνηση απ’ το καθημερινό, σημερινό σου περιβάλλον, χάνεις αυτά από τα οποία πιάνεσαι».
Παρ’ ότι ολιγογράφος, οι περισσότερες ελληνικές σκηνές έχουν παρουσιάσει οπωσδήποτε ένα από τα έργα του. Και δεν θα ήταν υπερβολή να λέγαμε ότι μεταπολιτευτικά οι Νεοέλληνες διαπαιδαγωγήθηκαν θεατρικά από τα έργα του Δημήτρη Κεχαΐδη. «Η ζωή και η αλήθεια είναι πολύ θολά νερά. Και νομίζω ότι καθήκον του συγγραφέα είναι να βοηθήσει στο ξεκαθάρισμα των νερών για να βλέπεις στο βάθος. Στην απογύμνωση των πραγμάτων» έλεγε ο ίδιος.
Το Σάββατο στις 12 το μεσημέρι, στο νεκροταφείο Ζωγράφου, οι πολλοί φίλοι και ομότεχνοι του Δημήτρη Κεχαΐδη θα βρεθούν αντιμέτωποι με την πιο σκληρή πραγματικότητα, αποχαιρετώντας τον.