Οι θεοί και οι δαίμονες ενός ανύπαρκτου σοσιαλισμού

Οι θεοί και οι δαίμονες ενός ανύπαρκτου σοσιαλισμού

2' 10" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Για άλλους όνειρο, για άλλους εφιάλτης. Για τον Δημήτρη Φύσσα, συγγραφέα και φιλόλογο, ο κεντρικός άξονας πάνω στον οποίο χτίζει το ανατρεπτικό του μυθιστόρημα με τίτλο «Πλατεία Λένιν, πρώην Συντάγματος» που κυκλοφόρησε λίγο πριν τις γιορτές από την «Εστία»: η επικράτηση του Κομμουνιστικού Κόμματος στον Εμφύλιο Πόλεμο και η εγκαθίδρυση φιλοσοβιετικού καθεστώτος στη χώρα μας. Ως εκ τούτου είναι πολύ φυσικό στην πλατεία Συντάγματος να δεσπόζει το άγαλμα του Λένιν, η ελληνική σημαία να είναι τρίχρωμη με σφυροδρέπανο και το Καλλιμάρμαρο να έχει μετονομαστεί σε Στάδιο Νεολαίας και Δημοκρατίας!

Το σουρεαλιστικό αυτό σκηνικό είναι το φόντο της τολμηρής ιστορίας που αφηγείται ο Δημήτρης Φύσσας, μέλος ο ίδιος της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδος (KNE) για δέκα ολόκληρα χρόνια, από το 1974 έως το 1984. Τολμηρή, όχι τόσο γιατί επιλέγει να διηγηθεί την πρόσφατη ελληνική ιστορία αντίστροφα, αλλά επειδή στο κέντρο της αφήγησης τοποθετεί μία εξαιρετικά φορτισμένη στιγμή της πρόσφατης ιστορίας μας όπως είναι τα γεγονότα του Πολυτεχνείου: «φυσικά», η εξέγερση των φοιτητών γίνεται ενάντια στο φανταστικό κομμουνιστικό καθεστώς, σε αναλογία με τις πραγματικές εξεγέρσεις που έλαβαν χώρα σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και πνίγηκαν στο αίμα.

Η πλοκή δεν περιορίζεται στα γεγονότα του ’73. Μέσα από τα τρία κεντρικά πρόσωπα του μυθιστορήματος και κυρίως την πορεία του Μελέτη Γερακιώτη, κορυφαίου στελέχους του κόμματος μεν, σκεπτικιστή δε, σκιαγραφείται η εξέλιξη του καθεστώτος. Ιστορικές φυσιογνωμίες διασταυρώνονται με μισοπραγματικά πρόσωπα: ο Γιώτης Χαρισιάδης, διάδοχος του Ιωάννη Παρτσαλίδη στην ηγεσία του κόμματος, για παράδειγμα, θυμίζει υπερβολικά τον Χαρίλαο Φλωράκη.

Καλοί και κακοί

Επίφοβο εγχείρημα και ο Δημήτρης Φύσσας το γνωρίζει. Κάποια απειλητικά e-mail, εξάλλου, του το υπενθυμίζουν. Οχι, δεν είναι ένα ανεξόφλητο χρέος προς τους παλιούς συντρόφους που ξεπληρώνεται, μας λέει. Ούτε ένα είδος «αυτοκάθαρσης». «Τους λογαριασμούς μου με το KKE τους έκλεισα το 1984 όταν έγραψα στο «Αντί» ένα άρθρο δημόσιας αυτοκριτικής». Απορρίπτει κάθε κατηγορία περί αντικομμουνισμού: «Αμφισβητώ τη βάση της ερώτησης. Τι σημαίνει αντικομμουνισμός; H ίδια η λέξη εμπεριέχει θέση. Υποστηρίζοντας τον κομμουνισμό είσαι αυτομάτως καλός και δεν ενοχλείς, αν ασκείς κριτική κατατάσσεσαι αυτομάτως στους αντικομμουνιστές, δηλαδή στους κακούς. Το θέμα είναι αν μιλάμε για ένα καλό ή για ένα κακό βιβλίο». Δεν υπήρξε, λοιπόν, οριοθετημένος στόχος; «Το βιβλίο μου, ελπίζω, είναι μια συνειδητή συμβολή, έστω μικρή, στην αλήθεια». Μέσα από ένα μεγάλο ψέμα; «Στην ελληνική κοινωνία βιώνουμε μία ιδιόμορφη συμμαχία των ολοκληρωτισμών. Δεν είναι τυχαίο που ο λόγος του KKE και του Χριστόδουλου συχνά συμπίπτει με κοινό άξονα την αντιδυτική ρητορεία. Και ο λόγος αυτός έχει ερείσματα σε όλο το πολιτικό φάσμα, είναι πλειοψηφικό ρεύμα. Απουσιάζει ο κοινός νους και η αίσθηση των πραγμάτων. Στην πραγματικότητα είναι ένα βιβλίο για την ελευθερία και την αλήθεια».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή