Πέθανε χθες σε ηλικία 93 ετών ο Γάλλος λόγιος, μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, Ροζέ Μιλλιέξ. Ενσάρκωση του σύγχρονου Φιλέλληνα, ο γεννημένος στη Μασσαλία διανοούμενος αγάπησε με πάθος και ρομαντισμό την Ελλάδα. Συμπαραστάθηκε εμπράκτως στη δεύτερη πατρίδα του τόσο με την ουσιαστική του συμβολή στην ανάπτυξη των ελληνογαλλικών πνευματικών σχέσεων όσο και με την έμπρακτη στήριξή του στον αγώνα για την αποτίναξη του ναζιστικού ζυγού. Η κηδεία του νεοελληνιστή θα γίνει στις 11.30 π.μ. τη Δευτέρα στο Α΄ Νεκροταφείο. Σύζυγος της πεζογράφου Τατιάνας Γκρίτση-Μιλλιέξ που πέθανε τον Φεβρουάριο του 2005, ο Ροζέ Μιλλιέξ είχε χρηματίσει υποδιευθυντής του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών. Αργότερα αποσπάστηκε ως μορφωτικός ακόλουθος της γαλλικής πρεσβείας στην Κύπρο και παρέμεινε σε αυτήν τη θέση από το 1959 μέχρι και το 1971.
Ο συγγραφέας είχε αποφοιτήσει από τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αιξ στην Προβηγκία. Εργάστηκε αρχικά ως καθηγητής στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών όπου μετέδωσε την αγάπη του για τη γαλλική γλώσσα και τον πολιτισμό σε πολλούς Ελληνες μαθητές του, οι οποίοι διαδραμάτισαν αργότερα ρόλο στα πολιτικά, λογοτεχνικά και κοινωνικά πράγματα της χώρας μας. Παραλλήλως, ο δραστήριος και παραγωγικός Μιλλιέξ δημοσίευσε πολλά δοκίμια σε διάφορα ελληνικά περιοδικά.
Η δράση του δεν περιορίστηκε στον πνευματικό στίβο. Κατά τη διάρκεια της κατοχής, το ζεύγος Μιλλιέξ που είχε διαφύγει στον γαλλικό νότο, προσπαθούσε να βοηθήσει την ελληνική αντίσταση. Η πιο σημαντική του πράξη την περίοδο εκείνη είναι η συγκινητική του πρωτοβουλία να συγκεντρώσει κείμενα Γάλλων διανοούμενων για τον χειμαζόμενο ελληνικό λαό και να εκδοθεί ένα βιβλίο – λεύκωμα. Ο ίδιος ο Μιλλιέξ γράφει για την κίνησή του αυτή το 1949: «Τότε ο νους μας πήγαινε μόνο σε ένα γραπτό μνημείο όπου Γάλλοι κάθε σειράς και μόρφωσης θα έρχονταν να καταθέσουν τη μαρτυρία του θαυμασμού, της λατρείας, της αδελφικής αλληλεγγύης που δοκιμάσανε σιωπηλά από το 1940 ίσαμε το 1944 μπροστά στο θάμα που στάθηκε τότες η εμπόλεμη Ελλάδα. Αυτή η χρυσή βίβλος δημιουργήθηκε το 1945».
Ο πρώτος καλλιτέχνης που ανταποκρίθηκε στην έκκλησή του, ήταν ο Αντρέ Φουζερόν που προσέφερε το 1942 ένα χειρόγραφο κείμενο και ένα υπογεγραμμένο έργο του. Την πράξη του μιμήθηκαν και άλλοι καλλιτέχνες όπως ο Ανρί Ματίς. Η ενθουσιώδης εμπλοκή του Κριστιάν Ζερβός ενίσχυσε το ρεύμα και έτσι συγκεντρώθηκε μια σημαντική συλλογή 28 πινάκων από τους: Πικάσο, Μπονάρ, Μασόν, Πικαμπία, Ντιφί κ.ά. Τη δωρεά αυτή έφεραν μαζί τους οι Μιλλιέξ όταν επέστρεψαν στην Ελλάδα το 1945. Το 1948 προσετέθη μια δεύτερη ομάδα έργων, που έφτασαν συνολικά τα 46 έργα τέχνης, ενώ το 1979 έφτασαν στη χώρα μας και τα υπογεγραμμένα κείμενα των καλλιτεχνών. Το τάμα του ζεύγους Μιλλιέξ είχε εκπληρωθεί. Τα έργα αυτά παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά το 1949 στην Αθήνα και το 2003 στη Δημοτική Πινακοθήκη Πατρών.
Τον Δεκέμβρη του 1945 ο διευθυντής του Γαλλικού Ινστιτούτου Οκτάβιος Μερλιέ σε συνεργασία με τον Ροζέ Μιλλιέξ διοργανώνουν άλλη μια σημαντική πρωτοβουλία, με τεράστιο μελλοντικό αντίκρισμα για τα ελληνικά Γράμματα και τις Τέχνες. Εστειλαν με το πλοίο «Ματαρόα» τον Δεκέμβριο του ’45 μερικά από τα λαμπρότερα νέα μυαλά της Ελλάδας με εξασφαλισμένες υποτροφίες για σπουδές στη Γαλλία. Ανάμεσά τους: ο Μέμος Μακρής, ο Νίκος Σβορώνος, ο Μάνος Ζαχαρίας, ο Τάκης Ζενέτος, ο Κώστας Αξελός, ο Κορνήλιος Καστοριάδης, η Μιμίκα Κρανάκη, κ.ά.
Ο Μιλλιέξ αφήνει πίσω του συγγραφικό έργο. Από τα δοκίμια ξεχωρίζουν οι μελέτες του με τίτλο: «Ο Παλαμάς και οι ευρωπαϊκές αξίες», «Ο Σολωμός και η Γαλλία» κ.λπ. από τα πιο γνωστά βιβλία του είναι «Στο Σχολείο του ελληνικού λαού». Πρόσφατα κυκλοφόρησε και μια συλλογική έκδοση του ΕΛΙΑ για τα 50 χρόνια της προσφοράς του στα ελληνικά γράμματα με τίτλο «Ελληνογαλλικά». Είχε παρασημοφορηθεί με το μετάλλιο Γραμμάτων και Τεχνών από τη Γαλλική Δημοκρατία, το μετάλλιο του Φοίνικος από την Ελληνική Δημοκρατία και με το Αργυρό Μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών.