Η Γερμανία «ξεθάβει» το Ευρωσύνταγμα

Η Γερμανία «ξεθάβει» το Ευρωσύνταγμα

3' 52" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η περίοδος της λεγόμενης ευρωπαϊκής «περισυλλογής» μετά το προ διετίας φιάσκο των δημοψηφισμάτων για το Σύνταγμα έχει επισήμως ολοκληρωθεί και η περιπέτεια της θεσμικής ανασυγκρότησης της Ενωσης ξαναρχίζει με τη Γερμανία και τη Γαλλία να καθιστούν σαφή την απαρασάλευτη θέλησή τους να καθοδηγήσουν εκείνες μέχρις εσχάτων μια διαδικασία στο τέλος της οποίας θα προβάλλει, αναπόφευκτα, η περίπτωση της Τουρκίας…

Το βασικό σχέδιο είναι πως στο τέλος της άνοιξης η Γερμανία θα παρουσιάσει την ακολουθητέα διαδικασία και, το φθινόπωρο του 2008 η Γαλλία ως προεδρεύουσα τότε της Ε.Ε. θα επιμεληθεί των οριστικών διευθετήσεων. Ωστόσο, είναι λίαν αμφίβολο το κατά πόσον το Βερολίνο θα αρκεσθεί στην απλή σύνταξη ενός χρονοδιαγράμματος και δεν θα θελήσει να δώσει και τη φορά που εκείνο επιθυμεί στις συζητήσεις.

Σε κάθε περίπτωση πρώτη στάση και καταγραφή προθέσεων θα είναι η ειδική πανηγυρική σύνοδος κορυφής της 24ης Μαρτίου που θα διεξαχθεί στο Βερολίνο ως 50ή επέτειος από την υπογραφή της Συνθήκης της Ρώμης με την οποία εγκαινιάσθηκε, το 1957, το ευρωπαϊκό εγχείρημα. Κεντρικό σημείο της εκδήλωσης είναι η έκδοση κοινής διακήρυξης των «27» στην οποία θα δίδονται εξηγήσεις για το πού βρίσκεται και πού φιλοδοξεί να οδεύσει η Ενωση, ποιος είναι ο απώτερος στόχος του 50ετούς πειράματος.

Συνεργασία με τη Γαλλία

Τον Ιούνιο, όταν θα έχει πια ξεκαθαρίσει και στη Γαλλία το πολιτικό τοπίο μετά τις προεδρικές εκλογές, το Βερολίνο θα παρουσιάσει τον «οδικό χάρτη», την ακολουθητέα διαδικασία, η οποία ως ορόσημο έχει το δεύτερο εξάμηνο του 2008, όταν την προεδρία της Ενωσης θα αναλάβει η Γαλλία για να οριστικοποιήσει, ελπίζεται, τις νέες συνταγματικές διευθετήσεις και να τεθούν αυτές σε ισχύ την άνοιξη του 2009. Τι θα περιλαμβάνουν όλα αυτά τα κείμενα δεν είναι σήμερα γνωστό. Δεν είναι καν γνωστό αν στο Βερολίνο ή στο Παρίσι έχουν μορφοποιηθεί οι ιδέες εντός των οποίων θα κινούνται και το μόνο που υπάρχει είναι η διαβεβαίωση ότι όλα τα κράτη-μέλη θα μπορέσουν να εκφρασθούν ως προς το περιεχόμενο της νέας Συνθήκης, μέσω εκπροσώπων που έχουν ήδη κληθεί να ορίσουν.

Το άλλο που έχει κατ’ επανάληψιν τονίσει το Βερολίνο είναι πως ναι μεν δεν μπορεί να αγνοηθεί η αρνητική ψήφος των Γάλλων και των Ολλανδών ψηφοφόρων, όμως εξίσου δεν μπορεί να αγνοηθεί η θετική ψήφος των 18 κρατών που έχουν ήδη επικυρώσει, με διαφόρους τρόπους, τη συνταγματική συνθήκη. Δεν μπορεί να αγνοηθεί ούτε η περίπτωση εκείνων που δεν έχουν επικυρώσει τη Συνθήκη αλλά μάλλον δεν δύνανται και να το πράξουν, η Δανία για παράδειγμα ή η Βρετανία…

Σε αυτόν τον γόρδιο δεσμό οι «σκέψεις» και οι προτάσεις περισσεύουν, όπως η περιορισμένη «μίνι» συνθήκη που προκρίνει ο Γάλλος επίδοξος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί, την οποία όμως απορρίπτει το Βερολίνο ή ακόμα μια Ευρώπη δύο ταχυτήτων, «συνταγματική» και μη, που όμως είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς πώς θα λειτουργεί σε πρακτικό επίπεδο, καθώς ίσα δικαιώματα συμμετοχής στη διαδικασία λήψης αποφάσεων θα οδηγούν σε διαφορετικά αποτελέσματα καθ’ όσον αφορά την εφαρμογή των αποφάσεων αυτών.

Στο σημείο αυτό, τη συζήτηση περιπλέκει ακόμα περισσότερο η Τουρκία. Το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο, η Συνθήκη της Νικαίας δεν την περιλαμβάνει. Δεν μπορεί καν να την περιλάβει, καθώς δεν περιέχει την παραμικρή πρόνοια για μια Ευρώπη με περισσότερα από 27 μέλη, μια απόφαση που ελήφθη προ ετών στη Νίκαια της Γαλλίας ακριβώς με το μυαλό στην Τουρκία: αν στο κείμενο εκείνο είχε καταγραφεί λεπτομερώς το πόσες ψήφους στο Συμβούλιο Υπουργών ή πόσες έδρες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δικαιούται, εκ του πληθυσμού της, να έχει η Τουρκία όταν κάποτε ενταχθεί, ουδείς θα μπορούσε να προβλέψει τις αντιδράσεις της κοινής γνώμης. Αυτή η απλή απουσία καταγραφής ψήφων και εδρών (που στοιχειοθετεί από μόνη της την τυπική «αδυναμία» ένταξης της Τουρκίας ή οιασδήποτε άλλης χώρας χωρίς αλλαγή της συνθήκης) θα πρέπει να ξεπερασθεί από το νέο θεσμικό πλαίσιο, είτε Σύνταγμα λέγεται αυτό είτε κάτι λιγότερο φιλόδοξο.

Ειδική σχέση

Το ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσον οιοδήποτε έστω και ελαφρώς δίκαιο σύστημα θα μπορεί να περιορίσει την Τουρκία σε ένα θεσμικό βάρος μικρότερο από εκείνο μιας Γερμανίας, πολύ περισσότερο δε μιας (εκ των πραγμάτων μικρότερης) Γαλλίας. Ισως είναι αδύνατον και από αυτό πηγάζουν τα όσα λέγονται και γράφονται περί «ειδικής σχέσης». Με άλλα λόγια τον περιορισμό της Τουρκίας σε έναν ρόλο αντεπιστέλλοντος μέλους, χωρίς θέση στο ευρωπαϊκό τραπέζι, παρά μόνον για έναν περιορισμένο αριθμό θεμάτων, όπως, έχει ειπωθεί, θα μπορούσε να είναι η άμυνα.

Αυτό διευκολύνει ενδεχομένως τη Γερμανία ή ακόμα τη Γαλλία που βλέπουν με πολύ καλό μάτι μια «χρήση» του κολοσσιαίου τουρκικού στρατού ως ένα είδος ευρωπαϊκού μισθοφορικού στρατεύματος στις παρυφές της Μέσης Ανατολής. Είναι όμως λίαν αμφίβολο κατά πόσον εξυπηρετεί την κεντρική ελληνική επιδίωξη, σχετικά με την Τουρκία: την πλήρη εμπλοκή της στο ευρωπαϊκό σύστημα, με όλες τις πολιτικές, θεσμικές και νομικές υποχρεώσεις ευπρεπούς συμπεριφοράς που περιλαμβάνει αυτό.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή