Συνώνυμο με την τέχνη της μιμικής ήταν επί δεκαετίες το όνομα του Μαρσέλ Μαρσό, του μεγάλου Γάλλου καλλιτέχνη που πέθανε το Σάββατο σε ηλικία 84 ετών. Με το ταλέντο και την αμεσότητα της έκφρασής του, ο Μαρσό έκανε διάσημη την τέχνη του σε όλο τον κόσμο, δίνοντας παραστάσεις σχεδόν μέχρι το τέλος της ζωής του. «Πρέπει να συνεχίζεις», έλεγε. «Αν σταματήσεις όταν είσαι 70 ή 80 ετών, δεν μπορείς να συνεχίσεις».
Εκφραση χωρίς σύνορα
Ο Μαρσό γνώριζε πολύ καλά πόσο άμεσα μπορούσε να εκφράσει τα ανθρώπινα αισθήματα. Οπως έλεγε: «Ο μίμος, όπως και η μουσική, δεν γνωρίζει σύνορα ή εθνικότητες. Αν το γέλιο και τα δάκρυα είναι τα χαρακτηριστικά της ανθρωπιάς, όλες οι κουλτούρες είναι βυθισμένες στην πειθαρχία μας».
Η πειθαρχημένη κίνηση του Μαρσό με τον ήρωα που ερμήνευε τα τελευταία εξήντα χρόνια, τον Μπιπ, ένα αδύνατο πλάσμα με πεταχτά μαλλιά, λευκό πρόσωπο και εκφράσεις που κινούνταν από την έκπληξη στη μελαγχολία, έγινε σήμα κατατεθέν της μιμικής τέχνης και πρότυπο για όλους όσοι τον ακολούθησαν.
Ο Μαρσέλ Μαρσό γεννήθηκε στο Στρασβούργο στις 22 Μαρτίου του 1923, αλλά μεγάλωσε στη Λιλ, κοντά στον πατέρα του, έναν Εβραίο χασάπη. Αλλωστε, το πραγματικό του όνομα ήταν Μανζέλ. Η εβραϊκή καταγωγή οδήγησε την οικογένειά του σε περιπέτειες κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Οταν οι Γερμανοί μπήκαν στη Γαλλία, η οικογένεια Μαρσό είχε στη διάθεσή της μόλις λίγες ώρες για να μαζέψει τα πράγματά της και να εγκαταλείψει το σπίτι της. Αναζήτησαν καταφύγιο στη νοτιοδυτική Γαλλία και άλλαξαν το όνομά τους για να κρύψουν τις εβραϊκές ρίζες τους.
Παρ’ όλα αυτά, ο πατέρας του Μαρσό δεν γλίτωσε τη σύλληψη. Οδηγήθηκε στο Αουσβιτς, όπου και πέθανε. Την ίδια περίοδο, ο Μαρσέλ μαζί με τον μεγαλύτερο αδελφό του έγινε μέλος της Αντίστασης και λίγο αργότερα μπήκε στον γαλλικό στρατό.
Με την υποκριτική, ο Μαρσό ασχολήθηκε αμέσως μετά το τέλος του πολέμου. Αρχισε σπουδές το 1946 με τον Ετιέν Ντεκρού, δάσκαλο, και του Ζαν Λουί Μπαρό. Ο Μπαρό είχε ιδιαίτερη σημασία στην πορεία του Μαρσό, καθώς ήταν εκείνος που του έδωσε τον πρώτο του μεγάλο ρόλο. Επαιξε στη θεατρική εκδοχή των «Παιδιών του παραδείσου», στο οποίο είχε πρωταγωνιστήσει ο Μπαρό στον κινηματογράφο και αυτός ήταν ο ρόλος που έκανε διάσημο τον Μαρσό.
Δεν χρειάστηκε να περάσει πολύς καιρός ώστε ο Μαρσό να βρει το προσωπικό του στίγμα. Δημιούργησε τον χαρακτήρα του Μπιπ το 1947 και από τότε για τον υπόλοιπο κόσμο έγινε πλέον δυσδιάκριτο πού τελειώνει ο χαρακτήρας του Μαρσό και πού αρχίζει η προσωπικότητα του Μπιπ. Εναν μόλις χρόνο μετά την πρώτη εμφάνιση του Μπιπ, ο Μαρσό δημιούργησε τη δική του ομάδα και άρχισε να περιοδεύει στις ευρωπαϊκές χώρες, μέχρι το 1959. Τότε η ομάδα χρειάστηκε να διακόψει τις δραστηριότητές της εξαιτίας οικονομικών προβλημάτων και επανήλθε το 1984 με τη μορφή σχολής μιμικής τέχνης, ενώ ο Μαρσό ποτέ δεν σταμάτησε να δίνει παραστάσεις, παρά την προχωρημένη του ηλικία.
Για τον θάνατο του Μαρσέλ Μαρσό δήλωση έκανε και ο πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος εξέφρασε «το συναίσθημα, τον θαυμασμό και τον σεβασμό» του για τον Μαρσό, για τον οποίο είπε ότι «έφτασε την τέχνη της θεατρικής έκφρασης στο σημείο της τελειότητας».
Ο Μαρσέλ Μαρσό θα ταφεί στο κοιμητήριο Περ Λασέζ στο Παρίσι, δίπλα σε μερικές από τις σημαντικότερες προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών.