Τραγούδια της Εντίθ Πιαφ, της Αμάλιας Ροντρίγκεζ και της δικής μας Δανάης Στρατηγοπούλου… «Αλήθεια, υπάρχει κάτι τέτοιο; Τι υπέροχος συνδυασμός!» σχολιάζει ένας φίλος όταν του μιλάω για τη νέα μουσική παράσταση που έχει ετοιμάσει η Σόνια Θεοδωρίδου. «Μουσικό Καρέ της Ντάμας» κάθε Δευτέρα και Τρίτη του Φεβρουαρίου στο «Πόλις Stage» στην Πέτρου Ράλλη. Μια διαφορετική πρόταση από τη διάσημη σοπράνο που μας έχει μάθει στις εκπλήξεις. Το κοινό την έχει λατρέψει. Για την υπέροχη φωνή της, για τη λαμπερή της παρουσία, για τη γενναιόδωρη, πολύπλευρη προσωπικότητά της. Είναι απόλαυση να της μιλάς…
– Ποιος είχε την ιδέα για το «Μουσικό Καρέ της Ντάμας»;
– Ηταν δική μου επιθυμία. Μέσα σε όλα να αποτίσω φόρο τιμής στη μεγάλη κυρία του ελληνικού τραγουδιού, τη Δανάη (η οποία αυτές τις μέρες συμπλήρωσε τα 95 της χρόνια), στην Εντίθ Πιαφ και την Αμάλια Ροντρίγκεζ. Βρίσκω ότι ταιριάζουν πολύ μεταξύ τους, έχουν επηρεάσει τόσο την πατρίδα τους. Και είναι και οι μνήμες των παιδικών μου χρόνων.
Δοκιμάζω τον εαυτό μου
– Από Χέντελ και Βέρντι μέχρι Χατζιδάκι, Κουρτ Βάιλ, Ζακ Μπρελ και Θεοδωράκη. Σας έχουν χαρακτηρίσει ως μια σοπράνο ανοιχτών μουσικών συνόρων…
– Ναι, πιστεύω ακράδαντα ότι κάθε καλλιτέχνης πρέπει να ανοίγει τα φτερά του. Πάντα είχα τέτοιες ανησυχίες. Εζησα 25 χρόνια στο εξωτερικό και είχα την ευκαιρία να γνωρίσω πολλά μουσικά ρεύματα. Ποτέ δεν είχα κανένα πρόβλημα ή φόβο να δοκιμάσω τον εαυτό μου.
– Εσείς τι προτιμάτε να ερμηνεύετε; Ποιες έχουν υπάρξει οι αγαπημένες σας στιγμές επί σκηνής;
– Φυσικά προτιμώ να τραγουδάω όπερα. Είμαι θεατρίνα. Γεννήθηκα στο σανίδι και αυτή την αίσθηση που μου δίνει η σκηνή δεν μπορεί να μου τη δώσει τίποτε άλλο. Το ρεσιτάλ είναι ένα μέτρο σύγκρισης, είσαι γυμνός με την παρτιτούρα, μετριέσαι με τον εαυτό σου. Ομως, είναι ένα άλλο κομμάτι μου. Οπως για παράδειγμα μου αρέσει πολύ να ερμηνεύω Κουρτ Βάιλ και Μπρεχτ γιατί είμαι πολιτικοποιημένο άτομο. Και δεν θέλω να χάσω τα μηνύματα που μου δίνουν, μηνύματα με τα οποία μεγάλωσα. Η όπερα έχει την τάση να σε ανυψώνει σε άλλους αέρηδες, καμιά φορά λάθους αέρηδες. Τα άλλα τραγούδια σε προσγειώνουν, σε επαναφέρουν. Σαν να σου λένε: «μείνει απλή, μείνε ταπεινή».
– Εχετε φλερτάρει με πολλά, διαφορετικά είδη μουσικής. Από αυτή την εμπειρία ποια είναι η αίσθησή σας για τη σημερινή μουσική πραγματικότητα στην Ελλάδα;
– Πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στο περιθώριο, υπάρχει ένα νέο κύμα που δεν είναι τόσο διάσημο, και μεγάλες προσπάθειες. Φυσικά υπάρχει και αυτό που ονομάζω «ρεύματα βλημάτων», κάποιοι που νομίζουν ότι σε μια νύχτα θα γίνουν τραγουδιστές, οι οποίοι ύστερα από λίγο καιρό προσγειώνονται στη μύτη τους. Ελπίζω ότι θα υπάρξουν ωραία μουσικά ρεύματα στην Ελλάδα. Βλέπω, εκεί όπου διδάσκω, τα παιδιά. Με πόση προσμονή παρακολουθούν μαθήματα τόσο έντεχνης μουσικής, αλλά και τζαζ, μιούζικαλ. Ολοι θέλουν να μορφωθούν. Εχουμε πολύ ωραίες φωνές, είναι η κουλτούρα μας. Απλά χρειάζεται να τους πούμε: «Κάτσε και δούλεψε!».
– Τι θα λέγατε σε έναν νέο μουσικό που μόλις ξεκινάει;
– Θα τον συμβούλευα να είναι ο εαυτός του. Να μη συγκρίνει ποτέ τον εαυτό του με άλλους. Εμείς είμαστε η τύχη μας. Ακόμα και όταν όλα σκοτεινιάζουν γύρω μας, υπάρχει ένα αστέρι που μας οδηγεί και το οποίο δεν θα χαθεί ποτέ. Και για μας δεν ήταν όλα ρόδινα· κι εμείς αγωνιστήκαμε. Πάνω απ’ όλα θα του έλεγα να μη χάσει το ήθος του.
– Πιστεύετε πως υπάρχει μια καχυποψία απέναντι σε έναν λυρικό καλλιτέχνη που εμφανίζεται σε εναλλακτικές σκηνές και όχι στους κλασικούς συναυλιακούς χώρους;
– Θα έλεγα ότι οι περισσότεροι το θαυμάζουν. Δεν μιλάω για κάποιους συναδέλφους που έχουν την τάση να σχολιάζουν, αλλά για το κοινό. Προσωπικά δεν βασίζομαι στο τι λένε οι άλλοι. Ακολουθώ την καρδιά μου, το ένστικτό μου και το τι λέει ο κόσμος που έρχεται να δει τις παραστάσεις. Μου αρέσει τόσο πολύ αυτή η επαφή μαζί του. Πηγαίνει στην προσωπικότητά μου. Και δεν φοβάμαι ότι θα χάσω την ποιότητα ή τη λάμψη μου. Σημασία έχει το πώς εγώ θα δημιουργήσω τον χώρο όπου τραγουδάω.
Το τραγούδι είναι η ζωή μου
– Εχετε κάποιο όνειρο που ακόμη δεν έχει εκπληρωθεί;
– Αισθάνομαι ότι βρίσκομαι στην αρχή μιας δεύτερης καριέρας. Είμαι λίγο καιρό στην Ελλάδα και δυστυχώς ήταν δύσκολη η προσαρμογή μου. Μου κόστισε γιατί ήταν κάτι που δεν περίμενα. Βρήκα μπροστά μου κλειστές πόρτες, σαν να μην υπήρχα, σαν να ήταν λάθος μου να εμφανιστώ. Στο εξωτερικό, κατά τη διάρκεια της διεθνούς μου σταδιοδρομίας άνοιγα το στόμα μου και άνοιγαν πόρτες. Στην Ελλάδα όταν φεύγεις στο εξωτερικό είσαι σπουδαίος, όταν γυρνάς είσαι ένα τίποτα.
Το τραγούδι είναι η ζωή μου. Εάν δεν τραγουδήσω θα πεθάνω. Αυτό που με γεμίζει ευγνωμοσύνη όσο μεγαλώνω είναι η αγάπη του κοινού. Ενα χάδι στην απίστευτη μοναξιά του καλλιτέχνη. Ακόμη και η προσπάθεια που κάνει κάποιος για να έρθει να δει μια παράσταση, δεν τη θεωρώ δεδομένη. Είναι τιμή για μένα. Ομως, δεν ξέρω εάν θα μείνω στην Ελλάδα…
– Μου λέτε ότι έχετε έναν γιο 16 ετών που έχει αρχίσει και ακούει μουσική χέβι μέταλ. Πώς το αντιμετωπίζετε;
– Είναι θαυμάσιο, καταπληκτικό, γιατί βρίσκει τον δικό του δρόμο, θα κάνει τον κύκλο του και θα μάθει από αυτήν. Μαθαίνω κι εγώ μαζί του. Γιατί του αρέσει αυτός ο θόρυβος; Μου αρέσει η δύναμή του και κάνω ένα βήμα πίσω. Τον αφήνω να πάει μπροστά. Οπως θα ξέρετε, τα παιδιά απλά τα συνοδεύουμε, τα στηρίζουμε μέχρι να ανοίξουν τα φτερά τους. Και πιστεύω ότι η γενιά που έρχεται είναι πολύ σπουδαία!