Τα προκλητικά προνόμια των συντεχνιών

Τα προκλητικά προνόμια των συντεχνιών

4' 12" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Τον χειμώνα του 1951 ο Γεώργιος Καρτάλης, η πιο έντιμη και προοδευτική φωνή στην Ελλάδα την επαύριο του εμφυλίου πολέμου, σαν υπουργός Συντονισμού στην κυβέρνηση του στρατηγού Πλαστήρα, προσπαθούσε να βάλει τάξη στα ερειπωμένα οικονομικά και να ανορθώσει την κατεστραμένη οικονομία. Ο Καρτάλης βρήκε τότε απέναντί του την οικονομική ολιγαρχία που είχε λεηλατήσει τις πιστώσεις του σχεδίου Μάρσαλ αλλά και τις συντεχνίες, με πρώτη εκείνη των υπαλλήλων της Τραπέζης της Ελλάδος. Αλλά ο Καρτάλης ήταν αγωνιστής και ήξερε να απαντά στις προκλήσεις. Εστειλε, λοιπόν, τον νεαρό συνεργάτη του, Δημ. Χαλικιά (που μετά το ’81 έγινε διοικητής στην Τράπεζα της Ελλάδος), και πήρε από την τράπεζα το μισθολόγιο των υπαλλήλων, που ήταν και τότε όπως και τώρα από τα υψηλότερα στη χώρα. Με τα στοιχεία – φωτιά στα χέρια, λοιπόν, ο Καρτάλης παίρνει στο τηλέφωνο τον Γιάννη Αλευρά που τότε ήταν πρόεδρος της ΟΤΟΕ και του λέει: «Αν αύριο η απεργία δεν ανασταλεί, θα δημοσιευθεί σε όλες τις εφημερίδες το μισθολόγιό σας». Ούτε λόγος, βέβαια, ότι την επομένη όλοι γύρισαν στις δουλειές τους!

Λεηλασία αγαθών

Η ιστορία είναι διδακτική επιστήμη και το παράδειγμα που παρετέθη οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η εκλεγμένη από τον λαό κυβέρνηση δεν μπορεί να θεάται αδιάφορη στην κατάληψη του κράτους και τη λεηλασία κοινωνικών αγαθών (όπως το ρεύμα, το δημόσιο χρήμα, η καθαριότητα κ.λπ.) από αδίστακτες συντεχνίες. Πρέπει να αντιδρά και με μέτρα που εξασφαλίζουν την ομαλή λειτουργία των δημοσίων επιχειρήσεων και υπηρεσιών, αλλά προπαντός με τα όπλα της ενημέρωσης που προσφέρει η δημοκρατία, προκειμένου να διαφωτίσει την κοινωνία και να την ενεργοποιήσει στην αντίστασή της στην αυθαιρεσία των συντεχνιών. Και η ενημέρωση αρχίζει πρώτα απ’ όλα από την αποκάλυψη των προνομίων. Στην Ελλάδα οι εργαζόμενοι στη βιομηχανία, το εμπόριο, τις υπηρεσίες κ.λπ. είναι πάνω από 4,5 εκατομμύρια άτομα, στη συντριπτική πλειοψηφία τους χαμηλόμισθοι, με αποδοχές που ξεκινάνε από τον κατώτατο μισθό των 756 ευρώ τον μήνα για να φτάσουν για κοπιαστική δουλειά 8 ωρών και πλέον τα 1.500-1.800 ευρώ. Αυτοί δεν απεργούν, ίσως γιατί δεν αποτολμούν, φοβούμενοι την απόλυση και την ανεργία και ίσως γιατί δεν έχουν αξιόπιστα συνδικάτα να τους εκπροσωπούν.

Ποιοι απεργούν ανά τακτά, μάλιστα, διαστήματα, τα τελευταία 50 χρόνια; Οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα, και μάλιστα όχι οι δημόσιοι υπάλληλοι που είναι οι περισσότεροι, αλλά οι ολιγάριθμες ομάδες που εργάζονται στις ΔΕΚΟ, τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, την καθαριότητα των δήμων κ.λπ., και στις κρατικές τράπεζες, με πρώτη την Τράπεζα της Ελλάδος. Είναι τυχαίο ότι αυτές οι ολιγάριθμες ομάδες, που στην ουσία συμπεριφέρονται σαν οι ΔΕΚΟ να είναι ιδιοκτησία τους, και συνεπώς σαν να έχουν το δικαίωμα να τις κλείνουν όποτε έχουν νέες διεκδικήσεις, αποκαλούνται, όχι μόνο από τη σημερινή κυβέρνηση αλλά από όλες τις κυβερνήσεις της τελευταίας 50ετίας, προνομιούχες; Οταν ο Ανδρέας Παπανδρέου τις απεκάλεσε ρετιρέ, το 1983, δεν ήταν συμπτωματικό. Είχε κερδίσει στις εκλογές του 1981 το 48% του ελληνικού λαού και όμως αυτή η λαοπρόβλητη κυβέρνηση όταν προσπάθησε με την υποτίμηση της δραχμής και τον ετεροχρονισμό της ΑΤΑ να αποτρέψει την επερχόμενη κρίση της οικονομίας, βρήκε απέναντί της όχι τον λαό αλλά τους κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές της ΔΕΗ, του ΟΤΕ, της Τράπεζας Ελλάδος κ.λπ. που κατέβασαν τους διακόπτες για να νεκρώσουν την δημόσια ζωή. Ο Ανδρέας βέβαια είχε κουράγιο και δύναμη και προσωρινά τους τσάκισε αλλά το κόμμα του και ειδικά η τριανδρία Γεννηματά – Τσοχατζόπουλου – Λαλιώτη που αντλούσε την κομματική της εξουσία από τους συνδικαλιστές τους αποκατέστησε γρήγορα, τους ξανάδωσε δύναμη και ταλαιπωρούν μέχρι σήμερα την ελληνική κοινωνία. Μόνο ο Ξενοφών Ζολώτας σαν πρωθυπουργός το ’91 βρήκε το θάρρος να επιστρατεύσει τους εργαζόμενους στην καθαριότητα, οι οποίοι κατ’ έτος, Απόκριες, Πάσχα, Χριστούγεννα, κατέρχονται σε απεργία γεμίζοντας τις πόλεις σκουπίδια για να εκβιάσουν την εκάστοτε κυβέρνηση.

Ο μύθος των εισφορών

Οι συντεχνίες έχουν καλλιεργήσει τον μύθο ότι έχουν καλύτερες αποδοχές, υψηλότερες συντάξεις κ.λπ. γιατί έχουν ισχυρά ταμεία που τα προικοδοτούν με τις μεγάλες εισφορές τους. Δεν είναι αλήθεια όμως αυτό! Από τα στοιχεία του τακτικού προϋπολογισμού προκύπτει ότι η επιχορήγηση που δίνει το κράτος, δηλαδή ο Ελληνας φορολογούμενος για τη συμπλήρωση της σύνταξης, στον ασφαλισμένο στο ΙΚΑ – ΕΤΑΜ θα είναι εφέτος 3.666 ευρώ, στον ασφαλισμένο στον ΟΓΑ 4.930 ευρώ και στον ασφαλισμένο στον ΟΑΕΕ (ΤΕΒΕ, ΤΑΕ – ΤΣΑ) 627 ευρώ. Αντίθετα η κρατική επιχορήγηση στο Ασφαλιστικό Ταμείο του ΟΤΕ φθάνει τα 9.346 ευρώ ανά ασφαλισμένο το έτος και στο Ασφαλιστικό Ταμείο της ΔΕΗ τα 16.212 ευρώ.

Αυτά είναι τα κεκτημένα που δήθεν κατεκτήθησαν με αγώνες. Είναι στην ουσία πόροι του κοινωνικού συνόλου, χρήματα των φορολογουμένων που αντί να πάνε στους 1 εκατ. συνταξιούχους του ΙΚΑ που η μέση σύνταξή τους φθάνει τα 600 ευρώ(!), πάνε στους 29.300 συνταξιούχους που έχουν συντάξεις από 2.000 ευρώ και πάνω!!! Και περιττό να πούμε ότι με το νομοσχέδιο της κ. Φάνης Πετραλιά κανένα από τα Ταμεία των συντεχνιών δεν θίγεται αφού παρά την ένταξή τους στο ΙΚΑ διατηρούν την αυτοτέλειά τους και την αυτονομία της διαχείρισής τους.

Στη συζήτηση του Ασφαλιστικού στην ολομέλεια της Βουλής που θα γίνει την επόμενη εβδομάδα, σύμφωνα με πληροφορίες μας, ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών θα καταθέσει πλήθος στοιχείων που θα αποκαλύψουν την προκλητικότητα των προνομίων των συντεχνιών.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή