Θα μπορούσε να είναι πρώιμο πρωταπριλιάτικο αστείο μια και η απελευθέρωσή του συνέπεσε με την προηγουμένη της 1ης Απριλίου – κι όμως, είναι απολύτως αληθές: ο αξιότιμος κύριος Απόστολος Βαβύλης ζει και πάλι ανάμεσά μας. Κι αν τα δύο έτη που μεσολάβησαν από τον εγκλεισμό του έχουν ξεθωριάσει στη λαϊκή μνήμη το όνομά του, ωστόσο, σίγουρα θα σας λέει ακόμη κάτι όπως και τα «Απόστολος – Παύλος», ή «Φωκάς», ή «Γρηγοριάτης», ή «Αναγνωστάκης», ή «πατέρας Ραφαήλ» ή απλώς «Μπίζι», εκ του αγγλικού «busy», ήτοι «πολυάσχολος» – διότι με αυτό το τελευταίο τον αποκαλούσαν οι αστυνομικοί, ένεκα του πολυσχιδούς των δραστηριοτήτων του!
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή. Εν έτει 1961, η Αλεξάνδρα και ο Χρήστος Βαβύλης απ’ το Βόλο, έφεραν στον κόσμο το μικρό Απόστολο. Με σπουδές στην κτηνιατρική και γνώση τεσσάρων γλωσσών (αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά και ισπανικά), στα πρώτα έτη του επαρχιακού βίου του, φαινόταν πως θα μεσουρανήσει στα αθλητικά και χριστιανικά χρονικά, καθότι περνούσε άπειρες ώρες εκκλησιαζόμενος, και έδρεψε και δάφνες ως πρωταθλητής ποδηλασίας της ευρύτερης περιοχής. Τα επόμενα έτη, όντως μεσουράνησε χριστιανικώς, αφού του έδωσε συστατική επιστολή ο μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος λέγων ότι «Με τα έκτακτα διανοητικά προσόντα του (…) είναι βέβαιο ότι και η Εκκλησία θέλει επωφεληθή μελλοντικώς εκ της προσωπικότητος αυτού» – αλλά διεκρίθη και αθλητικώς, υπό την έννοια ότι έκανε τη ζωή των διωκτικών αρχών… ποδήλατο. Απαξ μόνον συνελήφθη από το τμήμα ασφαλείας του Βόλου με 1,5 κιλό ηρωίνη, άρτι αφιχθείς εξ Ιταλίας, αλλά η τιμωρία του ήταν μάλλον επιεικής – διά της οδού της αναστολής, ο κ. Βαβύλης μετά 32 μήνες κράτησης επανήλθε στον ελεύθερο βίο, μόνο και μόνο για να τον κηρύξει καταζητούμενο η Ιντερπόλ το 1994, αφού στην Ιταλία είχε ήδη καταδικασθεί σε επταετή κάθειρξη για διακίνηση ναρκωτικών!
Πουλούσε τεθωρακισμένα
Το γεγονός ότι κατεζητείτο, ποσώς τον επτόησε. Πενήντα μέτρα μακριά από τη ΓΑΔΑ, στην οδό Δημητσάνας 16, ο Απ. Βαβύλης άνοιξε το κατάστημα όπλων «Αρμαντίλο» με πελάτες τους παρακείμενους αστυνομικούς (!), ενώ ως εκπρόσωπος ξένων εταιρειών προμήθευσε με δύο τεθωρακισμένα την ελληνική αστυνομία, και με άλλα τρία το ταχυδρομικό ταμιευτήριο! Κατόπιν αυτού, άνοιξε τα φτερά του για το εξωτερικό – το 2000 προσεταιρίσθηκε τον τότε πατριάρχη Ιεροσολύμων Ειρηναίο και εφήρμοσε τις… Βαβυλείους πρακτικές επί του Μητροπολίτη Βόστρων Τιμόθεου, που ήταν υποψήφιος για την πατριαρχική εκλογή μέχρι που διάφορα πικάντικα ενσταντανέ του, προελεύσεως photoshop άρχισαν να διανέμονται ως φέιγ βολάν στα πέριξ των Ιεροσολύμων.
Η καριέρα του Απ. Βαβύλη έκτοτε, όπως την αποθησαύρισαν τα ελληνικά ΜΜΕ εν έτει 2005, οπότε και τον ενετόπισαν, περιλαμβάνει την εμπλοκή του στην αλβανική μαφία των «πυραμίδων», την πώληση ενός τεθωρακισμένου τζιπ με αγοραστή το… FBI, τη συγγραφή βιβλίου για τη δίωξη ναρκωτικών το οποίο διδασκόταν στις σχολές της ΕΛΑΣ (!), και πολλά άλλα εξίσου αλλόκοτα και κατασκοπικά. Εξ ου και ο Απ. Βαβύλης είχε αποκτήσει μυθικές τηλεοπτικές διαστάσεις όταν πλέον εδέησε το πανελλήνιο να τον δει για πρώτη φορά σε κινούμενη εικόνα. Ηταν στη συνέντευξη που του πήρε ο κ. Μάκης Τριανταφυλλόπουλος όταν έσπευσε μετά του Πόρσε Καγιέν και της συμβίας Κιμ στη γειτονική Ιταλία. Στα καρέ του εν λόγω τηλεοπτικού μνημείου, ο Απ. Βαβύλης με ενδυμασία ιερομόναχου και ένα λάπτοπ πάνω στα άμφια, επισκίασε ακόμη και το κατριγέ πουλόβερ του κ. Τριανταφυλλόπουλου, που τότε ξεκινούσε τη μαθητεία του στον καρό κόσμο των Βurrberys.
Το σφουγγαρόπανο και το τάπερ με τα νηστίσιμα
Ο δρόμος που κατέληγε στο προαύλιο του Κορυδαλλού είχε ήδη ανοίξει, κι έτσι, πριν από δύο χρόνια παρά μία εβδομάδα, ο κύριος με τα 1000 πρόσωπα, απέκτησε ακόμη ένα – αυτό του κρατουμένου. Με την άφιξη του Απόστολου Βαβύλη στην 6η πτέρυγα, το σωφρονιστικό κατάστημα απέκτησε μία πνοή θρησκευτικής κατάνυξης: φορώντας τα σανδάλια και το φθαρμένο ράσο του (καθότι οι αστυνομικοί που τον έφεραν απ’ το αεροδρόμιο Φιουμιτσίνο της Ιταλίας αρνήθηκαν να του αγοράσουν καινούργιο στα duty free όπως τους παρακάλεσε!), και μοιράζοντας ευχές για «Καλό Πάσχα!» σε δεσμοφύλακες και τρόφιμους, έφθασε στα διαμερίσματα των Απριλιανών, όπου, ελλείψει άλλων κρατουμένων πλην του Ιωαννίδη και του Ντερτιλή, διαβιούν εσχάτως οι παραστρατημένοι υπηρέτες της θέμιδος: ο Ευάγγελος Καλούσης, του οποίου το κελί δεν διαθέτει τη γνωστή μεζούρα για τυχόν ρωσίδες, αλλά και ο Λεωνίδας Στάθης που ανέλαβε να φιλοξενήσει το νέο ένοικο, ο οποίος προς μεγάλη του έκπληξη τον παρακάλεσε να τον προσφωνεί «πατέρα Ραφαήλ»! Εντός του κελιού και προς μεγάλη δυστυχία του κ. Στάθη, από το πρώτο βράδυ κιόλας ο νεοαφιχθείς έπιασε στο ραδιόφωνο την εκκλησία της Ελλάδος, και έκτοτε δεν ξανάφησε τη συχνότητά της ποτέ! Αν στο σκηνικό προστεθεί η μανία του «πατέρα Ραφαήλ» για την καθαριότητα (το σφουγγαρόπανο ήταν ο δεύτερος καλύτερός του φίλος μετά το προσευχητάρι, λένε οι φύλακες που με ενδιαφέρον παρακολουθούσαν την επιμονή του στις βρώμικες γωνίες), αλλά και οι επισκέψεις της μητρός του, της κυρίας Αλεξάνδρας που κουβαλούσε βουνό από τάπερ με νηστίσιμα για να θρέψει το ρασοφόρο τέκνο της, μοιάζει κάπως να καταρρέει το προφίλ του «υπερκατασκόπου των δύο (ή περισσότερων) ηπείρων» που ο κ. Απ. Βαβύλης καλλιέργησε στον μέχρι τότε βίο του. Ολα αυτά, μέχρι να αναγνώσει κανείς την έκθεση της κοινωνικής υπηρεσίας που έπεισε τους δικαστές να τον απελευθερώσουν: «Επέδειξε πολύ καλή διαγωγή απασχολούμενος ως καθαριστής, κυρίως στον χώρο της εκκλησίας της φυλακής». «Elementary, my deaw Watson!», όπως έλεγε και ο Σέρλοκ Χόλμς: δύο χρόνια στο ίδιο κελί με δικαστές, θα άφηνε ο Απόστολος Βαβύλης τις διδαχές τους περί ελαφρυντικών να πάνε χαμένες;