Τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται στην Ελλάδα ένα αξιοσημείωτο ενδιαφέρον για την προώθηση των Νεοελληνικών Σπουδών στο εξωτερικό. Δημόσιοι και ιδιωτικοί φορείς έχουν αντιληφθεί πως η παρουσία του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού σε ξένα πανεπιστήμια είναι επιβεβλημένη και επείγει. Προσπαθούν λοιπόν να βοηθήσουν με τον καλύτερο τρόπο. Ομως συχνά η βοήθεια δίνεται περιστασιακά και τελικά δεν πιάνει τόπο. Ο λόγος είναι πως υπαγορεύεται από κινδυνοφοβία εμπνευσμένη από φήμες κι όχι από προγραμματισμό βασισμένο σε πληροφορίες. Περνούν διάφοροι από υπουργεία και ιδρύματα, για να αναγγείλουν κάποια εθνική καταστροφή: οι Τούρκοι θα ιδρύσουν μια έδρα, οι Σκοπιανοί θα προσφέρουν ένα μάθημα, μας σκότωσαν τον Ομηρο, έβγαλαν την Αθηνά μαύρη και τον Αλέξανδρο γκέι, θα κλείσουν ένα Τμήμα κ.λπ. Τα ακούει ο αρμόδιος και στη στιγμή πάει να κάνει κάτι, για να σταματήσει το κακό. Δεν συμβουλεύεται κάποιους καθηγητές που διδάσκουν στην ξένη χώρα, δεν διασταυρώνει πληροφορίες. Απλώς σπεύδει να συνδράμει.
Βεβαίως και ο πληροφοριοδότης από το εξωτερικό και ο ντόπιος υπεύθυνος έχουν καλές προθέσεις. Αυτό που δεν έχουν, είναι ενήμερη και σφαιρική άποψη για τα Ελληνικά στο ξένο πανεπιστήμιο. Επομένως η πυροσβεστική τους αντιμετώπιση έχει ανωφελή αποτελέσματα: σπαταλώνται ποσά για την ενίσχυση των Κλασικών Σπουδών και περιστασιακών σκοπών, αντί να διατεθούν για τις Νεοελληνικές Σπουδές και για μακροπρόθεσμα προγράμματα. Τελικά η επίκληση κινδύνων και η περιγραφή συνωμοσιών λειτουργεί συναισθηματικά και αναστέλλει τον σχεδιασμό μιας συστηματικής πολιτικής για την περαιτέρω καλλιέργεια των Νέων Ελληνικών. Για μια τέτοια πολιτική οι ελλαδικοί φορείς χρειάζονται δύο εφόδια. Πρώτον, εξοικείωση με το εκπαιδευτικό σύστημα διαφόρων χωρών, ώστε να γνωρίζουν πώς ακριβώς λειτουργεί το πανεπιστήμιο σε κάθε μια και να δίνουν την ανάλογη υποστήριξη. Δεύτερον, εξοικείωση με τη σημερινή εικόνα της Ελλάδας στον κόσμο κι όχι εκείνη του 1821, του 1940 ή του 1963.
*Κάτοχος της Νεοελληνικής Εδρας Κ. Π. Καβάφη στο Πανεπιστήμιο του Μichigan