Ο Φρανκ Βέντεκιντ, συγγραφέας της διαβόητης «Λούλου» και άλλων έργων που καταπιάνονταν με «απόκρυφα» για την εποχή του σεξουαλικά ζητήματα, άρχισε τη γεμάτη απαγορεύσεις και διώξεις πορεία του, γράφοντας το 1889 «Το ξύπνημα της άνοιξης». Εργο που έκανε κοντά 20 χρόνια να παιχτεί και που όταν επιτέλους παίχτηκε παρουσιάστηκε ακρωτηριασμένο. Οχι όμως και στην παράσταση που ανεβάζει απόψε το Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη στη σκηνή του Σύγχρονου Θεάτρου: το έργο θα παιχτεί ατόφιο, γι’ αυτό και είναι ακατάλληλο κάτω των 15.
Μετά τις επιτυχίες του με το «Γάλα» του Κατσικονούρη πρόπερσι στο Εθνικό και τη σάτιρα «Σε στενό οικογενειακό κύκλο» του Οστρόφσκι την άνοιξη στο «Αμόρε», ο Νίκος Μαστοράκης σκηνοθετεί τώρα ένα έργο για τον κόσμο των εφήβων μ’ ένα θίασο πολύ νέων ηθοποιών. «Εχουν πρόσφατες τις μνήμες της σεξουαλικής αφύπνισης και της επακόλουθης αναταραχής, πράγματα που ανέκαθεν αντιμετωπίζονται υποκριτικά από την κοινωνία».
Είδε σαν πρόκληση την πρόταση του Γιάννη Χουβαρδά να σκηνοθετήσει αυτό το έργο «γιατί εκτός από το ενδιαφέρον θέμα του είναι και δύσκολο να το ανεβάσεις» λέει. «Αποτελείται από 19 σκηνές, ασύνδετες επιφανειακά μεταξύ τους – κάτι σαν φλας. Δείχνουν τι συμβαίνει σε μια ομάδα εφήβων, μαθητές Γυμνασίου, την εποχή που ξυπνάει το σεξουαλικό ένστικτο. Μιλάει για τις καταστάσεις που δημιουργούνται τόσο ανάμεσά τους, όσο και με τον περίγυρό τους – γονείς, καθηγητές, σχολείο…».
Το «τολμηρόν» του έργου, ελλοχεύει στον λόγο ή στη δράση; «Στη δράση κυρίως», λέει ο σκηνοθέτης. «Εχει σκηνές που και σήμερα μπορεί να θεωρηθούν τολμηρές, όπως σκηνές αυνανισμού και ομοφυλοφιλίας, πέρα βέβαια από την κυρίαρχη σεξουαλική συνεύρεση των δύο φύλων. Είναι η πραγματικότητα, δεν μπορείς να τα αγνοήσεις. Φυσικά, δεν ήθελα να πάρει το πράγμα διάσταση ηδονοβλεπτική – γι’ αυτό και γίνεται τόσο, όσο».
Τον έχει εντυπωσιάσει το γεγονός ότι «ενώ αντικείμενο του έργου είναι το ξύπνημα της σεξουαλικότητας, κι ενώ μ’ αυτό ασχολούνται συνέχεια τα παιδιά, η λέξη «αγάπη» είναι ανύπαρκτη! Στο κεντρικό ζευγάρι του έργου (Ιωάννα Παπά – Κωνσταντίνος Παπαχρόνης) η κοπέλα ρωτάει «Οταν με φιλάς, με αγαπάς;» κι εκείνος της απαντά «δεν υπάρχει αγάπη. Σ’ αγαπώ τόσο λίγο, όσο μ’ αγαπάς κι εσύ». Η μοναδική σκηνή αγάπης είναι ανάμεσα σε δύο αγόρια – κι αυτό σε εποχή μηδενικής ανοχής απέναντι στην ομοφυλοφιλία από ένα συγγραφέα που δεν υπήρξε καθόλου ομοφυλόφιλος. Προφανώς ήθελε έτσι να στηλιτεύσει τη στάση του κράτους, που καταδίκαζε σε φυλάκιση τους ομοφυλόφιλους.
Οι 16 νεαροί ηθοποιοί (Προμηθέας Αλειφερόπολος, Ομηρος Πουλάκης, Αλκηστη Πουλοπούλου, Μίλτος Σωτηριάδης, Κώστας Ασπιώτης κ.ά.) παίζουν και τους 45 ρόλους του έργου «κάνουν δηλαδή και τους ρόλους των μεγάλων, για τους οποίους μεταμφιέζονται με γκροτέσκο τρόπο – ο ίδιος ο συγγραφέας άλλωστε το θέλει αυτό. Δεν αποδίδει ρεαλιστικά τους ρόλους των μεγάλων, αλλά έτσι όπως βλέπουν τα παιδιά γονείς ή καθηγητές. Γι’ αυτό φοράνε κοθόρνους 25 πόντους ψηλούς και ντύνονται με ρούχα εποχής – γκροτέσκες φιγούρες. Μόνο τον κύριο με τη μάσκα, στο τέλος, παίζει ένας μεγαλύτερος ηθοποιός (Δημήτρης Κουτρουβιδέας). Ενα αινιγματικό πρόσωπο, κατά πολλούς η ίδια η ζωή, που πείθει ένα νεαρό επίδοξο αυτόχειρα να τον ακολουθήσει στην περιπέτεια της ζωής. «Μα ποιος είστε, δεν μπορώ να εμπιστευθώ κάποιον που δεν ξέρω», λέει εκείνος και του απαντά ο άλλος με το περίφημο «Αν δεν μ’ εμπιστευθείς, δεν θα με γνωρίσεις».