«Είμαι νέο σχετικά «μέλος» στο κλαμπ των χωρισμένων. Πριν από 5 μήνες η γυναίκα μου με άφησε, παίρνοντας μαζί και τον 2½ χρόνων γιο μας. Προσπάθησα να πολεμήσω για το αντίθετο, είχε ήδη όμως πάρει την απόφασή της. «Τυπική περίπτωση» ίσως σκεφτείτε και έτσι είναι, με όλα τα παρελκόμενα προβλήματα για το παιδί (αντιδράσεις για τη νέα κατάσταση, στεναχώρια, προβλήματα στην επικοινωνία μαζί του κ.τλ.). Το διαζύγιο έχει μπει μπροστά και έχω συμφωνήσει σε όλα τα τυπικά (περιουσιακά στοιχεία, διατροφή) με την ελπίδα ότι θα πετύχω μια καλή επικοινωνία με διάθεση κατανόησης. Αμ δε… Αυτή τη στιγμή βλέπω απέναντί μου τον πιο σκληρό αντίπαλο που έχω δει στη ζωή μου. Πείτε μου, πώς μπορώ να έρθω σε επικοινωνία μαζί σας;»
Το παραπάνω e-mail έφτασε στα γραφεία του Συλλόγου για την Ανδρική και Πατρική Αξιοπρέπεια (ΣΥΓΑΠΑ). «Ενα από τα πολλά, από τα πάρα πολλά», λέει στην «Κ» ο πρόεδρος κ. Νίκος Σπιτάλας. «25.000 τέτοιες ιστορίες έχω ακούσει -η μία πιο τραγική από την άλλη- όσοι και οι άνθρωποι που μας έχουν προσεγγίσει όλα αυτά τα χρόνια». Οσες και… οι ψήφοι που ενδεχομένως λάβει ο ΣΥΓΑΠΑ στις ερχόμενες ευρωεκλογές.
Συνέδριο στη Δράμα
Η απόφαση ελήφθη στη διάρκεια πρόσφατου συνεδρίου που πραγματοποιήθηκε στη Δράμα με θέμα την καταπάτηση των δικαιωμάτων των ανδρών μετά ένα διαζύγιο, με τη συμμετοχή εκπροσώπων αντίστοιχων φορέων από όλη την Ευρώπη. «Αποφασίσαμε να «κατέβουμε» συλλογικά, ιδρύοντας το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Κόμμα, με στόχο να παλέψουμε για τα αιτήματά μας μέσα από την Ευρωβουλή. Ποιος ξέρει, ίσως έτσι ακουστούμε και στην Ελλάδα», λέει ο κ. Σπιτάλας.
Στην Ελλάδα που, εν έτει 2009, εξακολουθεί να εκδικάζει υποθέσεις επιμέλειας τέκνων με βάση την αρχή ότι «τα παιδιά χρειάζονται κατά βάση τη μητέρα τους». «Πρόκειται για μια απαρχαιωμένη αντίληψη, εξαιτίας της οποίας όμως στο 95% των περιπτώσεων, η επιμέλεια των παιδιών κατοχυρώνεται στη μητέρα», εξηγεί στην «Κ» η κ. Φανή Τσιρβούλα, δικηγόρος και πρώην δικαστικός, στην οποία έχει γίνει πρόταση να ηγηθεί του ελληνικού συνδυασμού του κόμματος. «Σήμερα έχουν αλλάξει τα πράγματα. Και οι δύο γονείς προσφέρουν τις ίδιες υπηρεσίες και ασχολούνται τις ίδιες ώρες με τα παιδιά τους. Κι όμως, ενώ ο νόμος δεν κάνει διάκριση μεταξύ των δύο φύλων, η δικαστική πρακτική που ακολουθείται αφαιρεί κάθε πιθανότητα να κατοχυρωθεί η επιμέλεια στον πατέρα», συνεχίζει η ίδια.
«Με τη μέθοδο του copy-paste. Ετσι βγαίνουν οι αποφάσεις των δικαστηρίων για την επιμέλεια των παιδιών. Τόσο απλά και τόσο απάνθρωπα», συμπληρώνει ο κ. Σπιτάλας. «Οι ίδιες δισκέτες πάνε κι έρχονται, με καρμπόν αιτιάσεις και πανομοιότυπες ψευδείς κατηγορίες. Ισχύει, δεν ισχύει, οι δικηγόροι προσθέτουν και τη λέξη «κακοποίηση» για να σιγουρέψουν τις υποθέσεις. Και κάπως έτσι, δεκάδες, εκατοντάδες άνθρωποι καταστρέφονται, πρώτα ψυχολογικά με την αφαίρεση της επικοινωνίας με τα παιδιά τους κι έπειτα και οικονομικά, με τις εξαντλητικές διατροφές που επιδικάζονται. Τα δράματα δεν έχουν κυριολεκτικά τελειωμό και τα θύματα, μη γελιέστε, είναι πάντα τα παιδιά».
Δράματα δίχως τέλος
Ουκ ολίγα είναι αυτά που έχει δει να εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια της και η κ. Τσιρβούλα: «Από ιστορίες… άλλο τίποτα. Στη μνήμη μου όμως έχει χαραχθεί η εικόνα ενός πατέρα που επί 4 χρόνια σερνόταν στα δικαστήρια, προκειμένου να πετύχει την επικοινωνία με τα παιδιά του, έστω και με την παρουσία αστυνομικού. Και χωρίς καν να συντρέχει ειδικός λόγος ή να υπάρχει δικαστική απόφαση που να του απαγορεύει την επαφή του με τα παιδιά. Δυστυχώς, στην Ελλάδα, τα παιδιά χρησιμοποιούνται ως μέσο άσκησης πίεσης και εκβιασμού. Θα πρέπει άμεσα να αλλάξει το καθεστώς – το κριτήριο να είναι το τι θα ωφελήσει τη σωστή ψυχοσωματική ανάπτυξη του παιδιού».
Σύμφωνα με τον κ. Σπιτάλα, στη ρίζα του προβλήματος βρίσκεται το γεγονός ότι στη χώρα μας δεν υπάρχει ο θεσμός των οικογενειακών δικαστηρίων. «Δικαστήρια δηλαδή που να απαρτίζονται από εξειδικευμένους στα θέματα αυτά ανθρώπους. Αντίθετα, εδώ, οι δικαστές όχι μόνο δεν γνωρίζουν εις βάθος τα θέματα αυτά, αλλά επιπλέον έχουν την ίδια ημέρα εκατό ακόμα υποθέσεις στο πινάκιό τους – πώς να μπουν στην ουσία;» Ζητούν και άλλα: «Να κατοχυρωθεί και εδώ, όπως σε πολλές άλλες χώρες του εξωτερικού, η έννοια της συνεπιμέλειας και της εναλλασσόμενης κατοικίας. Συντάξαμε συγκεκριμένη πρόταση, αλλά πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων».
Το πρόβλημα όμως διογκώνεται ολοένα. Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας, σήμερα ένας στους τέσσερις γάμους καταλήγει σε διαζύγιο. Το 2010 το ποσοστό θα έχει διπλασιαστεί. Το ίδιο και τα παιδιά χωρισμένων γονιών.