«Ο Αντρέ Μαλρό δεν θα μπορέσει ποτέ να φθάσει την ηθική ανεξαρτησία, καθώς γεννήθηκε πρόθυμος να εξαγορασθεί». Τα σκληρά αυτά λόγια για τον Αντρέ Μαλρό προήλθαν από τον Λέοντα Τρότσκι, μετά από συνάντηση που είχαν οι δύο άνδρες κατά τη διάρκεια των αδιάκοπων μετακινήσεων του Τρότσκι τη δεκαετία του 1930.
Η εκτίμηση του γηραιού επαναστάτη ήταν εύστοχη. Τον τυχοδιωκτικό του χαρακτήρα απέδειξε, άλλωστε, από νωρίς ο -μετέπειτα υπουργός Πολιτισμού- Μαλρό, όταν συνελήφθη το 1926 στην αποικιακή Καμπότζη αφού είχε αποσπάσει κομμάτια ναών του πολιτισμού των Χμερ, τα οποία σκόπευε να πάρει μαζί του στο Παρίσι. Ο νεαρός Μαλρό κατάφερε τότε να συγκινήσει σημαντική μερίδα της γαλλικής προοδευτικής «ιντελιτζένσια», που μεσολάβησε για την απελευθέρωσή του, εμφανίζοντας τη δίωξή του ως διωγμό αριστερού δημοσιογράφου από την αποικιακή διοίκηση.
Ο Ισπανικός Εμφύλιος προσφέρει στον Μαλρό την ευκαιρία που πάντα αναζητούσε. Ο τυχοδιωκτισμός του αποδεικνύεται χρήσιμος, καθώς πετυχαίνει να ιδρύσει μοίρα μαχητικών αεροσκαφών για λογαριασμό της δημοκρατικής κυβέρνησης. Ο Μαλρό, όμως, δεν υπήρξε ποτέ ο Γάλλος Χεμινγουέι, καθώς υιοθέτησε άκριτα τις εσφαλμένες θέσεις του Κ.Κ. στην Ισπανία, ενώ επιστρέφοντας στο Παρίσι προσπάθησε να πείσει τον Αντρέ Ζιντ να αναβάλει τη δημοσίευση του επικριτικού για την ΕΣΣΔ βιβλίου του.
Ο Μαλρό έχει άλλωστε ταξιδέψει στην ΕΣΣΔ το 1934, με αφορμή το 1ο Συνέδριο Σοβιετικών Λογοτεχνών, ενώ στο βιβλίο που προκύπτει από την επίσκεψη αυτή, τα «Τετράδια της ΕΣΣΔ», αποφεύγει να ασκήσει ευθέως κριτική στο σταλινικό σύστημα διακυβέρνησης, προτιμώντας να περιγράψει τις εμπειρίες του στο πλευρό σπουδαίων λογοτεχνών, όπως ο Μπόρος Πάστερνακ, ο Ιλια Ερενμπουργκ και ο Αλέξης Τολστόι.
Η σταδιακή απομάκρυνση του Μαλρό από τον σταλινισμό, τον οδηγεί στις αγκάλες της γαλλικής γκωλικής Δεξιάς και στον θώκο του υπουργού Πολιτισμού στα μέσα της δεκαετίας του 1960.