ΠΟΙΗΣΗ. Η βαθιά μελαγχολία των στίχων και η υποβλητικότητα της απαγγελίας του Γιάννη Βαρβέρη καθήλωσαν προχθές το βράδυ το κοινό του Μεγάρου Μουσικής. Με το κατακόκκινο, σαν αιμάσσον, πρόσωπό του πάνω από το πορφυρό πουκάμισο να μοιάζει με ανοιχτή πληγή, ο ποιητής, κριτικός θεάτρου και μεταφραστής κατόρθωσε να μεταδώσει στους παρευρισκόμενους κάτι από το τραγικό αίσθημα της οδύνης της ύπαρξης, τον πόνο και τον σαρκασμό για το αμετάκλητο του αδυσώπητου θανάτου που διατρέχει την ποίησή του. Το κοινό σκιρτούσε σαν ένα ενιαίο σώμα στο άκουσμα ορισμένων στίχων, στις περιγραφές των ανοίκειων συγχρωτισμών των ζωντανών με τους αγαπημένους νεκρούς.
Ο Βαρβέρης, από τους χαρακτηριστικότερους εκπροσώπους της ποιητικής γενιάς του ’70, την οποία έχει ως σκοπό να παρουσιάσει ο κύκλος διαλέξεων του Μεγάρου που επιμελήθηκε ο διευθυντής της «Νέας Εστίας» Σταύρος Ζουμπουλάκης, ήταν ο τρίτος κατά σειρά ποιητής που παρουσίασε το έργο του μετά τον Νάσο Βαγενά και τον Μιχάλη Γκανά. Επονται οι Λευτέρης Πούλιος (10/3), Τζένη Μαστοράκη και Διονύσης Καψάλης.
Ο Βαρβέρης διάνθισε τις αναγνώσεις των ποιημάτων με σχόλια και σκέψεις που αφορούσαν την ποιητική του. «Ενας από τους όρους της γραφής είναι η απομάκρυνση από το βίωμα», τόνισε εισάγοντάς μας στο εργαστήρι της δουλειάς του. «Πρέπει να είμαστε ήρεμοι για να γράψουμε για τις μεγάλες θλίψεις». Χαρακτήρισε το γράψιμο «βάσανο χάριτι θεία», ενώ υπογράμμισε τη σημασία του στόρι, του ύφους και της κατάληξης για τη συγγραφή ενός ποιήματος. Η βραδιά ολοκληρώθηκε με συζήτηση, όπου έγινε λόγος για την πιο πρόσφατη συλλογή του «Ο άνθρωπος μόνος» (Κέδρος), η οποία στρέφεται κατά του Χριστιανισμού και του Θεού. «Πίσω από την πολεμική διακρίνω την πολύ βαθιά ανάγκη του Θεού», υποστήριξε ο Ζουμπουλάκης. «Εχω ανάγκη να ζω αξιοπρεπώς χωρίς βακτηρίες, χωρίς το θαύμα», αντέτεινε ο ποιητής.