Στα τέλη Απριλίου του 1928, τα υπολείμματα του επαναστατικού στρατού του Ναντσάνγκ, υπό το σύντροφο του Μάο, Ζου Ντε, φθάνουν στο ορεινό καταφύγιο των κομμουνιστών, στα όρη Τζινγκάνγκ της Κεντρικής Κίνας. Οι ταλαιπωρημένοι χίλιοι μαχητές του Ζου Ντε μόλις είχαν γλιτώσει από τα νύχια του Τσιάνγκ Κάι Σεκ, που κατέπνιξε την κομμουνιστική εξέγερση.
Τίποτα δεν έδινε την εντύπωση ότι η άφιξη των 1.000 κομμουνιστών στρατιωτών σηματοδοτούσε την ίδρυση του κινεζικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (ΛΑΣ), που είκοσι χρόνια αργότερα θα επέτρεπε στον Μάο Τσε Τουνγκ να πραγματοποιήσει θριαμβευτική είσοδο στην Απαγορευμένη Πόλη των Κινέζων αυτοκρατόρων στο Πεκίνο. Την εβδομάδα που μας πέρασε, ο κινεζικός στρατός ανακοίνωσε σημαντική ενίσχυση των δαπανών του, που θα επιτρέψουν την εκπλήρωση μεγαλόπνοων διαστημικών στόχων, τη δημιουργία στόλου ικανού να επιβάλλει την κινεζική παρουσία στο παραδοσιακό πεδίο δράσης του αμερικανικού 7ου Στόλου και τη διατήρηση της εδαφικής ακεραιότητας και εσωτερικής ειρήνης σε ευαίσθητες περιοχές της κινεζικής επικράτειας. Την ίδια στιγμή, ανώτατο κομματικό στέλεχος τόνιζε κατά τη διάρκεια της ετήσιας Ολομέλειας του Εθνικού Λαϊκού Κογκρέσου στο Πεκίνο, ότι η Κίνα δεν πρόκειται να ακολουθήσει τα δυτικά πολιτικά πρότυπα.
Η ιστορία του ΛΑΣ είναι έτσι στενά συνυφασμένη με εκείνη του Κομμουνιστικού Κόμματος, την επιβίωση του οποίου εξασφάλισε σε κρίσιμες ιστορικές συγκυρίες. Τη σημασία του επαναστατικού στρατού παραδέχεται και ο ίδιος ο Μάο, ύστερα από την αιματηρή αποτυχία του πολιτικού πειράματος της Κομμούνας της Καντόνας το 1927 και της περιόδου του «Λευκού Τρόμου», που εγκαινιάζει το εθνικιστικό καθεστώς του Τσιάνγκ Κάι Σεκ μεταξύ 1927 και 1930.
Οι εκτεταμένες σφαγές μελών και στελεχών του Κ.Κ. Κίνας από τους Εθνικιστές, πείθουν τον Μάο και τους συντρόφους του ότι «η πολιτική ισχύς πηγάζει από την κάννη του όπλου», όπως γλαφυρά γράφει αργότερα ο Μεγάλος Τιμονιέρης και ότι το κόμμα πρέπει να αναζητήσει νομιμοποίηση και έμψυχο δυναμικό στον αγροτικό πληθυσμό της χώρας.
Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στην Κίνα από το 1927 μέχρι το 1949, ο Μάο πετυχαίνει να ανατρέψει τη μαρξιστική ορθοδοξία, οργανώνοντας σοσιαλιστική επανάσταση, με αγροτικές επαναστατικές δυνάμεις που περικυκλώνουν και καταλαμβάνουν μη-επαναστατικές πόλεις, η εργατική τάξη των οποίων αναμένει παθητικά την απελευθέρωσή της από τις στρατιές των αγροτών-επαναστατών. Η βαθιά πίστη του πυρήνα των επαναστατών και η κοινή εμπειρία τους στη Μεγάλη Πορεία και την εξορία του Γενάν, ατσαλώνουν τα στελέχη του ΛΑΣ, που -όπως λέει και ο Αμερικανός βιογράφος του Μάο, Στιούαρτ Σραμ- «προσφέρει ένα από τα λαμπρότερα παραδείγματα της νίκης, μικρότερης αλλά αποφασισμένης και καλά οργανωμένης στρατιωτικής δύναμης, που απολαμβάνει λαϊκής υποστήριξης, πάνω σε μεγαλύτερη αλλά λαομίσητη στρατιωτική δύναμη, με χαμηλό ηθικό και ανίκανη ηγεσία».
Στηρίζοντας τον Μάο
Το πόσο αναγκαίος είναι στο καθεστώς αποδεικνύει ήδη ο στρατός από το 1955, στηρίζοντας τον Μάο στην εσωκομματική του διένεξη με στελέχη του Κ.Κ., γύρω από την κολλεκτιβοποίηση. Λίγα χρόνια αργότερα, ο ΛΑΣ σπεύδει και πάλι στη βοήθεια του Μεγάλου Τιμονιέρη. Η παταγώδης αποτυχία του υπερ-φιλόδοξου οικονομικού Μεγάλου Αλματος Προς τα Εμπρός στις αρχές της δεκαετίας του 1960, πείθει τον Μάο να εγκαινιάσει πολιτική προσωπολατρίας. Αιχμή του δόρατος της πολιτικής αυτής γίνεται ο ΛΑΣ. Την ίδια περίοδο, οι πιστοί του Μάο αποφασίζουν να μετατρέψουν τον ΛΑΣ σε πραγματική σχολή της μαοϊκής σκέψης. Η απόφαση αυτή δίνει την αφορμή για την πρώτη έκδοση του «Μικρού Κόκκινου Βιβλίου», με επιλεγμένες σκέψεις του Μάο, από το Πολιτικό Γραφείο του ΛΑΣ που τυπώνει πάνω από 1 δισ. αντίτυπα μέσα σε τρία χρόνια.
Η Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση, που γνωρίζει την κορύφωσή της από το 1966 μέχρι και τον Σεπτέμβριο του 1967, προσφέρει την ευκαιρία στο ΛΑΣ να αποδείξει τις ικανότητές του στη ριζοσπαστική πολιτική ζύμωση, αλλά και στην ωμή καταστολή επαναστατικών δραστηριοτήτων. Ο στρατός, που αρχικά επικουρεί τους Ερυθρούς Φρουρούς στο έργο τους, στρέφεται εναντίον τους τον Σεπτέμβριο του 1967 και «ανταμείβεται» γι’ αυτό, όταν το 9ο Συνέδριο του Κ.Κ. εκλέγει στην Κεντρική Επιτροπή των 160 μελών, 89 στρατιωτικούς.