«Η κλήση σας προωθείται..», ήταν η φωνή της πρώτης κινητής τηλεφωνίας. Τότε που η ζωγραφική για την Τάνια Δημητρακοπούλου είχε ακόμη ερασιτεχνική μορφή, πριν την κερδίσει ολοκληρωτικά, εκπληρώνοντας το δικό της όνειρο με την εισαγωγή της στη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών. Σήμερα, ένδεκα χρόνια μετά τη συνειδητή της απόφαση να αφήσει στο συρτάρι πτυχία και μεταπτυχιακά στη Μοριακή και Κυτταρική Βιολογία, καταθέτει την προσωπική της γραφή, στις «Θάλασσες», που έφερε λίγο πριν από το καλοκαίρι στην Atrion Gallery της Θεσσαλονίκης.
Εικόνες οικείες και δροσερές, χαράς και ενθουσιασμού από τα παιχνιδίσματα στην ακρογιαλιά, στην αμμουδιά, στο αναπάντεχο κύμα… Το υγρό στοιχείο δεν εμπνέει για πρώτη φορά τη δημιουργό, που αριθμεί έξι ατομικές και πολλές ομαδικές εκθέσεις. «Ενα θέμα δεν εξαντλείται. Η αναζήτηση δεν τελειώνει ποτέ. Η οπτική μόνο αλλάζει. Σ’ αυτήν την ενότητα η φιγούρα παύει να είναι το κυρίαρχο στοιχείο κι ο χώρος παίρνει άλλη διάσταση», ομολογεί στην «Κ».
Ουρανός και θάλασσα σε πρώτο πλάνο «συγχέονται μέσα σ’ ένα μπλε κοβαλτίου», αγκαλιάζουν τους νεαρούς πρωταγωνιστές, όπου οι ελεύθερες πινελιές και ο πλούτος του χρώματος διαπραγματεύονται την κίνηση νερού ή τις κύκλιες κινήσεις των παιδιών πάνω στην άμμο με μια μαγευτική δυναμική. «Στην αρχή δεν τολμούσα να ακουμπήσω σπάτουλα. Τώρα έχω καταργήσει το πινέλο. Εφθασα εκεί έπειτα από πολλούς πειραματισμούς. Δουλεύω πια τη βάση με σφουγγαράκια για να πετύχω μια ρευστή μορφή του λαδιού και στη συνέχεια επεμβαίνω σπατουλαριστά για να αποδώσω κάθε ζωγραφική θεματική φόρμα».
Η φιγούρα στην οποία επανήλθε αυτό το διάστημα, παραμένει η σταθερή της θεματική. «Είναι μια πολύ καλή άσκηση για έναν ζωγράφο», λέει. Οι ενδιάμεσες ενότητες, «τα παζάρια» με ατμοσφαιρικές εικόνες της Ανατολής ή οι «θάλασσες» είναι απλώς διαλείμματα… «Οταν κατακτάς κάτι, ελευθερώνεσαι. Δεν μένεις στατικός. Ψυχική διάθεση και εξωτερική εικόνα σε απόλυτη αρμονία βοηθούν να αποδώσω αυτό που νιώθω και αισθάνομαι».
Αtrion Gallery, Τσιμισκή 94, Θεσσαλονίκη. Εως 31 Μαΐου.