Παγκόσμια Ημέρα του Ανέμου έχει ορισθεί η 15η Ιουνίου και ήδη έχουν δρομολογηθεί πολλές εκδηλώσεις ευαισθητοποίησης του κοινού και στην Ελλάδα. Ωστόσο, στη χώρα μας, την ανεμοδαρμένη, ιδίως στο Αιγαίο, η κουλτούρα μας γύρω από τα αιολικά πάρκα και τις ανεμογεννήτριες είναι ακόμη ανώριμη, ίσως γιατί δεν υπάρχει διαδεδομένη ενημέρωση.
Βλέπει κανείς χώρες όπως η Δανία, η Γαλλία, η Βρετανία, η Γερμανία, οι ΗΠΑ, ακόμη και η Πορτογαλία, τελευταία, να έχουν κάνει άλματα. Ωστόσο, η διαβάθμιση της ωριμότητας κάθε χώρας στον τομέα αυτό έχει πολλές αποχρώσεις. Χώρες μικρές ή με περιορισμένη τεχνολογική κουλτούρα, όπως η Μάλτα, π. χ., είναι περισσότερο επιφυλακτικές και ο δημόσιος διάλογος εκεί θυμίζει όσα ακούμε και στη δική μας χώρα. Το εύθραυστο οικοσύστημα των μικρών νησιών μας θέλει ιδιαίτερη προσοχή στον χειρισμό, είναι η αλήθεια, και ένα βραχώδες τοπίο στο Αιγαίο διαφέρει από μια πεδιάδα της Ολλανδίας, όπου φύονται οι ανεμογεννήτριες. Ωστόσο, είναι και θέμα εκπαίδευσης και εξοικείωσης. Γιατί πέρα από την οικολογική παράμετρο και τον τομέα της ενέργειας, η αισθητική φόρμα των ανεμογεννητριών προκαλεί επίσης αντιπαράθεση. Κάποιοι τις βλέπουν σαν σύγχρονα έργα γλυπτικής. «Σκεφτείτε τις ψηλόλιγνες μορφές των πύργων και των πτερυγίων», μας λέει ο δρ Απόστολος Ν. Φραγκούλης, επιστήμων εξειδικευμένος στην αιολική ενέργεια. «Μην ξεχνάτε το μέγεθος του εγχειρήματος ενός πτερυγίου ανεμογεννήτριας, που συνδυάζει σε μορφή την αεροδυναμική, την επιστήμη των σύνθετων υλικών και την μηχανική στη δημιουργία μιας φόρμας που ελίσσεται στο πεδίο του ανέμου και στον χώρο».
Συχνά, η θέα τους σε ένα ελεύθερο πεδίο, στη θάλασσα, π. χ., όπως συμβαίνει στη Δανία ή στους ατέλειωτους κάμπους της Ολλανδίας ή των μεσοδυτικών πολιτειών των ΗΠΑ, περικλείει «ποίηση». Υπάρχουν, όμως, άλλοι, που όταν δεν τις δαιμονοποιούν, θέλουν να τις βγάλουν από το πεδίο τους. Οσο περνάει ο καιρός, όμως, πληθαίνουν όσοι εκφράζουν πιο μετριοπαθή και υπό όρους κριτική.