Οι πρώτοι μετανάστες από το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές έφθασαν στην Ελλάδα τη δεκαετία του 1970 και δούλευαν στα πλοία. Ο αριθμός τους αυξήθηκε ελάχιστα τη δεκαετία του 1980 και μεγάλωσε αιφνίδια τη δεκαετία του 1990. Σήμερα η συντριπτική τους πλειοψηφία ζει και εργάζεται χωρίς νομιμοποιητικά έγγραφα, αφού οι συνθήκες εργασίας καθιστούν απαγορευτική τη συλλογή των απαραίτητων ενσήμων. Ο αριθμός τους εκτιμάται σε 55.000 για τους Πακιστανούς και σε 16.000-20.000 για τους Μπαγκλαντεσιανούς.
Οι περισσότεροι εργάζονται στη μεταποίηση, τις κατασκευές και τις υπηρεσίες (εστιατόρια, ξενοδοχεία κ.ά.). Οσοι δεν έχουν άλλη δυνατότητα γίνονται μικροπωλητές του δρόμου ή καθαρίζουν τζάμια… Λιγότεροι έχουν μίνι μάρκετ, τηλεφωνικά κέντρα, εστιατόρια ή λειτουργούν ως «υπεργολάβοι» για συνεργεία εργατών σε οικοδομές, σερβιτόρους, καθαριστές. Η μετανάστευσή τους είναι σχεδόν αποκλειστικά «ανδρική» και αφορά άτομα νεαρής ηλικίας. Ο πολύ μικρός αριθμός παιδιών με γονείς από Πακιστάν και Μπαγκλαντές στα ελληνικά σχολεία αποδεικνύει ότι ελάχιστοι ζουν εδώ με τις οικογένειές τους. Οσοι επιθυμούν να τις φέρουν αντιμετωπίζουν σοβαρά προσκόμματα, είτε λόγω έλλειψης του απαιτούμενου εισοδήματος είτε λόγω ανυπέρβλητων δυσκολιών που δημιουργούν τα ελληνικά προξενεία. Το ταξίδι μέχρι την Ευρώπη είναι οδυνηρό, όπως και των υπόλοιπων Ασιατών. Είτε έρχονται με τουριστική βίζα είτε παράνομα από τα σύνορα πληρώνουν πολύ υψηλά ποσά σε δίκτυα διακίνησης. Οικογενειακές περιουσίες πουλιούνται και το επιπλέον χρέος που απομένει ξεπληρώνεται εδώ με κάθε κόστος.