Λογικά, και τον ίδιο αυτό πρέπει να τον τρώει αυτές τις μέρες. Τι θα έκανε ο Αλέκος Αλαβάνος αν είχε ξανά την επιλογή; Αν δηλαδή, με ένα μαγικό τρόπο ξαναγύριζε στο 2006, τότε που είχε υποσχεθεί στον Μιχάλη Παπαγιαννάκη πως εκείνος θα κατέβει για δήμαρχος Αθηναίων; Τότε που το αριστερό ρεύμα σήκωσε παντιέρα και είπε πως «αν κατέβει ο Παπαγιαννάκης, εμείς θα κατεβάσουμε άλλο υποψήφιο»; Και τότε που, τελικώς, ο Αλέκος Αλαβάνος παραδόθηκε, ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης προδόθηκε και ο Αλέξης Τσίπρας, ο πιτσιρικάς που αναδύθηκε από το αριστερό ρεύμα, προτιμήθηκε; Στη μικρή ιστορία του καθενός μας, αυτό που στο τέλος τον βαραίνει, είναι τα «όχι» που δεν είπε. Εκείνο το «ναι» που είπε στον Αλέξη Τσίπρα ο κ. Αλαβάνος το χρύσωσε -και στον εαυτό του ακόμα- με τη λάμψη του άφθαρτου στελέχους που θα φέρει νέες ιδέες. Τρία χρόνια μετά είναι πια εμφανές: το μόνο που λαμπυρίζει είναι η χρυσόσκονη του lifestyle.
«Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία», λένε συνήθως οι αισιόδοξοι. «Ναι, αλλά πεθαίνει», αντιτείνουν οι απαισιόδοξοι. Το 2006 ο Αλέξης Τσίπρας πέταξε τα γυαλιά με το χοντρό σκελετό, έχωσε στο συρτάρι τα πλουμιστά πουκάμισα, όπως ακριβώς του ζήτησαν οι επικοινωνιολόγοι, και βγήκε μπροστά στην «Ανοιχτή Πόλη». Από το 10,51% των δημοτικών εκλογών θα ταξίδευε νέος και άφθαρτος ώς το 70,41% στο συνέδριο του ΣΥΝ. Γιατί με τους δημοσκόπους να χορεύουν στον ρυθμό του 18%, ποιος να έλεγε «όχι» στον Αλέξη; Μόνο ο Αλέκος θα μπορούσε. Γι’ αυτό και κάποιοι λένε πως ο Αλέξης Τσίπρας ήταν η εκδίκηση του Αλέκου Αλαβάνου για όλη τη φθορά που υπέστη σε ένα κόμμα που επέμενε να κρίνει τα στελέχη του βάση «ρεύματος» και όχι βάση πνεύματος. Οπως και να ‘ναι, ο παλαιός άφησε τον ΣΥΝ στα χέρια του νεαρού. Και αυτός γιόρτασε τον θρίαμβό του με μια ντουζίνα μπίρες στις κερκίδες του Ταε Κβον Ντο.
Ναπολεόντειο ύφος
Η μέθη της επιτυχίας δεν άργησε να τον συνεπάρει. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το ναπολεόντειο τσιπρικό ύφος όταν ο νεαρός πρόεδρος παραλλήλιζε τον εαυτό του με τον Ανδρέα Παπανδρέου και έλεγε πως «κι αυτός από το 18% ξεκίνησε και έφτασε στο 41%»; ΄Η εκείνο το βαρύγδουπο «ε, λοιπόν… δεν θα πάρουμε!» που ανέκραξε, όταν ευγενώς το ΠΑΣΟΚ τον κάλεσε στο συνέδριό του και του πρότεινε χείρα φιλίας; Το παλιό παπάκι του Αλέξη σε μια νύχτα μεταλλάχθηκε σε προεδρική μοτοσικλέτα που στην ούγια έγραφε BMW και τον πήγαινε από το ένα στούντιο στο άλλο. Η συμπάθειά του για τον φακό της τηλεόρασης εξελίχθηκε σε έρωτα: όταν στα κεντρικά του ΟΤΕ αρνήθηκαν να αφήσουν τις φίλες του τις κάμερες να τον συνοδεύσουν, αρνήθηκε κι εκείνος να περάσει την πύλη.
Και ενώ μικρές ιστορίες αλαζονείας εκτυλίσσονταν στον τηλεοπτικό μας δέκτη, στα γραφεία του ΣΥΝ λάμβαναν χώρα μικρά πραξικοπήματα. Διότι με το που πήρε ο κ. Τσίπρας την εξουσία, το ΚΚΕ ξύπνησε μέσα του, εξ ου και το άνοιγμα προς τα εκεί. Η «φράξια Τσίπρα» εγκαταστάθηκε στον… έβδομο ουρανό – δηλαδή, στον έβδομο όροφο της Κουμουνδούρου, και ο πρόεδρος δήλωσε πως «εδώ μέσα έχουν πάθει ιδρυματισμό ορισμένοι, αλλά εμείς δεν έχουμε τα δικά τους βαρίδια!». Ποιοι ήταν οι «άνθρωποι χωρίς βαρίδια»; Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο μεταλλειολόγος από το Περιστέρι που ανέλαβε το γραφείο Τύπου.
Με τον καιρό απεδείχθη πως ο νεαρός Αν. Καρίτζης κυρίως φρόντισε να «κόβει» τα παραδοσιακά στελέχη του ΣΥΝ και να στέλνει στα πάνελ μόνο κολυμβητές του αριστερού ρεύματος. Ετεροι φίλοι του κ. Τσίπρα -όπως ο νεαρός δημοσιογράφος Α. Τσέκερης που διάλεγε και τα αμίμητης κομψότητας μπλουζάκια του προέδρου- έλυναν και έδεναν τους συντρόφους του ΣΥΝ, ενόσω ο οικονομικός εγκέφαλος της ομάδας Ε. Τσακαλώτος έφθασε να μιλάει για «κατάργηση του Μάαστριχτ» με ένα επιχείρημα που θα πρέπει να έκανε το μούσι του Αλέκου Αλαβάνου να ανατριχιάσει: «αφού ούτε καν οι ΗΠΑ δεν έχουν Μάαστριχτ, εμείς τι το θέλουμε;»!
Κάπου εκεί, το «έλα Αλέκοοο!» της παλιάς διαφήμισης απέκτησε νέα έννοια, συνοδευόμενο βεβαίως από τη φράση «ποιον είπες πως θα βάλεις πρόεδρο στον ΣΥΝ;» και με τα κονσερβαρισμένα γέλια να παίζουν στο βάθος. Βλέπετε, για τον λαό του ΣΥΝ αυτά που δονούσαν το φιλοθεάμον κοινό της TV δεν έπαιζαν και τόσο μεγάλο ρόλο. Τα σουρεαλιστικά επεισόδια με τίτλο «Κορμοράνος αγνοείται» στον Βοτανικό, η άγρια νιότη του Αλέξη στα Mad Boys του Παναθηναϊκού, η μετανάστρια από τη Σιέρα Λεόνε που κοιτούσε σαν χαμένη όταν ο πρόεδρος του ΣΥΝ τη λάνσαρε στη δεξίωση της Προεδρίας της Δημοκρατίας, ακόμη και η φιλολογία του Δεκέμβρη για τα χαϊδεμένα αυτιά κάτω από τις κουκούλες που κάψαν την Αθήνα, είναι ερωτητέον αν θα έκαναν τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους του ΣΥΝ να αλλαξοπιστήσουν. Γι’ αυτούς άλλα μετρούσαν. Οπως η θλιβερή εμφάνιση του προέδρου τους σ’ εκείνη τη συνέντευξη που ο Νίκος Χατζηνικολάου αποκάλυψε πως ο κ. Τσίπρας με τα βιβλία ιστορίας και πολιτικής θεωρίας δεν είναι και πολύ φίλοι. ΄Η όπως το «κόψιμο» του πιο επιτυχημένου Ελληνα ευρωβουλευτή, του Δ. Παπαδημούλη, από τις εκλόγιμες θέσεις του ευρωψηφοδελτίου.
Καθώς πλησίαζαν οι ευρωεκλογές, η εικόνα του κ. Τσίπρα δεμένου πισθάγκωνα και φιμωμένου στην καρέκλα από τους Schooligans ήδη αποτελούσε φαντασίωση για πολύ κόσμο στο ΣΥΡΙΖΑ. Και κάτι τέτοιο τελικώς συνέβη εν όψει του debate.
Στην τηλεμαχία
Υβριζόμενος από τους «τσιπρικούς» του 7ου ορόφου και πιεζόμενος από τους ανανεωτικούς, ο κ. Αλαβάνος βγήκε θέλοντας και μη από τη ραστώνη του και μπήκε στο στούντιο. Οσο για τον κ. Τσίπρα… στο στυλ της αλεπούς με τα κρεμαστάρια, δήλωσε πως «αν την ίδια ώρα είχε το debate και τον τελικό του Champions League, εγώ θα έβλεπα τον τελικό!».
Είναι θέμα DNA: ακόμη και αν όλα αυτά δεν είχαν συμβεί, η «οπισθοχώρηση» όπως την είπε ο κ. Αλαβάνος (που μεταφράζεται «κεραμίδα») των ευρωεκλογών θα αρκούσε σ’ εκείνον για να παραιτηθεί. Τι κι αν τον έπιασε στην είσοδο της πολιτικής γραμματείας ο Γ. Παπαπέτρος, ο άνθρωπος που τον οργάνωσε στην ΚΝΕ επί χούντας και του είπε πως «αν παραιτηθείς, εγώ θα σε σκοτώσω»; Οσοι γνωρίζουν τον Αλέκο Αλαβάνο ξέρουν πως ποτέ δεν τον ενδιέφερε ιδιαίτερα η εξουσία – πάντα στην αλλαγή είχε το μυαλό του. Κάπου εκεί βρίσκεται και η βασική διαφορά του με τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος καθόλου δεν σκέφτεται να παραιτηθεί. «Το χειρότερο για έναν καπετάνιο», λέει, «είναι να αφήνει το πηδάλιο στη φουρτούνα». Το αξιοσημείωτο δεν είναι πως ο κ. Τσίπρας θεωρεί τον εαυτό του καπετάνιο. Είναι πως καπετάνιους έχουν μόνο τα μεγάλα πλοία. Τα μικρά, που παίρνουν 4,7 στις ευρωεκλογές, έχουν βαρκάρηδες, που παλεύουν ολημερίς με τα δολώματά τους να ξεγελάσουν τα ψάρια, μήπως και γεμίσουν τη βάρκα…