«Ολόκληρη η ζωή μας είναι μια ξένη χώρα», έλεγε ο Τζακ Κέρουακ. Ισως λοιπόν το ταξίδι να μην είναι τίποτ’ άλλο από μια απόπειρα να αποδεχθούμε ευκολότερα το αλλότριο που βιώνουμε καθημερινά. Ταξιδεύω σημαίνει συμφιλιώνομαι και αυτή η πάλη μεταξύ του «δικού» μας και του «ξένου» είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες και διδακτικές της ανθρώπινης ύπαρξης. Ισως να σημαίνει αναμετριέμαι με τον εαυτό μου, προσπαθώντας να συνάψω ειρήνη μαζί του.
Η τέταρτη ατομική έκθεση του φωτογράφου Γιώργη Γερόλυμπου με τίτλο «Road Trip: USA. 16994.61», που εγκαινιάζεται τη Δευτέρα, κλείνει στον τίτλο της τις συντεταγμένες ενός μεγάλου ταξιδιού. Εχοντας εξασφαλίσει μια υποτροφία από το Ιδρυμα Fulbright, ο φωτογράφος προσγειώθηκε στη Νέα Υόρκη την 1η Φεβρουαρίου του 2008, με μόνη παρέα δύο φωτογραφικές μηχανές και ένα σημειωματάριο. Μέσα σε 61 ημέρες, οδήγησε 16.994 χιλιόμετρα διασχίζοντας 27 Πολιτείες, 35 μεγάλες πόλεις, 9 εθνικά πάρκα, 4 ερήμους και 3 θάλασσες.
Οn the Road, τράβηξε χιλιάδες φωτογραφίες, έντεκα εκ των οποίων παρουσιάζονται για πρώτη φορά στους τοίχους της γκαλερί της Αγγελικής Αντωνοπούλου. Στη διάθεση των θεατών θα είναι και ένα αναλόγιο με άλλες πενήντα εικόνες, μικρότερου μεγέθους, σαν να ξεφυλλίζεις ένα άλμπουμ. Μια γεύση από τα πεπραγμένα ενός μεγάλου ταξιδιού.
Restart
Ας ψάξουμε για τις αφορμές. Τι αναγκάζει έναν άνθρωπο να αφήσει την ασφάλεια της καθημερινότητάς του και να δοκιμάσει τα όριά του, περιπλανώμενος σε μια αχανή χώρα; Δεν αρκεί η περιπετειώδης φύση. «Ηταν μια διαδικασία προσωπικής ωρίμασης. Μου έρχεται στο μυαλό η φράση του Σκαμπαρδώνη ”Γερνάω επιτυχώς”. Ηταν σαν να έκανα restart, είδα τη ζωή μου από απόσταση, κατάλαβα ότι τα σύνορα του κόσμου μου ήταν πολύ μεγαλύτερα. Οδηγώντας βρήκα τον εαυτό μου. Η αλήθεια είναι ότι τον είχα χάσει… Ηταν σπουδαία εμπειρία και παράλληλα ένας φόρος τιμής στους σπουδαίους φωτογράφους, που με τις εκπληκτικές τους λήψεις μάς εξοικείωσαν με την ομορφιά της Αμερικής. Δεν ήθελα απλώς να είμαι καταναλωτής των φωτογραφιών τους, αλλά να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου», εξομολογείται ο Γιώργης Γερόλυμπος.
Η διαδρομή
Μπροστά μου έχω τον χάρτη της διαδρομής. Δύο οριζόντιες κόκκινες γραμμές που διαγράφουν την απόσταση ανάμεσα σε δύο ωκεανούς. Νέα Υόρκη – Σαν Φρανσίσκο και πίσω. Σταχυολογώ μερικούς ενδιάμεσους σταθμούς: Ιντιάνα, Κολοράντο, Γιούτα, Νεβάδα, Καλιφόρνια, Αριζόνα, Λουιζιάνα. Κάθε λήψη κι ένας διαφορετικός κόσμος με υπέροχα τοπία, χωρίς όμως τη λογική του καρτ ποστάλ: «Ηθελα να απομακρυνθώ από το προφανές, δείχνοντας παράλληλα σεβασμό και διακριτικότητα σε αυτά τα θαυμάσια μέρη που είχα μπροστά από τα μάτια μου. Επίσης, ήθελα να δείξω πόσο διαφορετικοί είναι αναμεταξύ τους όλοι αυτοί οι τόποι. Η Λουιζιάνα από τη Μοντάνα απέχει στη νοοτροπία και τη μορφολογία όσο η Φινλανδία από την Πορτογαλία. Κι όμως, οι περισσότεροι Ελληνες μιλούν πάντα για την Αμερική λες και είναι μια ομοιογενής χώρα που όλα χωρούν σε ένα τσουβάλι.
Επανεκτιμώντας την Ελλάδα
«Ταξιδεύοντας, κατανόησα βαθύτερα κάτι που ήξερα ήδη. Μακάρι εμείς οι Ελληνες να είχαμε ουσιαστική συναίσθηση της πραγματικής υπεραξίας της χώρας μας. Στεκόμαστε πάνω σε γεωγραφία μοναδική. Δίνω ένα παράδειγμα που ακούγεται κλισέ, αλλά το έζησα στην πράξη. Υπέροχο το Γκραν Κάνυον και το Μόνιουμεντ Βάλεϊ. Για να πας όμως από Αθήνα στη Θεσσαλονίκη, διαβαίνεις λίμνες, υπέροχα βουνά και πεδιάδες, περνάς από τον Ολυμπο. Πουθενά δεν είδα τέτοια πυκνότητα. Συχνά υπερηφανευόμαστε ρηχά όταν έχουμε απέναντί μας ξένους για τις ομορφιές μας και μετά πάμε και χτίζουμε εξαμβλώματα, σαν αποστήματα πάνω σε αυτά τα τοπία…».