Σχεδόν έπεσα πάνω του. Αν έχω λίγο χρόνο σε μια ξένη πόλη οι επισκέψεις σε μουσεία έρχονται τελευταίες και καταϊδρωμένες στη λίστα με «αυτά-που-πρέπει-να-κάνω». Προτιμώ να ξοδέψω δύο ώρες παρατηρώντας τον κόσμο σε ένα καφέ η να ψάξω εισιτήριο για ένα τοπικό ποδοσφαιρικό ντέρμπι, αν είμαι τόσο τυχερός.
Αλλά το Πολεμικό Μουσείο της Κωνσταντινούπολης (Askeri Muze) βρέθηκε στον δρόμο μου, από την πλατεία Ταξίμ προς το σικ Νισάντασι, το «Κολωνάκι» της Πόλης. Περπατούσα στη λεωφόρο της Δημοκρατίας (Cumhuriyet Caddesi), ένα φροντισμένο βουλεβάρτο με μια καταπράσινη νησίδα στη μέση, όταν κίνησε την περιέργειά μου το μεγαλοπρεπές κτίριο του περασμένου αιώνα στα δεξιά μου, γαλλικών επιρροών. Αργότερα έμαθα ότι εδώ λειτουργούσε το πρώην Στρατιωτικό Γυμνάσιο του Χαρμπιγιέ πριν γίνει μουσείο.
Με πλημμύρισε τεράστια χαρά, τέτοια ευκαιρία δεν θα την έχανα. Ολη η επίσημη τουρκική ιστορία σε δύο αχανείς ορόφους.
Μπήκα αμέσως σε ένα μικρό κουβούκλιο που αντιστοιχούσε σε εκδοτήριο εισιτηρίων. Το αντίτιμο ήταν ευτελές και ο κύριος που μου έδωσε τα ρέστα ευγενέστατος και πιθανότατα φαντάρος, κάποιο «βύσμα», ίσως. Με είχε πιάσει μια περίεργη χαρά που δεν γνώριζαν ότι είμαι Ελληνας.
Το ισόγειο είναι αφιερωμένο στο οθωμανικό παρελθόν. Συλλογές όπλων και πίνακες ιστορικού περιεχομένου μάς εισάγουν στις «απαρχές» του «τουρκισμού». Η εντυπωσιακή αίθουσα με την αναπαράσταση της Αλωσης ήταν κλειστή για το κοινό και διακινδύνευσα διπλωματικό επεισόδιο για να τη δω στα μουλωχτά. Γρήγορα ξεπέταξα προθήκες με τόξα, κράνη, ασπίδες και λόγχες, για να τρέξω στον δεύτερο όροφο. Ηθελα Ιστορία που σπαρταράει, όχι «παραμύθια». Και τη βρήκα. Ενας εθνομάρτυρας με το όνομα Σουλεϊμάν Φετχί, ο οποίος «μαρτύρησε κατατρυπημένος πισώπλατα από ξιφολόγχες επειδή δεν φώναξε «Ζήτω ο Βενιζέλος» κατά την ελληνική εισβολή στη Σμύρνη το 1919». Σε άλλη αίθουσα «το τουρκικό ιππικό στη Μικρά Ασία πετάει τους Ελληνες «εισβολείς» στη θάλασσα». Τα καλύτερα στο τέλος, η «Ειρηνευτική Επιχείρηση της Κύπρου» που «έδωσε στους Τουρκοκύπριους μια πατρίδα». Προθήκες με λάφυρα Ελλήνων από τις ημέρες της εισβολής, σημαίες, όπλα, έγγραφα.
Κάποια στιγμή, ένας μπαμπάς με το παιδί του στάθηκε κοντά μου. Βλέπαμε την ελληνική σημαία που σήμαινε τόσο διαφορετικά πράγματα και για τους τρεις μας. Ημουν δίπλα τους και ήταν δίπλα μου. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.