Η Θεσσαλονίκη αποτελεί ένα σκηνικό αίματος και βίας. Πάρκα, πεζοδρόμια, δρόμοι, αλάνες, κτίσματα, σημαδεύουν τόπους βίας, η οποία εφαρμόστηκε πάνω στο σώμα της πόλης εδώ και αιώνες.
Κάνοντας κανείς τη σαββατιάτικη βόλτα του στο κέντρο της πόλης, αλλά και στα πέριξ, προσπερνά ανυποψίαστος τουλάχιστον πενήντα τέτοιους τόπους όπου διαδραματίσθηκαν πολιτικά εγκλήματα, βασανιστήρια, φυλακίσεις, δολοφονίες, αποκεφαλισμοί, εκτελέσεις, μάχες, όλα τους ανθρωποφαγίες που συνδέονται με τη νωπή ιστορία της πόλης και στοιχειώνουν τη μνήμη της.
Να το πεζοδρόμιο όπου πυροβόλησαν τον Ζέβγο, να ο δρόμος όπου μακέλεψαν τον Λαμπράκη, να η προκυμαία όπου ξεβράστηκε ο Πολκ, να το δωματιάκι όπου κρατούσανε φυλακισμένο τον Στακτόπουλο, να το κτίριο όπου ο ταγματασφαλίτης Πούλιος έγδερνε τα θύματά του, να το κελί του Ζάννα στη χούντα, να το ματοβαμμένο πεζοδρόμιο του καπνεργάτη Τούτση, να η γερμανική κομαντατούρα όπου έφτυσε αίμα κόσμος και κοσμάκης, να η πλατεία όπου μαντρώσανε τους Εβραίους, να η βρύση όπου οι κατάδικοι πλένανε το μούτρο τους πριν από το τουφέκι, να το ξενοδοχείο όπου την ξέκανε με ένα ρουλεμάν, να οι δημόσιες τουαλέτες όπου βατεύανε τον έφηβο Παγκρατίδη οι λαχαναγορίτες, να το ξεπατωμένο εβραίικο νεκροταφείο. Κτίρια και τόποι, ζωντανοί, υπαρκτοί, σπαρταριστοί, μέσα στους οποίους σήμερα στεγάζονται δικηγορικά γραφεία, πάρκινγκ, φροντιστήρια πληροφορικής, καταστήματα υποδημάτων, χαρωποί πεζόδρομοι, καφετέριες και πανεπιστημιακές σχολές. Σημεία της πόλης που ζέχνουν αίμα και θανατίλα άμα ξέρεις να τα δεις.
Αμα ξέρεις. Γιατί είναι καλά καμουφλαρισμένα. Οχι από τις νέες χρήσεις τους, αλλά από τη διπροσωπία της πόλης. Γόνοι δωσίλογων που εισπράττουν τα ακριβά ενοίκια στην Τσιμισκή και τη Μητροπόλεως και επιθυμούν την ένοχη λήθη. Γόνοι τραμπούκων που δικηγορούν, προεδρεύουν σε ιδρύματα, πολιτεύονται ή χειρουργούν και πριμοδοτούν την αποσιώπηση. Γόνοι δικαστικών, χωροφυλάκων και κομματικών οπλαρχηγών, που εξαργυρώνουν τη σιωπή τους με θέσεις σε διοικητικά συμβούλια και συνδικαλιστικές πολυθρόνες. Γέρικα καθάρματα που περιφέρονται στα πάρκα με το παλιό αίμα ξεραμένο στα χέρια τους, παριστάνοντας τους στοργικούς παππούδες. Διδάκτορες από καθέδρας που καμώνονται πως δεν ξέρουν πάνω σε ποια χώματα κυκλοφορούν, και διαφημίζουν τις σοφτ θεωρίες τους στα αμφιθέατρα, αλληθωρίζοντας προς την ανώτερη βαθμίδα, το παραδάκι, την εύνοια των φοιτητικών συλλόγων και τη δαφνοστεφή υστεροφημία. Ετσι είναι αυτά. Το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο μαζί λοβοτομούν την πόλη. Μέχρι πότε;
*Ο κ. Σάκης Σερέφας είναι φιλόλογος και συγγραφέας.