Ενδεχομένως αν ο «Κυνόδοντας» ευτυχήσει να πάρει το Οσκαρ, η Ελλάδα θα ξαναθυμηθεί τις ημέρες του «My Number One». Βέβαια άλλο Χόλιγουντ και άλλο Γιουροβίζιον, και η διαφορά δεν βρίσκεται μόνον στη λάμψη της υπερπαραγωγής, αλλά κυρίως στις ευεργετικές συνέπειες που θα μπορούσε να έχει το διάσημο βραβείο για την ελληνική βιοτεχνία των ονείρων. Αν αφεθούμε στην ακατάσχετη κατανάλωση σελέμπριτι ή στις ζητωκραυγές που ήδη άρχισαν, μάλλον θα μείνουμε με τη δόξα στο χέρι – πόσω μάλλον στην περίπτωση που ο «Κυνόδοντας» βγει νικητής τη μεγάλη βραδιά του τελικού, στις 27 Φεβρουαρίου. Πέρα από τα συγχαρητήρια που πρέπουν στον Γιώργο Λάνθιμο και τους συνεργάτες του, ας αναλογιστούμε ψύχραιμα και σοβαρά τι σημαίνει για τον ελληνικό κινηματογράφο η εντυπωσιακή τροχιά του «Κυνόδοντα» από την Αθήνα στο Λος Αντζελες με ενδιάμεσο σημαντικό σταθμό τις Κάννες. Τρία βασικά πράγματα…
1. Δείχνει με σιγουριά και ηρεμία πως το μέλλον (και όχι μόνον του σινεμά) βρίσκεται στην εξωστρέφεια. Ο νόμος για τον κινηματογράφο που ψηφίστηκε πρόσφατα μπορεί να γίνει ο καταλύτης για τη νέα εποχή της ελληνικής ταινίας. Στην πράξη, και όχι στα χαρτιά, ο «Κυνόδοντας», ασχέτως αν βραβευτεί, έκανε το πρώτο βήμα: σήκωσε την μπάρα στα σύνορα. Ο Ηρακλής Μαυροειδής, εκ των παραγωγών της ταινίας, είναι εύγλωττος: «Εφτιαξε γέφυρες επικοινωνίας, με παραγωγούς και στούντιο σε μεγάλες χώρες όπως η Γαλλία. Δεν είναι τόσο εύκολο να μιλάς με την mk2 ή τη Wild Bunch, να τους παίρνεις τηλέφωνο και να το σηκώνουν…» («Κ», 5-12-2010).
2. Η επιλογή της Ακαδημίας των Οσκαρ να συμπεριλάβει τον «Κυνόδοντα» στην πεντάδα των υποψηφίων για το βραβείο ξενόγλωσσης ταινίας δεν κρύβει καμία σκοπιμότητα, ενώ υπογραμμίζει το αυτονόητο: Εξαγώγιμο προϊόν μιας χώρας και μιας κινηματογραφίας είναι ό, τι έχει ταυτότητα. Στην τραυματική δεκαετία του ’80 το ελληνικό σινεμά με εξαίρεση κάποιες ταινίες, ζωηρές αναλαμπές του, βάλτωσε σε έναν αμφιλεγόμενο μοντερνισμό κατά τεκμήριο επιδοτούμενων ατάλαντων. Το σημερινό «νέο κύμα» στον κινηματογράφο μας είναι υπόθεση ανήσυχων και ταλαντούχων ανθρώπων – η μαγιά μιας άλλης Ελλάδας. Είναι συμπαγές αφηγηματικά, στηρίζεται στον ηθοποιό και πατάει σταθερά σε μια πραγματικότητα, εν πολλοίς κοινή σε όλους τους Ευρωπαίους.
3. Η επιλογή του «Κυνόδοντα» είναι σαν μια επένδυση – μάννα εξ ουρανού του Χόλιγουντ στον αναπτυσσόμενο ελληνικό κινηματογράφο των μικρών μεγεθών και των καλλιτεχνικών προδιαγραφών. Το συγκριτικό μας πλεονέκτημα, κινηματογραφικά μιλώντας πάντα, δεν είναι το βλαχομπαρόκ των μούλτιπλεξ ούτε η εικόνα μας είναι ό, τι αντιλαμβάνεται ως ελληνική πραγματικότητα η τιβί.