Η Αθήνα, καθώς ήδη από τη δεκαετία του 1990 άρχισε να αναθεωρεί την εσωτερική γεωγραφία της, όπως αυτή παγιώθηκε μεταπολεμικά, άρχισε τη διαδικασία ενσωμάτωσης υποβαθμισμένων περιοχών στον οικονομικό πυρήνα της. Εως το 2004 και λίγο μετά, η διαδικασία ήταν -με πολλές διακυμάνσεις- γραμμική. Η περιοχή του Ψυρρή έκανε το «μπαμ» πριν από 15 χρόνια, ήρθε η σειρά του Κεραμεικού, του Μεταξουργείου και της Πειραιώς. Περιοχές «φούσκωσαν» και «ξεφούσκωσαν». Αν δει κανείς τις εξαγγελίες των κυβερνήσεων προ του 2004 για την Πειραιώς, π.χ., θα αντιληφθεί την αμετροέπεια και την προχειρότητα.
Η περίπτωση της Ακαδημίας Πλάτωνος έχει διαφορετικές ποιοτικές αρετές, αλλά δεν ξεφεύγει από τον κανόνα. Η εμπειρία λέει ότι κανένα «όραμα» της πολιτείας δεν μπορεί να ευοδωθεί με ασκήσεις επί χάρτου. Η κοινή λογική μάς λέει ότι η απελευθέρωση αρχαιοτήτων σε κοινή θέα και η απαλλοτρίωση μετρημένων στα δάχτυλα ακινήτων δεν μπορεί παρά να επιφέρει πρόσκαιρα και επιφανειακά αποτελέσματα. Αν δεν μπει μέσα ο ιδιωτικός τομέας, με κίνητρα και ιδέες, δεν μπορεί να πάρει μπρος μια περιοχή αιμοδοτούμενη μόνο από το γραφειοκρατικό κονκλάβιο και τις διανοουμενίστικες δράσεις που δεν αφορούν κανέναν. Η Ακαδημία Πλάτωνος είναι μία λαϊκή γειτονιά με πολλά προβλήματα, όπως όλες οι περιοχές στις αντίστοιχες ζώνες της πρωτεύουσας. Η ανέλκυσή της σε κατηγορία ΒΒ+ από κατηγορία junk μπορεί να έχει ελπίδες με ενίσχυση της μικοεπιχειρηματικότητας, της πρόσκλησης του τουριστικού κλάδου να καταθέσει ιδέες και την αναμόρφωση του χάρτη κατοικίας. Πρέπει πρώτα να υπάρχει ένα σχέδιο για το τι θέλουμε να είναι η Ακαδημία Πλάτωνος πέρα από αρχαιολογικά ξέφωτα ανάμεσα σε πανάθλιες πολυκατοικίες που το ελληνικό κράτος δεν μπορεί ποτέ να απαλλοτριώσει (όπως και στην περιοχή του Δημοσίου Σήματος). Ας θέσουμε έναν στόχο, και ας δούμε μετά πώς μπορούμε να τον προσεγγίσουμε με πρόκληση στα υγιή κομμάτια της κοινωνίας.
Το Μουσείο των Αθηνών, το οποίο ευαγγελίζεται το ΥΠΠΟΤ και ο νυν υπουργός κ. Παύλος Γερουλάνος, είναι ένα ελκυστικό πυροτέχνημα. Το χρειάζεται αυτό το μουσείο η Αθήνα; Ας πούμε ότι ναι, το χρειάζεται. Μπορεί να το συντηρήσει όμως; Και με ποιο νομικό καθεστώς λειτουργίας; Προφανώς με αντίστοιχο εκείνου του Μουσείου Ακροπόλεως, επιτυγχάνοντας έτσι το άνοιγμα χάσματος ανάμεσα στα μουσεία «νέας κοπής» και τα μουσεία «δεινόσαυρους», που συμπτωματικά τα δεύτερα είναι η κορωνίδα του πολιτισμού μας ως προς τα εκθέματά τους. Θεωρώ προσβολή όταν η πολιτεία είναι ανίκανη να θέσει σε σωστή λειτουργία το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο (και να «σκεφτεί» απλώς τι θα γίνει με την οδό Τοσίτσα) να προβαίνει σε χαρμόσυνες εξαγγελίες ίδρυσης ενός νέου μουσείου. Ας σοβαρευτούμε.