«Χρόνια πριν, τον παλιό καλό καιρό ο κόσμος ήταν γεμάτος με κάθε λογής λάμψεις και η ζωή ένα όνειρο», για τον Κώστα Παπαβασιλείου, ένα νέο Ελληνα γιατρό που ξεκινούσε την καριέρα του στην Αμερική. Ο ίδιος περιγράφει με νοσταλγία τη δεκαετία του ’60 που συνδέθηκε με την άνοδο της ελληνικής ιατρικής, στο βιβλίο του «Ιατρική ιστορική διαδρομή 1950-2000», που βασίζεται στις προσωπικές του εμπειρίες. Ο Κώστας Παπαβασιλείου δεν βρίσκεται πια κοντά μας, αλλά το ήθος και η επιστημονική διαδρομή του φωτίζει ακόμα τον δρόμο των συνεργατών και των μαθητών του, που πριν από λίγες ημέρες τίμησαν στη διάρκεια του δεύτερου συνεδρίου Απεικονιστικής Ογκολογίας «το λαμπρό παράδειγμα του επιστήμονα, καθηγητή και ανθρώπου».
Γεννήθηκε το 1926 στο χωριό Στιμάγκα Κορινθίας, σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1954 έφυγε για τις ΗΠΑ όπου εξειδικεύτηκε στην ακτινολογία και την ακτινοθεραπεία, εργάστηκε στο Πολυτεχνικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης και στο Ινστιτούτο Πυρηνικών Σπουδών του OAK RIDGE. Μετά πρόσκληση του αείμνηστου καθηγητή Β. Μαλάμου επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου το 1960 ανέλαβε διευθυντής του Κέντρου Τηλεθεραπείας στο «Αλεξάνδρα» και το 1982 εξελέγη καθηγητής Ακτινολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών στο Αρεταίειο Νοσοκομείο.
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον άνθρωπο που ερχόταν στο Αρεταίειο στις 9 η ώρα, πήγαινε στο εξεταστήριο και άρχιζε να εξετάζει όλους τους αρρώστους χωρίς να υπολογίζει εάν είναι πλούσιοι, φτωχοί, αριστοκράτες ή χωρικοί», ανέφερε ο συνεργάτης του, Π. Σάνδηλος. «Ποτέ δεν απαίτησε για τις ενέργειές του το ελάχιστο χρηματικό ποσό. Μέχρι την ηλικία των 85 ετών ήταν ενήμερος για την τελευταία λέξη της βιβλιογραφίας και διάβαζε όλα τα επιστημονικά περιοδικά». Ο Κώστας Παπαβασιλείου έχει συγγράψει εκατοντάδες εργασίες στον τομέα της ακτινολογίας και της ογκολογίας εκ των οποίων οι 200 δημοσιεύτηκαν σε έγκριτα διεθνή περιοδικά και εισηγήθηκε τεχνικές που έχουν υιοθετηθεί διεθνώς και εφαρμόζονται σε πολλά ιατρικά κέντρα. Στην επιστημονική του ζωή είχε πολύ μεγάλες διακρίσεις και επιτυχίες, οι οποίες όμως δεν άμβλυναν την κοινωνική του ευαισθησία. «Η μεγάλη ανισότητα παροχής νοσηλευτικών υπηρεσιών στον κόσμο», έγραφε στην «Κ» στις 12/05/1992 «δημιουργεί για τον σύγχρονο άνθρωπο μεγάλο ηθικό πρόβλημα. Οι άνθρωποι μπροστά στην αρρώστια και τον θάνατο πρέπει να είναι ίσοι. Οι κυβερνήσεις και οι διεθνείς οργανισμοί πρέπει να κάνουν ό,τι μπορούν για να καταστήσουν προσιτά τα επιτεύγματα της σύγχρονης ιατρικής σε κάθε άνθρωπο πάνω στη γη και η Ελλάδα δεν πρέπει να υστερήσει».
Ομως και σήμερα στον τομέα της ακτινοθεραπευτικής ογκολογίας υπάρχουν τραγικές ελλείψεις που είχε καταγράψει και στο άρθρο του. «Η έλλειψη των σύγχρονων μηχανημάτων και της τεχνογνωσίας», τόνιζε «δημιουργεί ένα φαύλο κύκλο διότι τα αποτελέσματα της θεραπείας δεν είναι ικανοποιητικά. Η διατίμηση μιας σειράς ακτινοβολιών από το Δημόσιο είναι εξευτελιστική σε σύγκριση με το κεφάλαιο επενδύσεως και ακόμα περισσότερο με το κόστος της ακτινοθεραπείας στο εξωτερικό». Δυστυχώς, είκοσι χρόνια μετά η κατάσταση δεν έχει βελτιωθεί και σε πολλές περιπτώσεις ο καρκινοπαθής ή υποθεραπεύεται ή επιβαρύνεται με υψηλό κόστος στον ιδιωτικό τομέα υγείας.