ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΟΥ

3' 5" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Αύγουστος του 1976. Το κτίριο της «Πρωίας» στην Πανεπιστημίου 39 κατεδαφίζεται. Μια ακόμα καταστροφή ενός υπέροχου κτιρίου στην καρδιά των Αθηνών. Και μαζί, ο αφανισμός ενός ιστορικού φαρμακείου. Του φαρμακείου Δαμβέργη. Του πρότυπου φαρμακείου Δαμβέργη, που είχε ιδρυθεί στο κτίριο αυτό 70 χρόνια πριν… το 1906.

Είναι περίεργο, αλλά αυτό το έγκλημα θα σημάνει την απαρχή της δικής μου πορείας στο κέντρο των Αθηνών. Δέκα περίπου χρόνια μετά, το 1987, ξεκινά τη λειτουργία του -στο νέο πλέον κτίριο Πεσμαζόγλου- το πρώτο μου φαρμακείο. Είμαι μόλις 24 ετών και το φορτίο βαρύ. Ομως η αγάπη μου για τη φαρμακευτική με συντροφεύει. Οπως και η αγάπη μου για την Αθήνα.

Αρχίζει η γνωριμία μου με παλιούς Αθηναίους, με ξακουστές αθηναϊκές οικογένειες, με πανεπιστημιακούς, με καλλιτέχνες, με τραπεζίτες, με νομικούς, με ηθοποιούς, αλλά και με απλούς ανθρώπους του μόχθου και της βιοπάλης. Η Αθήνα ξεδιπλώνεται μπροστά μου. Ζω μια υπέροχη εποχή. Η ζωή της πόλης γίνεται ένα ατέλειωτο παραμύθι. Τα αυτιά ακούνε, τα μάτια κοιτούν και καταγράφουν. Ακούω συνεχώς για το φαρμακείο Δαμβέργη. Για τον Αναστάσιο Δαμβέργη, τον πρώτο καθηγητή της Φαρμακευτικής Χημείας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Για τις δρόγες, τους καταποτιοκόπτες, τα ενάζυμα. Για τους σιναπισμούς, τα βάμματα, τα ελιξίρια. Για το μικροβιολογικό του εργαστήριο. Για τον καρδιογράφο. Για το ακτινογραφικό τμήμα. Για το τμήμα ταριχεύσεων και ελέγχου νεκροφάνειας!

Το παραμύθι δεν έχει τέλος. Φωτογραφίες, βιβλία, επιστολές, μαρτυρίες. Δεκαεπτά περίπου χρόνια θα περάσουν σε αυτό το κτίριο. Στη στοά Πεσμαζόγλου. Στη σκιά ενός θρυλικού φαρμακείου που δεν υπάρχει πια. Σε μια στοά που δεν είχε το φως του ηλίου. Είχε όμως το φως της Αθήνας και κυρίως το φως των Αθηναίων.

Εχουμε φτάσει στο 2003. Είναι πάλι Αύγουστος. Τώρα ο φακός εστιάζει σε μια άλλη στοά της Αθήνας. Στην οδό Σταδίου 5. Εδώ οι ακακίες δεν υπάρχουν πια. Αυτή η στοά θα γίνει ο τόπος της δεύτερης εγκατάστασης. Το φαρμακείο μου μεταφέρεται σε ιδιόκτητο χώρο. Οι τράπεζες θα βοηθήσουν με το αζημίωτο. Δάνεια για να γίνει το όνειρο πραγματικότητα. Ομως κι εδώ το φως του ήλιου απουσιάζει. Και μια ακόμα καταστροφή έχει βρεθεί στον δρόμο μου. Ο αφανισμός ενός άλλου κτιρίου -της οικίας Βουγά του Ernst Ziller- από το 1969. Την καταστροφή αυτή μάλιστα είχε προσυπογράψει σύσσωμο το Πρυτανικό Συμβούλιο του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ωστόσο, είμαστε στο 2003 και η Αθήνα ζει στιγμές χαράς. Το Σύνταγμα είναι στις δόξες του. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι η νέα πρόκληση. Τα μεγάλα έργα, που έπονται ή προηγούνται, αλλάζουν το σκηνικό. Το Attica, η Μεγάλη Βρεταννία, το υπέροχο μετρό, το King George, το Public. Ολα δείχνουν ότι η Αθήνα βαδίζει σε μια νέα εποχή.

Ομως το παραμύθι δεν έχει τελειώσει. Ο εφιαλτικός Δεκέμβρης του 2008 είναι μπροστά. Οπως και οι τέσσερις ψυχές της Marfin, η οικονομική κρίση, το Μνημόνιο, το Αττικόν που φλέγεται. Δημοσιογράφοι από όλη την Ευρώπη με πολιορκούν. Ζητούν συνέντευξη. Ρωτούν να μάθουν πώς νιώθουμε οι επιχειρηματίες του Κέντρου τώρα που βλέπουμε τη βία τόσο κοντά μας. Τώρα που βλέπουμε τα λουκέτα να αυξάνονται. Τώρα που η πίεση γίνεται ασφυκτική. Δεν απαντώ. Δεν μιλώ. Γυρίζω τον χρόνο πίσω. Σκέφτομαι τους κόπους 25 χρόνων. Σκέφτομαι πόσο δεμένος είμαι με τον χώρο, την πόλη, τους Αθηναίους. Σκέφτομαι ότι κάποιος ποντάρει στον αφανισμό του κέντρου των Αθηνών. Το ένστικτο λέει ότι τώρα δεν είναι ώρα υποχώρησης. Είναι ώρα επίθεσης. Τα ενοίκια έχουν πέσει. Η κρίση προσφέρει ευκαιρίες. Παραμερίζω κάθε δισταγμό. Σκέπτομαι ότι η κρίση μπορεί να γίνει άλμα προς τα μπρος. Ενα νέο φαρμακείο είναι στα σκαριά. Το τρίτο κατά σειρά. Κόντρα σε κάθε ενδοιασμό, κόντρα σε κάθε φόβο και ταλάντευση. Στο φως του ηλίου. Ενα νέο ξεκίνημα πάνω στη Σταδίου. Στο αττικό φως. Η κρίση δουλεύει αντίστροφα… Το φρένο γίνεται γκάζι και ο φόβος γίνεται ελπίδα.

* Ο κ. Ιων Οικονομάκης είναι φαρμακοποιός, Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή