Είναι η είδηση της ημέρας: οι παραστάσεις του Corpus Christi, στο θέατρο Χυτήριο, ολοκληρώνονται πριν την ώρα τους. Το Χυτήριο εξέδωσε μια ψύχραιμη, μετρημένη και αναπόφευκτα μελαγχολική ανακοίνωση. «(…) Μας προκάλεσε θλίψη το γεγονός ότι το Χυτήριο έκανε το γύρο του κόσμου με απαξιωτικά σχόλια για τη Δημοκρατία μας. Με τη σκέψη στο κοινό μας που σεβόμαστε, προσπαθήσαμε να παίξουμε την παράσταση επί 3 εβδομάδες. Δεν στάθηκε δυνατόν, γιατί δεν μας το επέτρεψαν… Και φυσικά δεν είναι λύση να συνεχίζουμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα… Γιατί αυτό που συνέβη είναι υπαρκτό, εφιαλτικό και μεγάλη ντροπή».
Το θέατρο έδωσε στη δημοσιότητα και μήνυμα του συγγραφέα του έργου, Τέρενς ΜακΝάλι: «Αλλο θέατρο δεν θα είχε αντέξει τόσο… Μήπως όμως με όλα αυτά που προσδίδουν στην παράσταση περί «βλασφημίας» χάνεται το πραγματικό μήνυμα του έργου; Ενός έργου που γράφτηκε για να μιλήσει για την αγάπη;».
Εκδηλώσεις βίας σαν αυτές που εκτυλίχθηκαν μπροστά στην πόρτα του θεάτρου, πληροφορούμαστε από τους συντάκτες του δελτίου Τύπου, δεν έλαβαν χώρα σε κανένα μέρος του κόσμου, όπου και αν παίχτηκε το Corpus Christi, παρά μόνο… από φανατικούς μουσουλμάνους που θεώρησαν ότι έπρεπε να εκδώσουν διάταγμα θανάτου για τον συγγραφέα.
Το Χυτήριο ευχαριστεί όσους στήριξαν το θέατρο και την παράσταση. «Ομως εμείς δεν κάνουμε θέατρο για να υποκαταστήσουμε τους θεσμούς. Δεν λιποψυχούμε και θα δώσουμε τον αγώνα όπου και αν χρειαστεί. Ας προβληματιστούμε, όμως, για το είδος της Δημοκρατίας που παρακολουθεί μουδιασμένη τις δυνάμεις του σκοταδισμού να ασχημονούν. Αν μια θεατρική παράσταση μπορεί να θέσει θεμελιώδη ζητήματα, όπως το δικαίωμα στη διαφορετικότητα και την ελευθερία της έκφρασης, τότε το θέατρο είναι παρόν στην αληθινή ζωή..». Η παράσταση του Λαέρτη Βασιλείου έχει ήδη κληθεί να λάβει μέρος σε δύο διεθνή θεατρικά φεστιβάλ. Στην Αθήνα «άντεξε» τρεις εβδομάδες…
Δεν έχεις πολλά να πεις. Τα γεγονότα στο Χυτήριο και το άδοξο κατέβασμα της παράστασης είναι μια συλλογική ήττα για την Ελλάδα του 2012. Και χωρίς να το θέλω, θυμήθηκα ένα από τα πρώτα τραγούδια των Στέρεο Νόβα, το «Παιχνίδι της εξουσίας»: «Από παιδί αναρωτιόμουν ποιος έχει τη δύναμη / αυτός που χτυπάει ή αυτός που πονάει / βαθιά μέσα τους θα γελούν αν πεθάνεις / γιατί μισούν αυτό που είσαι κι αυτό που κάνεις».