Ανθρωποι που δυσκολεύονται να συμφιλιωθούν με τις αντιξοότητες της ζωής και επιλέγουν να κρατηθούν από ένα ψέμα. Ανθρωποι που καταφεύγουν σε φανταστικούς κόσμους και καταλήγουν να πιστεύουν ότι το παραμύθι είναι η πραγματικότητα. Αυτό είναι το βασικό θέμα της όπερας «Το μέντιουμ» του Τζανκάρλο Μενότι, που παρουσιάζεται εδώ και αρκετές εβδομάδες στο «Μπετόν», στον Βοτανικό, σε σκηνοθεσία της Ράιας Τσακηρίδη και μουσική διεύθυνση του Ανδρέα Τσελίκα. Συνολικά μία δουλειά μουσικά εξαιρετική, ατμοσφαιρική και καλοστημένη.
Η Ράια Τσακηρίδη αποδίδει με επιτυχία τα διαφορετικά επίπεδα του έργου. Η αφήγηση της ιστορίας είναι άμεση και καθαρή. Εστιάζει στην εξέλιξη της ταραγμένης προσωπικότητας της μαντάμ Φλώρας. Παράλληλα, φωτίζει τα τρυφερά συναισθήματα ανάμεσα στη Μόνικα, κόρη της Φλώρας και στον βουβό υπηρέτη Τόμπι, ενώ με χιούμορ και σαρκασμό υπονομεύει την τελετή επίκλησης των πνευμάτων. Τα ψυχολογικά διλήμματα των βασικών χαρακτήρων, τα ανομολόγητα αισθήματα, οι μύχιοι φόβοι διαγράφονται με σαφήνεια. Την αγωνία υπογραμμίζουν οι υποβλητικοί φωτισμοί (Εβίνα Βασιλακοπούλου), οι σύντομες προβολές ταινιών του βωβού σε γάζα (βίντεο: Πάτροκλος Σκαφίδας) αλλά και ο ίδιος ο κλειστοφοβικός χώρος. Τα λιτά σκηνικά και τα κοστούμια του Παύλου Θανόπουλου αποκωδικοποιούν τους χαρακτήρες, το κοινωνικό και ψυχολογικό τους προφίλ.
Θαυμάσιοι ήταν στο σύνολό τους οι ερμηνευτές. Με τη μεστή, θερμή, εκφραστική φωνή της η μεσόφωνος Μαργαρίτα Συγγενιώτου απέδωσε πειστικά τον κόσμο των παραισθήσεων της Φλώρας. Η μετρημένη κίνησή της απέφυγε την καρικατούρα. Αντίστοιχα, η ωραία, αβίαστη, σπάνιας καθαρότητας τονικά ακριβής λυρική φωνή της Λητώς Μεσσήνη ήταν ιδανική στον ρόλο της νεαρής και άδολης Μόνικας. Η τρυφερή μουσική που έχει προσφέρει στον χαρακτήρα αυτό ο Μενότι αναδείχθηκε με τον καλύτερο τρόπο. Με τις δύο κυρίες «συνομιλούσε» εκφραστικά ο Αλέξιος Ζερβάνος στον απαιτητικό βουβό ρόλο του Τόμπι. Μετρημένοι στους ρόλους του ζεύγους Γκομπινό και της κυρίας Νόλαν ήταν η Ειρήνη Φωτεινάκη, ο Μιχάλης Ψύρρας και η Αντωνία Δεσπούλη.
Η μουσική διεύθυνση του Ανδρέα Τσελίκα διασφάλισε τον σφιχτό θεατρικό ρυθμό της παράστασης, την ένταση στα δραματικά σημεία, τις ανάσες στα λυρικά. Την 1η Νοεμβρίου το όραμα του αρχιμουσικού υλοποίησε εξαιρετικά ο πιανίστας Δημήτρης Μαρίνος, ο οποίος στήριξε με τη συμβολή του όλο το θέαμα.