Οχι μία, αλλά τρεις φορές η Ισπανία δέχθηκε ασφυκτικές πιέσεις από τον γαλλογερμανικό άξονα να ζητήσει βοήθεια από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, στη διάρκεια της κρίσης χρέους που συγκλόνισε την Ευρωζώνη. Αυτό αποκάλυψε χθες ο πρώην πρωθυπουργός της Ισπανίας, Χοσέ Θαπατέρο, στην πρώτη του δημόσια εμφάνιση απέναντι στον Τύπο ύστερα από δύο χρόνια, με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του «Το δίλημμα: 600 ημέρες ιλίγγου». Η εκ βαθέων εξομολόγηση του σοσιαλιστή πολιτικού έχει ήδη κάνει τον γύρο του κόσμου, χάρη στις γλαφυρές περιγραφές του για τη δραματική σύνοδο κορυφής του G20 στις Κάννες, τον Νοέμβριο του 2011, που οδήγησε στην πολιτική καρατόμηση του Γιώργου Παπανδρέου και του Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου, ο Θαπατέρο αποκάλυψε ότι η πρώτη πρόταση «διάσωσης» ήρθε από τον τότε πρόεδρο του ΔΝΤ, Ντομινίκ Στρος–Καν, τον Ιούνιο του 2010, η δεύτερη τον Αύγουστο του επόμενου χρόνου από τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Ζαν–Κλοντ Τρισέ, και η τρίτη στις Κάννες, από την Αγκελα Μέρκελ. Ανάλογες πιέσεις δέχθηκε και ο τότε πρωθυπουργός της Ιταλίας, Σίλβιο Μπερλουσκόνι. «Τους είπα: Θα χρειαστούμε χρόνια για να βγούμε από την κρίση μόνοι μας, αλλά αν προσφύγουμε στο πρόγραμμα διάσωσης, θα μας πάρει δεκαετίες», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Ισπανός πολιτικός, για να προσθέσει: «Ανέκαθεν αντιλαμβανόμουν ότι η οικονομική βοήθεια, η οποία πάντα συνοδεύεται από όρους, θα ήταν πολύ αρνητική για το μέλλον και την ανάκαμψη της ισπανικής οικονομίας».
Εξ άλλου, με συνέντευξή του στο αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο CNBC, ο Χοσέ Θαπατέρο υποστήριξε ότι «το πρόβλημα με το ευρώ είναι πως σχεδιάστηκε για να βοηθήσει τη Γερμανία και όχι άλλες χώρες, όπως η Ισπανία». Ο πρώην πρωθυπουργός επέρριψε ευθύνες στην πολιτική της Γερμανίας και της ΕΚΤ ότι δημιούργησαν τεράστιες «φούσκες» με την πολιτική της εύκολης πίστωσης, έτσι ώστε να αγοράζουν οι καταναλωτές της Ισπανίας και των άλλων υπερχρεωμένων χωρών τα γερμανικά προϊόντα, με αποτέλεσμα τη γιγάντωση των γερμανικών πλεονασμάτων. Ο Ισπανός πολιτικός δεν βλέπει άλλο δρόμο για τη σταθεροποίηση του κοινού νομίσματος από την καθιέρωση των ευρωομολόγων, κάτι που προσκρούει, επί του παρόντος, στην άρνηση του Βερολίνου.