Η Λιζ Μπαράκλοφ το παρομοίασε με την αίσθηση που θα είχε κανείς αν έπεφτε γυμνός σε μια όχθη με τσουκνίδες. Ο Γκάι Γουίκετ είπε ότι είναι σαν να φτιάχνεις χιονόμπαλες χωρίς γάντια. Ο Τίμοθι Σάτον ήταν πιο ευθύς: «Πονάει απίστευτα», δήλωσε. «Το θετικό είναι ότι εάν ουρλιάξεις κάτω από το νερό, κανείς δεν μπορεί να σε ακούσει», πρόσθεσε.
Λίγο μετά τις οκτώ, ένα πρωινό του Δεκεμβρίου, η θερμοκρασία του νερού στο Μπρόκγουελ Λίντο, σε μια ολυμπιακών διαστάσεων ανοιχτή πισίνα στο ΝΑ Λονδίνο, είχε φτάσει σε πολύ χαμηλά επίπεδα για πρώτη φορά φέτος. Μια μικρή ομάδα κολυμβητών είχε συγκεντρωθεί και η αναπνοή τους σχημάτιζε μικρά σύννεφα ενώ ψιχάλιζε. Λογιστές, δάσκαλοι, μητέρες που ασχολούνται με τα οικιακά, συνταξιούχοι και φοιτητές – το μόνο που χρειάζονται είναι μια ημερήσια δόση παγωμένου νερού. Κάποιοι έχουν στολές στις τσάντες τους, αλλά ελάχιστοι τις φορούν. Οι περισσότεροι βασίζονται σε κάλτσες νεοπρενίου και γάντια ή φορούν δύο σκουφιά από σιλικόνη αντί για ένα. «Με κάνει να νιώθω ζωντανή», εξήγησε η Λίζι ΜακΦί, πρώην ηθοποιός και νυν καθηγήτρια Επικοινωνίας, με μελανιασμένα χείλια και σώμα κόκκινο από το κρύο.
Στη Βρετανία, ένα έθνος που υποφέρει από οικονομικές δυσκολίες, λιτότητα στους προϋπολογισμούς και χειμώνες με τσουχτερές βροχές, ένας αυξανόμενος αριθμός ατόμων αψηφά το κρύο και τη βροχή με το να κρυώνει και να βρέχεται ακόμη περισσότερο. Η χειμερινή κολύμβηση έχει αρχίσει να γίνεται όλο και πιο δημοφιλής. Στη Βρετανία υπάρχουν 778 εξωτερικές πισίνες δίχως θέρμανση, σαν αυτή του Μπρόκγουελ. Στο Λονδίνο πέντε εξ αυτών λειτουργούν όλο το έτος. Οι κολυμβητές επίσης βουτούν σε δημόσιες λίμνες στο Χάμπστεντ Χιθ του ΒΔ Λονδίνου ή στη λίμνη Σέρπενταϊν στο Χάιντ Παρκ.
Η παλαιότερη εξωτερική πισίνα του Λονδίνου, η Τούτινγκ Μπεκ, παραμένει ανοιχτή από το 1906 και τα μέλη της φτάνουν πλέον τα 1.500 σε αντίθεση με τα μόλις πενήντα που είχαν εγγραφεί τη δεκαετία του 1980. Τον περασμένο Ιανουάριο φιλοξένησε το βρετανικό πρωτάθλημα κολύμβησης σε παγωμένο νερό. Στη διοργάνωση συμμετείχαν 575 κολυμβητές, περισσότεροι από τους 350 του 2011 και τους διακόσιους του 2006. Το Μπρόκγουελ σταμάτησε κάποια φορά να λειτουργεί από τον Νοέμβριο έως τον Μάρτιο, αλλά οι θαμώνες του άσκησαν με επιτυχία πιέσεις ώστε να παραμένει ανοιχτό όλο τον χρόνο.
Η έκρηξη στον αριθμό των χειμερινών κολυμβητών οφείλεται μερικώς στην αυξανόμενη δημοτικότητα των τριάθλων· δεν είναι μόνο αυτός ωστόσο ο λόγος που οι άνθρωποι επιλέγουν να βουτούν σε παγωμένα νερά. «Οι άνθρωποι γίνονται χειμερινοί κολυμβητές για πλάκα, για λόγους υγείας, για τους φίλους που κάνουν και για να αντιμετωπίσουν την κατάθλιψη», σχολίασε ο Τζόναθαν Κάουι, επικεφαλής για τους αγώνες του κλαμπ κολύμβησης South London. «Είναι όμως και μέρος ενός ευρύτερου κινήματος για την απόκτηση πιο στενής σχέσης με τη φύση», συμπλήρωσε. Ορισμένοι εξήγησαν ότι το κίνημα αυτό ενισχύθηκε από τα οικονομικά προβλήματα, που τους βοήθησαν να διαπιστώσουν τον παροδικό χαρακτήρα της υλιστικής ευτυχίας.
Ο κάθε ένας από αυτούς τους κολυμβητές έχει τη δική του ιστορία. Ο 53χρονος Σάτον είπε ότι η συνήθεια αυτή τον βοηθά να σηκώνεται από το κρεβάτι κάθε πρωί. Η 61χρονη Ελεν Μιλστάιν υπέφερε από κατάθλιψη, αλλά όχι πλέον. Η 68χρονη Σίλβια Γουίλερ περπατάει με μπαστούνι κάθε φορά μέχρι την άκρη της πισίνας και μέσω της χειμερινής κολύμβησης βρίσκει ανακούφιση από την αρθρίτιδα. Πολλοί ισχυρίστηκαν ότι το ανοσοποιητικό τους σύστημα έχει ενισχυθεί. «Δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που ήμουν κρυωμένη», σχολίασε ο σύζυγος της Μιλστάιν, Πέρετζ.
Η χειμερινή κολύμβηση είναι δημοφιλής εδώ και χρόνια στη Ρωσία, την Κίνα και τη Σκανδιναβία. Οι κολυμβητές του Μπρόκγουελ, όμως, θεωρούν ότι υπάρχει κάτι ξεκάθαρα βρετανικό στην απόλαυση αυτή και στον πόνο. Είναι μια χώρα όπου, λίγες δεκαετίες πριν, τα κρύα μπάνια ήταν μέρος των σχολικών οικοτροφείων και τα βικτωριανά σπίτια έμεναν παγωμένα παρά τη θέρμανση.